ตอนที่ 6
1291 Words
ภูวดลทิ้งตัวลงบนเตียงนอนของตัวเอง รอยยิ้มเลือดเย็นที่เคยเกลื่อนใบหน้าหล่อเหลาตอนนี้มันจางหายไปจนหมด
วันนี้เขาทำให้ดอกแก้วทั้งเจ็บปวด ทั้งอับอายได้อย่างที่วางแผนเอาไว้
แต่ทำไมนะ...
ทำไมเขาถึงไม่ได้รู้สึกยินดี หรือว่าสะใจอย่างที่ควรจะเป็นเลย
น้ำตาของดอกแก้วทำให้เขารู้สึกอ่อนแอ ดวงตาที่มองมาอย่างเจ็บปวดของหล่อน ทำให้เขารู้สึกสับสน
หล่อนคือตัวแทนที่ทะนงศักดิ์ทิ้งเอาไว้ให้เขาชำระแค้นไม่ใช่เหรอ
แล้วทำไมล่ะ...
ทำไมเขาจะต้องรู้สึกสงสารเหยื่อแค้นอย่างดอกแก้วด้วย
มึงทำถูกแล้วไอ้ภู อย่าใจอ่อน อย่าใจอ่อนกับศัตรูเด็ดขาด
สันกรามแกร่งของภูวดลขบกันแน่น ดวงตาคมกล้าตอนนี้ถูกอัดแน่นไปด้วยเพลิงแค้นอีกครั้ง
อย่าใจอ่อน...
ท่องเอาไว้ไอ้ภู มึงอย่าใจอ่อน!
เช้าวันต่อมา ดอกแก้วก็ยังทำกิจวัตรประจำวันของตัวเองเหมือนเดิม แม้ว่ามือขาวสะอาดของหล่อนจะมีพลาสเตอร์ยาสีน้ำตาลอ่อนปิดเอาไว้หลายแห่งก็ตาม
ภูวดลมองมือเล็กที่กำลังวางชุดทำงานลงบนเตียงนอนของเขาด้วยสายตาแปลกใจ
“นิ้วเธอไปโดนอะไรมาดอกแก้ว”
ดอกแก้วชะงักเล็กน้อย หล่อนฝืนยิ้มออกมา ก่อนจะตอบผู้ชายที่ยืนจ้องเขม็งอยู่
“เศษแก้วบาดน่ะค่ะ”
“เศษแก้ว? ที่ฉันปาเมื่อคืนหรือ”
“ค่ะ”
หล่อนตอบเสียงเบา ก่อนจะปลีกตัวเดินออกไปจากห้อง
แววตาของภูวดลอ่อนแสงลง ความรู้สึกผิดเพิ่มปริมาณขึ้นในอกมากมาย
นี่เขาทำเกินไปหรือเปล่านะ
ชายหนุ่มถอนใจออกมา ความรู้สึกสับสนเริ่มครอบงำเขามากขึ้นทุกวันแล้ว
ภายในห้องอาหาร ภูวดลเงยหน้าขึ้นมองดอกแก้วที่ยืนรอรับใช้อยู่ข้างห้อง
ดอกแก้วไม่เคยกล้าสบตากับเขาเลยสักครั้ง แววตาของหล่อนที่มองมายังเขา มีแต่ความหวาดกลัว
“เธอขึ้นไปแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปส่งที่มหา’ลัย”
ดอกแก้วอ้าปากสั่นๆ ของตัวเองออก ดวงตามีแต่ความหวาดหวั่น
“แก้ว... ไม่อยากรบกวนพี่ภู...”
“เลิกพล่ามได้แล้ว ฉันสั่งยังไงก็ทำยังงั้น ไปแต่งตัวสิ”
“ค่ะ”
เสียงของเขาดุดัน จนดอกแก้วไม่มีความกล้าที่จะอ้าปากปฏิเสธอีก
หล่อนเดินก้มหน้าออกไปจากห้องอาหาร โดยมีสายตาของภูวดลมองตามหลังไป
ป้าแม่บ้านที่ยืนรอรับใช้อยู่ภายในห้องอาหาร อดจะพูดกับภูวดลขึ้นไม่ได้
“คุณภูคะ ป้าว่าในวันสองวันนี้ให้หนูแก้วหยุดทำงานบ้านก่อนดีกว่าไหมคะ”
“ทำไมผมต้องทำอย่างนั้นด้วยครับป้า”
“คือ... ป้าสงสารหนูแก้วน่ะค่ะ มือเป็นแผลหลายที่เลย แล้วแผลแบบนี้หมอเขาไม่ให้โดนน้ำด้วยนะคะเดี๋ยวจะอักเสบเอา”
“ดอกแก้วจะเป็นจะตายก็เรื่องของเธอ ไม่เกี่ยวกับผมสักหน่อย”
“หนูแก้วไม่ใช่คนผิด แค่ที่คุณภูทำกับเธอตอนนี้ก็น่าจะสาสมแล้วนะคะ”
“ยังไม่พอหรอกครับ ชีวิตของพ่อแม่ของผมอะไรก็มาทดแทนไม่ได้”
ภูวดลคำรามเสียงเหี้ยมเกรียม ก่อนจะลุกขึ้นยืน
“ป้าบอกให้ดอกแก้วตามผมไปที่รถนะครับ”
“ได้ค่ะคุณภู” ชายหนุ่มสั่งเสร็จก็เดินออกไป
หญิงสูงวัยถอนใจออกมา รู้สึกสงสารดอกแก้วจับหัวใจ
“เมื่อไหร่คุณภูจะเลิกเจ้าคิดเจ้าแค้นสักทีนะ หนูแก้วจะตายคามืออยู่แล้วเนี่ย”
ดอกแก้วรีบวิ่งกระหืดกระหอบมาขึ้นรถยนต์ของภูวดลที่จอดติดเครื่องรออยู่
“แก้ว... ขอโทษที่มาช้าค่ะ”
เขาไม่ได้ตอบหรือพูดอะไรออกมา นอกจากขับรถออกจาบ้านเงียบๆ
ดอกแก้วนั่งก้มหน้า ตัวลีบอยู่ภายในรถด้วยความหวาดหวั่น เพราะกำลังคาดเดาว่าภูวดลจะทำอะไรกับตัวเองอีก
“พี่ภู... ทางนี้ไม่ได้ไปมหา’ลัยนี่คะ” หล่อนหันมองข้างทางด้วยความตกใจ
หรือว่าเขาจะพาหล่อนไปบาร์ราคาถูกเมื่อคืนซ้ำอีกครั้ง
แต่เช้าแบบนี้ บาร์ยังเปิดอยู่อีกเหรอ
“ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล”
“ไป... โรงพยาบาลเหรอคะ”
เขาละสายตาจากถนนมามองหล่อนเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไป
“ใช่ ฉันจะพาเธอไปทำแผลที่นิ้ว”
ดอกแก้วอึ้งไป เพราะไม่เคยชินกับความห่วงใยของภูวดล
“ขอบคุณพี่ภูค่ะที่เป็นห่วงแก้ว แต่แก้วไม่เป็นอะไรมาก แผลไม่ลึกหรอกค่ะ”
“ฉันไม่ได้เป็นห่วงเธอ แต่ฉันแค่ไม่ต้องการให้เธอตายเร็วเกินไปต่างหาก”
หล่อนนึกอยู่แล้วล่ะว่าเขาจะต้องพูดแบบนี้
“แก้ว... ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ” หล่อนก้มหน้าน้ำตาซึม
“ไม่ต้องพูดมาก ฉันสั่งให้ทำอะไรก็ทำ อย่าคิดขัดคำสั่ง”
แล้วบรรยากาศภายในรถก็เงียบสงัดอีกครั้งจนน่าสะพรึงกลัว
เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ภูวดลก็พาหล่อนเข้าไปในห้องฉุกเฉินเพื่อทำแผลที่นิ้วทั้งสามนิ้วที่ถูกเศษแก้วบาด จากนั้นก็พาหล่อนขึ้นรถ และขับตรงไปที่มหาวิทยาลัย
เขาจอดรถยนต์ที่หน้าคณะฯ ที่หล่อนศึกษาอยู่ และก่อนที่หล่อนจะลงไปจากรถ คำพูดเย็นชาก็ดังกังวานขึ้น
“ฉันอนุญาตให้เธอหยุดทำงานบ้านหนึ่งอาทิตย์”
“เอ่อ...”
ดอกแก้วกำลังจะขอบคุณความเมตตาของเขา แต่คำพูดร้ายๆ จากเขาก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน
“ฉันไม่ได้ใจอ่อนกับเธอหรอกนะ แต่มันเป็นคำสั่งของหมอที่ไม่ให้นิ้วเธอโดนน้ำ”
“ค่ะ... พี่ภู”
“อ้อ แล้วเย็นนี้ฉันจะมารับนะ”
ดอกแก้วที่กำลังจะลงจากรถยนต์ของภูวดลถึงกับหน้าซีดเผือด
“พี่ภู... จะทำอะไรแก้วอีกคะ”
เขายิ้มเลือดเย็น
“วันนี้ฉันมีเลี้ยงรับรองลูกค้าน่ะ อยากจะให้เธอไปเอาใจลูกค้าให้หน่อย”
“แก้ว... แก้วไม่...”
“ทำไมล่ะ แค่นี้ทำให้ฉันไม่ได้หรือดอกแก้ว มันไม่ได้ยากอะไรสักหน่อย”
“รับ... รองยังไงเหรอคะ”
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่นั่งใกล้ๆ กับลูกค้า เอาอกเอาใจ ให้ลูกค้าจับนู้นจับนี่เล็กๆ น้อยๆ หรือถ้าเธอจะบริการลูกค้ามากกว่านั้นก็ได้ ฉันอนุญาต”
น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของดอกแก้ว หัวใจของหล่อนเจ็บปวดเหลือเกิน
“แก้วทำไม่ได้หรอกค่ะ แก้วไม่ใช่อีตัว”
“แต่ฉันต้องการให้เธอเป็นอีตัว ดอกแก้ว”
“พี่ภูใจร้าย...”
หล่อนร้องไห้สะอึกสะอื้น มองเขาอย่างเจ็บปวด
ภูวดลชะงักไป เขาหันหน้าหนี และก็บอกตัวเองว่าอย่าใจอ่อน
“อย่ามาทำเป็นเล่นเนื้อเล่นตัวหน่อยเลยน่ะ ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีศักดิ์ศรีอะไรเหลืออีกแล้ว ลืมไปแล้วหรือไง”
“แก้ว... ขอตัวไปเรียนก่อนค่ะ”
เขาคว้าข้อมือของหล่อนเอาไว้ และแน่นอนว่าดอกแก้วไม่กล้ากระชากหนี เพราะภูวดลเปรียบเสมือนเจ้าชีวิตของหล่อน
“ปฏิเสธสิ่งที่ฉันต้องการไม่ได้หรอก ฉันสั่งให้เธอไปบริการลูกค้าของฉัน เธอก็ต้องทำ เพราะมันคือหน้าที่ของเธอ”
“แก้ว... ทำไม่ได้... ฮือออ...”
“ทางเดียวที่เธอจะหนีพ้นก็คือความตาย ดอกแก้ว”
เขาปล่อยข้อมือของหล่อน และก็สั่งให้หล่อนรีบลงไป
ดอกแก้วลงมาจากรถยนต์ของภูวดลทั้งน้ำตา ทำไมเขาใจร้ายกับหล่อนแบบนี้นะ ความใจร้ายของเขาเพิ่มเลเวลความรุนแรงขึ้นในทุกๆ วันจนน่าสยดสยอง
- Writer
