ซือเหม่ยหลันภรรยาของชายอาภัพแห่งหมู่บ้านป่าท้อ

บทที่ 8

พอมาถึงบ้านหลังจากที่พักกันจนหายเหนื่อยหลังจากจัดเก็บของป่าจนเรียบร้อยทุกอย่าง ซือเหม่ยหลันจับปลาสามตัวใส่ถังกับจัดการผักป่า พากันล็อกประตูบ้านมุ่งหน้าเดินเข้าหมู่บ้าน ที่ต้องเดินเกือบหนึ่งเค่อเพื่อไปบ้านของลุงกู้จางเถียนเพื่อจะฝากซื้อของให้กับข้าวสาร ที่จริงในมิติของนางก็มีแต่ต้องทำเป็นซื้อจากในเมืองมาก่อนเพื่อจะได้นำของในมิติของมาเพิ่มได้สบายนางจดของที่จะฝากซื้อมาแล้วทุกอย่างแล้ว

"พร้อมไปกันเลยเด็กๆ" ซือเหม่ยหลันบอกสองแฝด

"เจ้าค่ะ/ขอรับ"

"พวกเรารีบไปกันเถอะเดี๋ยวขากลับมันจะมืดค่ำเสีย" ก่อนนางบอกสองแฝดที่เดินตามหลังนางมาติดๆ

"พี่เหม่ยหลันให้ข้าช่วยถือถังใส่ปลาก็ได้นะขอรับวันนี้พี่ทำงานมากมายหลายอย่างมากแถมต้องรีบไปหาท่านลุงกู้อีก" เฉิงเย่ตงอยากช่วยถือเพราะเขาเป็นผู้ชายที่ต้องคอยดูแลคนในครอบครัวเหมือนพี่ชายคนโต

"ไม่เป็นไรจ๊ะตงเอ๋อร์แค่ปลาสามตัวเองพี่ถือได้สบายมากเอาไว้ให้โตเป็นหนุ่มก่อนค่อยช่วยพี่ก็ยังไม่สายหรอก อาจจะได้ช่วยกันเลี้ยงหลานๆถ้าพี่สะใภ้มีลูกกับพี่ใหญ่ของตงเอ๋อร์กับซิงเอ๋อร์นะ" นางเย้าแหย่สองแฝดให้พวกเขาตื่นเต้นคึกคักตลอดการเดินทาง

"พี่เหม่ยหลันพูดจริงๆนะเจ้าคะข้าจะช่วยเลี้ยงหลานเองนะพี่รอง" นางหันมาบอกพี่ชายด้วยรอยยิ้มเพราะถ้าพี่สะใภ้มีลูกกับพี่ใหญ่ของนางแค่คิดเด็กน้อยก็มีความสุขที่จะมีหลานที่มาเพิ่มในครอบครัว

"อือพี่รองจะช่วยน้องเล็กเลี้ยงหลานอย่างแน่นอน" สามคนคุยกันไปจนถึงทางเข้าหมู่บ้านจึงหยุดคุยกันก่อนตอนนี้ใกล้ค่ำบางบ้านนั้นกำลังหุงหาอาหาร บ้างก็เล่นกันตามถนนใต้ต้นไม้ใหญ่มีคนแก่นั่งเล่นห้าหกคนคงจะเลี้ยงหลานที่วิ่งเล่นกันตามทางเดิน

"อ้าวนั้นไม่ใช่เจ้าเด็กสองคนชายหญิงฝาแฝดของไอ้หนุ่มตาปีศาจตาสีฟ้านั้นหรือพวกเขาเข้ามาในหมู่บ้านป่าท้อทำไมกัน มีผู้หญิงเดินมาด้วยไม่ใช่ว่ามีเรื่องมาให้พวกเราชาวบ้านช่วยเหลือนะ" ชาวบ้านหนึ่งหันไปคุยกันกับชาวบ้านสองสามสี่ห้าหกกระซิบกันแต่ดังให้คนที่กำลังเดินจะผ่านไปได้ยินในระยะเผาขนกันเลยทีเดียว เพราะความเชื่อที่โง่งมที่ทำให้คนที่เกิดมาแปลกกว่าคนอื่นต้องได้รับผลกระทบจากคนทั้งหมู่ไม่พอยังพูดจาเหยียบย้ำให้คนที่เป็นเสียใจเข้าไปอีก ซือเหม่ยหลันหยุดเดินและหันไปมองด้วยความสนใจจะหาเรื่องคนแก่ดีหรือเปล่าวะเรานังเพียงตาวันนี้

สองแฝดรีบจับมือพี่สะใภ้คนละข้างที่พวกเขาไม่อยากเข้ามาเล่นในหมู่บ้านเพราะชาวบ้านนั้นรังเกียจพี่ชายที่มีตาสีฟ้าไม่เหมือนกับคนอื่นๆในหมู่ และผู้คนทั่วไปที่พบเจอจึงต่างก็พูดให้คนอื่นด้วยความคะนองปากจนไม่คิดถึงจิตใจย้ำแย่ของคนที่ตนเองนินทาว่าร้ายด้วยความสะใจหรือสนุกปากกันแน่

"แม่นางน้อยเจ้าเป็นใครจึงมากับน้องชายของพ่อหนุ่มเฉิงเย่หรงนั้นละ" มีคนใจกล้าถามหญิงสาวเพราะความอยากรู้อยากเห็น

"อ้อข้าเป็นพี่สะใภ้ของเด็กสองคนนี้และแต่งเข้าบ้านเฉิงมาได้สองวันแล้วเจ้าค่ะ ท่านยายทุกคนเมื่อกี้ใครว่าสามีของข้าเป็นปีศาจหรือเจ้าค่ะแต่ตามที่ข้าเห็นสามีของข้ากับเป็นคนที่ดีคนหนึ่ง ทำมาหากินอย่างสุจริตเลี้ยงดูน้องชายหญิงเป็นอย่างดีเพียงแค่นัยตาออกสีฟ้าข้าจะบอกให้พวกท่านรู้เอาไว้นะเจ้าคะ มันไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดอะไรเลยที่นัยตาของสามีข้ามีสีฟ้าเพราะมีอีกเมืองที่ทวีปหนึ่งที่ทั้งเมืองมีนัยตาสีฟ้าทั้งเมืองและตัวใหญ่มาก พูดคนละภาษากับพวกเราเท่านั้นเองสามีของข้าอาจจะเป็นลูกครึ่งที่มารดาของเขาได้คนต่างเมืองเป็นคู่ครอง จึงทำให้กรรมพันธ์ทางสายเลือดไม่ใช่ปีศาจอย่างแน่นอนข้าขอยืนยัน และหยุดพูดจาไร้สาระให้กับครอบครัวของข้าได้แล้วเพราะว่าพวกเราไม่เคยเข้ามาสร้างความเดือดร้อนกับพวกท่านเลยสักครอบครัวในหมู่บ้านนี้เลยเจ้าค่ะ สิ่งที่ข้าจะพูดมีเท่านี้ข้าขอตัวไปธุระที่บ้านของท่านลุงกู้จางเถียนก่อนนะเจ้าคะลาก่อน"

นางพาสองแฝดเดินออกมาโดยไม่มองห้าหกป้าที่อ้าปากเถียงนางไม่ทันที่โดนตอกหน้าตอนกำลังนินทาคนต่อหน้า พึ่งจะเคยโดนสวนกลับจึงคิดคำตอบไม่ทันกันจึงอ้าปากพะงาบๆชี้มือตามหลังพวกนางมาแต่มีหรือคนอย่างเพียงตาจะสนใจแค่นี้จิ๊บๆสำหรับนางในภพเดิม

"ขอบคุณพี่สะใภ้ที่ปกป้องพี่ใหญ่ขอรับ" เฉิงเย่ตงพูดกับพี่สะใภ้ด้วยความซึ้งใจที่นางปกป้องพี่ชายที่แสนดีของพวกเขา

"ก็พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันแแล้วนี้พี่เหม่ยหลันก็เป็นสะใภ้ของบ้านนี้ก็ต้องปกป้องทุกคนอยู่แล้ว ต่อไปอย่าได้ใส่ใจกับคำพูดของคนพวกนั้นพวกเขาไม่ได้หาข้าวมาให้พวกเรากิน เหมือนพี่ชายใหญ่ของพวกเจ้าเข้าใจไหม และพี่สะใภ้จะทำให้พวกเขาอิจฉาพวกเจ้าสองคนที่จะมีแต่ชีวิตที่ดีต่อไปในวันข้างหน้า จงจำเอาไว้ว่าใครเคยว่าร้ายเราไว้จงใช้มันเป็นแรงผลักดันที่ต้องดีกว่าคนที่ดูถูกเหยียบย้ำเราให้เขานั้นแทบจะกระอักเลือดตายเลยละ!"

"ขอรับพี่สะใภ้/เจ้าพวกข้าทั้งสองคนจะจำให้ขึ้นใจคำสั่งสอนของพี่เหม่ยหลันทุกอย่าง"

"ด้านหน้าของพวกเราก็จะถึงแล้วขอรับพี่สะใภ้" เฉิงเย่ตงบอกนางก่อนจะพากันหยุดเดินบ้านอิฐหลังใหญ่ที่กลางหมู่บ้านก่อนที่นางจะตะโกนเรียกคนในบ้านว่ามีคนอยู่หรือเปล่า

"ท่านลุงกู้อยู่บ้านหรือเปล่าเจ้าคะ" ผ่านเสียงเรียกไปสักครู่ก็มีคนตอบกลับมาว่าอยู่ในบ้านก่อนจะมีคนเปิดประตูบ้านที่ด้านในออกมา

"ใครมาหรือข้าอยู่หลังบ้านพึ่งจะกลับมาจากทุ่งนาอ้าวเจ้าสองแฝดเองหรอกหรอ มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าข้าว่าจะไปหาพวกเองที่บ้านพรุ่งนี้พอดีพี่ใหญ่ของเจ้าฝากข้าซื้อข้าวมาให้พอดีเลยข้าว่าจะไปตอนเช้าพวกเจ้ามาก็ดีแล้ว เมื่อสองวันพี่ชายของเจ้าพึ่งแต่งพี่สะใภ้ให้อยู่เป็นเพื่อนพวกเจ้าข้าจึงยังไม่ได้ไป วันนี้มีเรื่องให้ไปที่ทุ่งนาเสียก่อนนะ"

ลุงกู้บอกสองแฝดพร้อมทั้งมองไปที่เด็กสาวที่ยืนอยู่กับสองแฝดด้วยคงจะเป็นหญิงสาวที่เฉิงเย่หรงไปแต่งนางมาเมื่อสองวันก่อนซึ่งท่านก็รับรู้แล้วแต่ยังไม่ได้เห็นหน้านางเท่านั้นเอง

"สวัสดีเจ้าค่ะท่านลุงกู้ข้าซือเหม่ยหลันภรรยาของท่านพี่เฉิงเย่หรงเจ้าค่ะ พอดีข้าว่าจะมาฝากท่านลุงซื้อข้าวสารกับใหเอาไว้ใส่ผักดองจึงให้น้องๆของสามีพามาหาท่านลุงกู้เจ้าค่ะ" ซือเหม่ยหลันแนะนำตัวเองกับท่านลุงกู้

"อ้อดีๆนับว่าเฉิงเย่หรงแต่งภรรยาได้ดีรู้ความข้าก็สบายใจ นังหนูอย่าได้สนใจพวกชาวบ้านปากมากที่พากันพูดว่าสามีของเจ้าแตกต่างจากคนอื่นๆในหมู่บ้านเขานับเป็นคนที่ดีขยันทำมาหากินเลี้ยงน้องมาคนเดียวหลายปีข้ารู้จักเขามาสองปีไม่เคยมีเรื่องเสียหาย" ลุงกู้บอกนาง