ซือเหม่ยหลันภรรยาของชายอาภัพแห่งหมู่บ้านป่าท้อ

บทที่ 7

ซือเหม่ยหลันใช้ช่วงเวลาที่เด็กแฝดเก็บเห็ดโคนกวาดทุกอย่างที่กินได้เข้ามิติให้ได้เยอะที่สุด หน่อไม้มากมายมีแต่หน่อใหญ่เพราะลำไผ่ที่ใหญ่มากนางเจอเห็ดหลายอย่างที่กินได้ในภพเก่าที่ได้เรียนมา และเก็บมาแทบจะทุกชนิดเพราะเป็นเด็กต่างจังหวัดต้องรู้จักการกินของป่าทุกอย่าง จึงไม่ต้องกลัวว่าจะมีพิษถ้าไม่มั่นใจก็แค่ไม่เก็บไปกินเท่านั้นเอง หอมป่ากระเทียมป่าขึ้นเป็นกลุ่มๆให้ได้เก็บเกี่ยวธรรมชาติมันดีแบบนี้ละถ้ารู้จักหากินก็ไม่ต้องใช้ตำลึงไปซื้อหา เอาไว้นางจะเข้าไปหาท่านลุงกู้จางเถียนสั่งใหมาใส่ผักดองเอาไว้เยอะๆรอให้สามีนางกลับมาคงจะได้ทั้งหน่อไม้ดองผักดองไม่น้อยปลาตากแห้งที่นางจะทำเอาไว้ก่อน ให้สามีลงจากเขาเมื่อไรค่อยให้เขาไปขายตัวสดๆในเมือง ลองเสนอเหลาอาหารน่าจะขายได้เหมือนกันแค่คิดเรื่องตำลึงก็ทำให้มีใจเก็บของป่าอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเลยสักนิดเดียว หันไปมองสองแฝดที่ตั้งหน้าเก็บเห็ดกันอย่างแข็งขันนางก็ยิ้มให้สองแฝดถ้าพวกเขานั้นจะมองหาพี่สะใภ้บ้างถ้าเงียบเสียงไปสักพัก

พอเก็บทุกอย่างจนเต็มตระกร้าได้เป็นที่เรียบร้อยในมิติอีกมากมาย ซือเหม่ยหลันจึงพาสองแฝดลงจากเชิงตีนเขาเพราะไม่มีที่จะใส่ของสองแฝดแล้ว ส่วนของนางไม่ต้องกังวลเก็บทุกอย่างให้ได้เยอะที่สุดที่นางเดินหาด้านหลังกอไผ่ทางที่สองแฝดมองไม่เห็นจึงกวาดใส่มิติไม่ยั้งเลยทีเดียวได้เยอะดีกว่าขาดอิๆนางหัวเราะคิกคัก

พรุ่งนี้จะขึ้นมาเก็บใหม่ก่อนจะเรียกสองแฝดกลับบ้านกันจะได้มีเวลาทำของที่เก็บได้ในวันนี้ให้ได้เยอะที่สุดในมิตินางก็จะเข้าทำในตอนกลางคืนปรับเวลาได้เร็วกว่าด้านข้างนอกได้สบาย

"ตงเอ๋อร์ซิงเอ๋อร์กลับบ้านกันเถอะวันนี้พวกเราได้ของป่ามาไม่น้อย พี่เองก็โชคดีเจอเห็ดโคนที่ด้านหลังกอไผ่จนเต็มตระกร้าแถมผักป่าอีกหลายอย่างจะได้ล้างทำความสะอาดในเสร็จในวันนี้เลย" นางนั้นเอาเถาวัลย์มัดลำไม้ไผ่ให้ลากลงเขาได้ง่ายขึ้นอีกด้วย

"พี่เหม่ยหลันให้ข้าช่วยลากไหมขอรับจะได้ไม่หนักมาก" นางยังมัดไว้สี่ที่หัวกลางมัดสองที่เพื่อสองแฝดจะได้จับง่ายๆ พอมัดสองที่พอให้สองแฝดมีที่จับกันดีไม่ให้ไม้แตกออกจากกันนางนั้นลากส่วนหัว

"ได้สิพวกเจ้ามาด้านหลังพี่สะใภ้จับเถาวัลย์คนละที่ก็พอที่เหลือพี่จะลากเองไม่ต้องลงแรงเยอะ"

นางคิดเอาไว้ล่วงหน้าเพราะสองแฝดคงอยากจะมีส่วนร่วมที่จะช่วยนางลากไม้อยู่แล้ว ห้ามไปพวกเขาคงไม่ยอมจึงต้องให้พวกเขาได้จับไปกับนางด้วยนั้นแหละ

"ถ้าหนักก็บอกพี่นะจะได้หยุดพักเหนื่อยค่อยเดินต่อเข้าใจไหมพวกเจ้ายังเด็กจะฝืนใช้แรงทำเหมือนผู้ใหญ่ไม่ได้" นางบอกสองพี่น้อง

"ขอรับพี่สะใภ้/เจ้าค่ะพวกข้าเข้าใจแล้ว" สองแฝดตอบด้วยเสียงแข็งขันนางพาสองแฝดเดินลงเขาไปเรื่อยๆและไม่ได้รีบร้อนให้เด็กไม่เหนื่อยจนเกินไป

"ตงเอ๋อร์ถ้าพี่เหม่ยหลันจะไหว้วานให้ท่านลุงกู้จางเถียนไปสั่งใหมาให้ใส่ผักดอง พวกเจ้าพาพี่ไปที่บ้านของท่านลุงกู้ได้ไหม" นางถามน้องชายของสามี

"ได้ขอรับพี่เฟลหม่ยหลันแต่บ้านเราไม่มีตำลึงเลยนะขอรับ แต่เอ้ะพี่เหม่ยหลันพี่ใหญ่ฝากเอาไว้ร้อยอีแปะข้ายังไม่ได้นำมาให้พี่สะใภ้เลยขอรับมัวแต่ดีใจที่ได้ขึ้นเขามาหาของป่ากับพี่สะใภ้ใหญ่แหะๆ" เขาตอบพี่สะใภ้แล้วหัวเราะเบาๆอย่างอายๆ

"ไม่เป็นไรหรอกพี่ใหญ่ของเจ้าพาพี่ไปขุดเอาสินเดิมที่มารดาของพี่ซ่อนเอาไว้จากแม่เลี้ยงคนใหม่ พี่น่ะมีสินเดิมที่พอจะซื้อข้าวสารอาหารหรือสิ่งอื่นๆให้กับพวกเจ้าอย่างไม่ขัดสน แถมพอพวกเราทำผักดองไปขายตอนพี่ใหญ่ของพวกเจ้าลงเขามา พี่จะให้พี่ใหญ่ของตงเอ๋อร์ซิงเอ๋อร์เช่าเกวียนของท่านลุงกู้พาพวกเจ้าเข้าเมืองไปซื้อชุดใหม่ได้อีกคนละสามสี่ชุดดีไหม พี่เองก็ไม่ค่อยได้เข้าไปในตัวเมืองเท่าไรต้องให้พี่ใหญ่ของพวกเจ้าพาพวกเราไปแล้วละ และพี่ยังอยากจะหาตำลึงให้บ้านของพวกเรามีเกวียนขี่ไปขายของป่าที่พวกเราจะหาลงมาทำรอพี่ใหญ่อีกตั้งหลายวัน แล้วยิ่งพี่ชายของเจ้าสองคนมาช่วยเราสามคนเป็นสี่คนยิ่งจะทำให้ของป่าเก็บเพิ่มมากมายขึ้นไปอีกดีไหมปีหน้าเจ้าจะได้ไปเรียนในสถานศึกษาในตัวอำเภอได้แล้ว ส่วนซิงเอ๋อร์พี่จะสอนให้เจ้าอ่านออกเขียนได้จะได้ไม่มีใครหลอกได้ถ้าในอำเภอเขาไม่รับเด็กผู้หญิงเจ้าก็ไม่ต้องน้อยใจไปพี่เหม่ยหลันพอจะอ่านออกเขียนได้จากท่านแม่ของพี่ที่สอนก่อนที่ท่านจะเสียชีวิต" นางบอกกับสองพี่น้องที่เดินตามหลังนางกลับบ้าน

"ขอรับพี่สะใภ้/เจ้าค่ะพี่เหม่ยหลัน " สองพี่น้องตอบด้วยความดีใจ

"นี้บ้านของพวกเราจะมีเกวียนใช้เองเลยนะพี่รองพี่เหม่ยหลันจะให้พี่รองไปเรียนในอำเภอส่วนข้าจะช่วยพี่เหม่ยหลันทำงานรอที่บ้านเองเจ้าค่ะ พี่เหม่ยหลันจะซื้อชุดให้พวกเราใหม่อีกด้วย แต่เอ่อพี่เหม่ยหลันเจ้าคะมันจะดีหรือที่จะใช้สินเดิมของพี่มาซื้อของให้พวกข้าทั้งสองคนเจ้าคะ" เด็กน้อยถามด้วยความเกรงใจ

"ทำไมจะไม่ได้ละในเมื่อพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วอีกทั้งพี่ใหญ่ของพวกเจ้าก็ยังพาพี่ออกมาจากแม่เลี้ยงที่ใจร้ายมาก ตอนนั้นพี่เหม่ยหลันมัวแต่หวาดกลัวนางจนป่วยไข้ปางตายพอพื้นขึ้นมาตอนที่พี่ใหญ่ของพวกเจ้าไปรับพี่มา ทำให้พี่คิดได้ว่าคนเราเมื่อไม่สู้กลับคนเลวไปก็จะโดนกระทำเหมือนที่พี่เจอมา พี่น่ะหลับฝันไปเห็นสิ่งของในป่าที่กินได้มากมายบนเขาอีกทั้งท่านแม่ของพี่เคยสอนทุกอย่างที่นางรู้ให้พี่มา และมีท่านตาในฝันพาพี่ไปเรียนรู้ในฝันนั้นจนจำได้ขึ้นใจพี่คิดว่าต่อไปบ้านของพวกเราจะมีแต่ความร่ำรวย น้องรองจะได้เรียนเท่าที่เจ้าอยากเรียนจนไปสอบเป็นขุนนางได้เลยจะได้ไม่มีใครดูถูกครอบครัวของพวกเราได้อีกแล้ว พี่จะหาสินเดิมเอาไว้ให้น้องเล็กตอนออกเรือนด้วยจะได้ไม่มีใครว่าพวกเราได้เลยละ"

นางบอกเด็กสองคนขณะนั่งพักเหนื่อยก่อนที่จะใกล้ถึงบ้าน

"พี่สะใภ้ใหญ่ฮึกขอบคุณมากขอรับ/เจ้าค่ะที่มาเป็นครอบครัวเดียวกันกับพวกเรา" เด็กสองคนโถมตัวกอดพี่สะใภ้ใหญ่ร้องให้ออกมาด้วยความดีใจกับสิ่งที่นางคิดเผื่อพวกตนในวันข้างหน้าอย่างไม่รังเกียจน้องของสามี

"แต่ข้ายังไม่คิดจะแต่งงานไปไหนนะเจ้าคะข้าอยากอยู่กับพี่ใหญ่กับพี่รองพี่เหม่ยหลันด้วยเจ้าค่ะ" เฉิงเย่ซิงเงยหน้าบอกพี่สะใภ้ของนาง

"ได้ตามใจเจ้าทุกอย่างพี่ไม่คิดจะบังคับใจพวกเจ้าขอแค่บอกพี่ว่าพวกเจ้าไม่ชอบอะไรไม่ต้องกลัวพี่เหม่ยหลันจะฟังพวกเจ้าอย่างมีเหตุผลเข้าใจไหม"

นางเอามือลูบหัวเด็กน้อยด้วยรอยยิ้มส่วนเฉิงเย่ตงนั่งมองน้องสาวที่กอดพี่เหม่ยหลันต่อด้วยรอยยิ้ม ที่เห็นน้องสาวคุยกัน ส่วนเขาหลังจากกอดพี่สะใภ้พร้อมน้องสาวผละออกมานั่งฟังใกล้ๆสองสาว

"ขอรับ/เจ้าค่ะพี่เหม่ยหลัน"

"พวกข้าจะช่วยพี่สะใภ้ทำงานทุกอย่างเพื่อครอบครัวของพวกเราเจ้าค่ะ/ขอรับ" เด็กสองคนยิ้มจนตาหยีให้กับพี่สะใภ้ใหญ่