ตอนที่7
1467 Words
กำราบรัก 7
“อร๊าย คุณทีเอาอีกแล้วนะ”
กุญแจซอลหันไปตวาดทีซึ่งเข้ามาขโมยจูบเธออีกแล้ว ตั้งแต่วันนั้น วันที่เขาขโมยจูบเธอในโรงหนังจนตอนนี้เวลาผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้วเขาก็ยังชอบขโมยจูบเธอทุกวันเหมือนจูบหวานที่ได้จากหญิงสาวเป็นสารเสพติดสำหรับเขาไปซะแล้ว
“ยังไม่ชินอีกรึไง”
“ใครจะไปชิน ฉันไม่โตเมืองนอกแบบคุณนะ”
“หึ มันไม่ได้เกี่ยวกับโตที่ไหนหรอกเด็กน้อย”
คิ้วสวยขมวดเข้าหากันเหมือนไม่เข้าใจสิ่งที่เขากำลังจะสื่อแต่กลิ่นจากกะทะทำให้เธอต้องเบนความสนใจไปยังอาหารซึ่งกำลังทำอยู่แทน
มือเล็กหยิบเนื้อหมูที่หมักไว้เรียบร้อยแล้วใส่ลงไปในกะทะ ผัดจนหมูเริ่มสุกก่อนจะหยิบเส้นหมี่ใส่เข้าไป ตามด้วยเครื่องปรุงจำพวกซีอิ๊วขาว น้ำตาลทราย น้ำมันหอย ผัดจนทุกอย่างเข้ากัน
ก่อนจะตอกไข่ใส่ลงไป ตีให้ไข่แตกเหยาะน้ำปลาเพิ่มนิดหน่อยจบท้ายด้วยคะน้าหั่นพอดีคำ ผัดทุกอย่างให้เข้ากันอีกครั้งจากนั้นจึงได้หมี่ผัดซีอิ๊วหน้าตาน่าทานแถมกลิ่นยังหอมรัญจวนใจจนคนที่นั่งมองอยู่นานอดใจไม่ไหวต้องหยิบช้อนไปตักชิม
เพี๊ยะ
“เจ็บนะหนูซอล ตีทำไมเนี่ย”
“มาตักในกะทะได้ไงคะ ไปนั่งเลยเดี๋ยวหนูซอลจัดใส่จานแล้วยกไปให้ คุณทีนี่นะ ทำไม อุ๊ป >x__<”
“ไม่ต้องมายิ้ม จะขอไปไหนอีก”
“คืนนี้จะขอไปนอนคอนโดปีโป้อ่า”
“กี่วัน?”
เสียงจากที่เคยฟังดูนุ่มละมุนแข็งขึ้นแทบทันทีเมื่อได้ยิน
“คืนเดียวค้าบ”
“ไม่ให้ไปเดี๋ยวหาว่าใจร้ายอีกใช่มั้ย”
กุญแจซอลไม่ตอบแต่ส่งยิ้มกลับไปให้แทน
“จะไปก็ไป แต่พรุ่งนี้กลับมาเร็วหน่อยล่ะกัน”
“หือ จะไปไหนคะ?”
“จะพาไปซื้อของ มะรืนไปสมุยกัน”
“หือ วันมะรืนหรอคะ”
แทนที่กุญแจซอลจะกระโดดโลดเต้นดีใจอย่างที่เขาคิด เธอกลับมีใบหน้าเป็นกังวลเสียอย่างนั้น
“ทำไม มีนัดหรอ”
คิ้วเข้มชนกัน ดวงตาสีดำสนิทแสดงความไม่พอใจออกมาชัดเจนแต่กุญแจซอลไม่ทันสังเกตเพราะเธอมัวแต่กังวลเรื่องในหัวอยู่
“ไม่เชิงหรอกค่ะ วันมะรืนที่คณะมีงานแต่เป็นของปี1 ปี2 หนูซอลไม่ต้องไปก็ได้”
“แล้วเธอลังเลอะไร”
ทีถามเสียงนิ่ง พยายามปกปิดความหงุดหงิดของตัวเอง จะให้เด็กรู้ได้ยังไงว่าเขาไม่พอใจกะแค่เด็กเห็นอย่างอื่นสำคัญกว่าเขา
“หนูซอลอยากไปอ่า ได้ข่าวว่ามีบาร์บีคิวด้วย”
คำตอบของเธอทำเอาทีถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ นี่ลังเลนัดเขาเพราะบาร์บีคิวเนี่ยนะ
“ตามใจเธอล่ะกัน”
“อุ๊ย จะถึงเวลานัดแล้ว หนูซอลไปก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูซอลให้คำตอบคืนนี้ได้มั้ยคะ”
“อืม”
“คุณทีโกรธอะไรหนูซอลรึเปล่า”
“จะไปก็รีบไปก่อนฉันจะเปลี่ยนใจ”
ทีพูดเสียงนิ่ง แววตาเย็นยะเยือกของเขาทำให้กุญแจซอลไม่กล้าถามต่อ รีบออกจากห้องไป
สงสัยอาการอารมณ์แปรปรวนของคนแก่มั้ง หนูซอลคิดในใจ
เวลาผ่านไปสองชั่วโมง อารมณ์ขุนมัวของท่านประธานยังไม่จางหาย
ทีวางปากกา หยิบมือถือขึ้นมากดเข้าแอปพลิเคชั่นอินสตราแกรมเพื่อเข้าไปส่องหญิงสาวที่ทำให้อารมณ์เขาเป็นแบบนี้
“หึ นี่ไม่รู้เลยใช่มั้ยว่าทำคนอื่นหงุดหงิด”
ดวงตาคมจ้องสตอรี่ซึ่งปรากฏภาพหญิงสาวกำลังเดินเที่ยวเล่นกับเพื่อนสนุกสนาน
“ยัง ยังจะมายิ้มอีก”
ก่อนจะแยกเขี้ยวให้สตอรี่ต่อไปซึ่งเป็นหน้ากุญแจซอลใส่หมวกกระต่ายยิ้มตาหยี่จนเห็นลักยิ้มทั้งสองข้าง
** แนบภาพปลากรอบ **
———————-
หนูซอลลูก คนแก่เขาน้อยใจลูกรีบกลับมาโอ๋ๆนะ
คนแก่ขี้ใจน้อยนั้นจริงมั้ยน๊า
คอมเมนท์ด้วยนะคะ รักที่สุด
- Writer
