Nanatiling nakatitig ang aking mga mata sa kanyang likuran, binabaha pa rin ng maraming mga katanungan ang aking isipan sa kanyang action ngayon. At wala pa rin akong maapuhap na sagot kung bakit kailangan niyang gawin ang bagay na ito. Ayokong isipin na nahuhulog na siya sa akin nang ganito kaaga, at baka mabigo lang ako. At isa pa ay ang imposible naman, ni wala pa nga akong ginagawang action dito.
“Senda?” lingon niya sa akin na nakakunot na ang noo, hindi ko iyon namalayan dahil nalulunod pa rin ako sa dami ng aking mga katanungan na walang kasagutan. Nagtataka na siya marahil na hindi ako sumunod sa kanya pagpasok ng kanyang unit, at naiwan pa sa labas ng pintuan na parang timang. “Halika na, at pakisara ng pinto.”
“U-Uh? S-Sandali lang.” nauutal kong turan na inilinga pa sa paligid
