Isang mahigpit na yakap ang isinalubong ni Miura sa akin pagpasok ko pa lang ng pinag-usapan naming tagpuan na maliit na restaurant sa bayan. Naiiling ko lang siyang ginantihan ng yakap habang may nang-aalaskang mga matang nakatuon sa kanya. Kulang na lang ay irapan ko siya nang dahil sa ang aga niyang pumunta sa lugar na aming napag-usapan. Advance siya ng halos kalahating oras sa original na usapan naming oras. Siya iyong tipo ng taong hindi masasabing filipino time, nauuna pa siyang dumating sa’yo. Bagay na lalo kong ikinatitig pa at ikinangiti nang nakakaloko sa kanya.
“Ang aga mo naman, ni hindi na ako nakapag-blower ng buhok sa pagmamadali kong pumunta.” reklamo ko matapos na kumalas ng yakap sa kanya, kunwari pang sinamaan siya ng tingin. Itinuro ko pa ang aking buhok sa kanya na b
