ทันฑ์เถื่อน

ตอนที่ 6

ตอนที่ 6

“ว่าไงจูโน่ ใครเป็นอะไรตายอีก นายถึงได้วิ่งกระหืดกระหอบเหมือนกับหมาหอบแดดมาแบบนี้” อพอลโล่ทักลูกน้องคนสนิทด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยกึ่งล้อกึ่งประชดประชัน หน้าตาก็ไม่หล่อทีหนึ่งแล้ว พอเกิดอะไรขึ้นก็ดันมีนิสัยตื่นตระหนกผลีผลามง่ายแบบนี้นะสิ ผู้หญิงเขาถึงไม่สนใจจะผูกสัมพันธไมตรีด้วย

แต่ลักษณะท่าทาง ใบหน้าคล้ำแดดแดงขึ้นสีเต็มไปด้วยความร้อนรนกระวนกระวาย ทำให้เขาสงสัยว่ามีเรื่องอะไรใหญ่นักหนา จูโน่ถึงได้ทำท่าเหมือนกับว่าญาติข้างไหนตายอย่างนั้นแหละ คิ้วคมเข้มเลิกขึ้นสูง ขณะยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบทีละน้อย ค่อยๆ ชิมรสชาติหวานลิ้นของไวน์ฝรั่งเศสที่สั่งหามาเฉพาะเพื่อใช้สำหรับลูกค้าวีไอพีที่มาใช้บริการของโรงแรมและกาสิโนว่าคุณภาพเหมาะสมกับราคาหรือเปล่า

เคยเหมือนกันที่ถูกลองดีด้วยการนำไวน์คุณภาพต่ำสอดใส่ปะปนมา คงจะคิดว่าเขาสั่งจำนวนมากแล้วจะไม่เช็กของให้ดี ดีเลยกล้าที่จะทำ แต่ก็ดี ทำให้เขาได้เขียนเสือให้วัวกลัวด้วยการทำให้คนอื่นเห็นเป็นตัวอย่างว่าการที่มากล้าลองดีกับเขา ผลที่ได้รับจะเป็นยังไง

“คุณเพิร์ลครับนาย คุณเพิร์ล”

“เพิร์ล...หลานสาวฉันเป็นอะไร” อพอลโล่ถามกลับด้วยความสงสัย หลานสาวตัวแสบช่างออดอ้อนของเขามีความสุขกับคู่รักคู่หมายจอมเจ้าชู้และปากหวานที่ควงคู่กันมาหลายปีดีดักนี่น่า ป่านนี้คงจะมีความสุขหน้าตาเริงรื่น จนลืมอาคนนี้ไปแล้วก็เป็นได้ อพอลโล่ถอนหายใจเมื่อคิดถึงชายหนุ่มผิวขาว ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ตาชั้นเดียวที่ปากหวานจนสามารถเอาชนะใจหลานสาวที่ไม่ค่อยให้ความสนใจกับผู้ชายคนไหนไปครอบครองได้อย่างสวยงาม

แต่ไอ้บ้านั่นกลับเป็นเหมือนลิงได้แก้ว ไก่ได้พลอย พอเห็นว่าฝ่ายหญิงให้ความสำคัญก็เริ่มออกลายปรายตามองสาวคนอื่นไปทั่ว ทำให้นิศามณีต้องนอนช้ำใจน้ำตาตกในร้อนถึงเขาที่เป็นฝ่ายทนไม่ได้เมื่อเห็นน้ำตาหลานสาวสุดรักสุดดวงใจ จำใจต้องออกโรงปกป้องและขู่เข็ญให้อีกฝ่ายรู้จักรักษาน้ำใจคนที่รักเสียบ้าง เพราะหลานสาวเขาเมื่อทุ่มไปทั้งกายและใจก็ควรได้รับกลับมาอย่างเท่าเทียมกัน เมื่อถึงวันหนึ่งความอดทนและความปรารถนาที่มีจางหายไปเมื่อนั้นจะมาเสียใจไม่ได้เมื่อเขาเอาหลานสาวกลับคืนมา

กรามหนาขบกัดเข้าหากันจนใบหน้าคมคร้ามอยู่แล้วดุและแข็งกร้าวมากขึ้น ดวงตาสีสนิมเปล่งประกายเหมือนกับมีเพลิงไฟกำลังลุกไหม้อยู่ หรือว่าไอ้บ้านั่นจะผิดคำสัญญาที่ให้ไว้ทำให้หลานสาวเขาเสียใจอีกแล้ว เดี๋ยวไปงานแต่งงานคงต้องตักเตือนกันยกใหญ่อีกแน่

เขาไม่ชอบคนรักของหลานสาวสักนิด เพียงแค่เห็นสายตาก็รู้แล้วว่าไอ้หนุ่มหน้าอ่อนนั้นมันหวังฟันแล้วทิ้ง แต่พอเจอลูกเล่นของหลานสาวเขาเข้า ก็เลยเปลี่ยนเป็นอยากได้มาอยู่เคียงข้างกาย แต่ก็ไม่วายสอดส่ายสายตามองหญิงอื่นอยู่ร่ำไป ส่วนเขาถึงจะเป็นห่วงและไม่ปรารถนาให้ทั้งสองคนคบหาและผูกพันกันแค่ไหน แต่เมื่อใจและกายหลานสาวมอบให้ไอ้หนุ่มนั่นไปแล้วจึงทำได้เพียงแค่อย่างเดียว

เฝ้ามอง...เฝ้าติดตามดูแลไม่ให้คลาดสายตา หากว่าไอ้หนุ่มนั่นทำให้นิศามณีแม่ไขมุกหลานสาวแสนสวยน่ารักของเขาต้องเสียใจและเจ็บช้ำอย่างที่เคยเป็นมาอีกละก็ คราวนี้เขาจะไม่ใจดีปล่อยให้มันหยามน้ำหน้าแล้วลอยนวลไปได้อีกแน่ มันจะต้องกำราบให้ต้องหลาบจำและเข็ดไปจนตาย

“คุณเพิร์ล...คุณเพิร์ลถูกรถชนอาการสาหัสครับนาย” จูโน่รายงานน้ำเสียงขาดกระท่อนกระแท่นและขาดเป็นห้วงๆ จนจับคำแทบไม่ได้และเตรียมรับพายุอารมณ์ของเจ้านาย

อพอลโล่รักหลานสาวญาติสนิท คนที่ทำให้เขายังรู้สึกว่ายังมีครอบครัว ไม่ใช่คนไร้ญาติขาดมิตรอย่างที่คนในเกาะอาคีโอสพยายามนินทาลับหลังว่า คุณนายผู้หญิงไอริสท้องกับใครมาก็ไม่รู้ โดนผู้ชายคนนั้นขับไล่ไสส่งจนต้องระหกระเหินหอบความบอบช้ำทั้งร่างกายและจิตใจกลับมาหาพ่อซึ่งกำลังป่วยใกล้จะตาย จะมีก็แต่คนในเท่านั้นที่รู้ว่าคุณผู้หญิงไอริสยังคงติดต่อกับคนรักอยู่เสมอ

จวบจนทั้งคุณผู้หญิงและนายท่านเสียชีวิตไป อพอลโล่ก็เป็นฝ่ายติดต่อกับญาติทางพ่อที่อีกฝ่ายไม่มีใครยอมรับเขาสักคน เพราะคิดว่าการที่เขาติดต่อไปนั้น เพราะต้องการมีส่วนในทรัพย์สินเงินทอง โดยที่ฝ่ายนั้นไม่รู้เลยว่าไอ้ทรัพย์สินแค่เล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับทรัพย์สินของเขา

คงจะมีเพียงบิดาของนิศามณีเท่านั้นที่ให้การต้อนรับเป็นอย่างดี ที่สำคัญก็คือเด็กน้อยตัวหญิงวัยห้าขวบกำลังน่ารักน่าชังช่างพูดจำนันจาสามารถผูกใจแข็งเป็นหินของคุณอาวัยหนุ่ม ก่อเกิดความรักจนแทบจะหายใจเข้าและออกเป็นเพิร์ล

เมื่อบิดาของนิศามณีถึงแก้กรรมก่อนวัยอันควรด้วยโรคปัจจุบันทันด่วน กรรมหนักจึงตกอยู่ที่อพอลโล่ที่ต้องรับภาระดูแลเด็กน้อยที่ถูกญาติฝ่ายพ่อและแม่ผลักไสไล่ส่งด้วยไม่ต้องการเปลืองเงินเปลืองทอง ที่สำคัญคือต้องการลดตัวหารในทรัพย์สมบัติอันน้อยนิดที่มี

หนุ่มน้อยอายุเพิ่งจะแตะเลขสอง จึงกลายเป็นคุณพ่อลูกติดที่แต่ละคนต่างก็ทั้งหวงและห่วงใยซึ่งกันและกัน เรียกได้ว่าใครที่ได้เห็นต่างก็หลงรักและเทใจให้กับสองอาหลานจนหมด บ้านที่มีนิศามณีอยู่ด้วยเป็นบ้านอันแสนสุข ไม่ว่าอพอลโล่จะอารมณ์เสียมาจากไหน เมื่อกลับเข้าบ้านใบหน้าที่บึ้งตึงขึ้งเคียดเหมือนจะฆ่าได้กลับเต็มไปด้วยยิ้มอย่างคนอารมณ์ดี กลายเป็นคนขี้เล่นและหัวเราะเสียงดังลั่นเสียทุกครั้งไป

ยามที่มีผู้หญิงมาเข้าใกล้อาหนุ่มสุดหล่อ เด็กหญิงเพิร์ลหรืออีกนามหนึ่งคือไข่มุก นิศามณี อิสระภัทรพงศ์จะกลั่นแกล้งหญิงสาวที่ให้มาสนใจอาหนุ่ม พร้อมอาละวาดใส่อาหนุ่มจนอีกฝ่ายต้องพ่ายแพ้ ถ้าหากจะมีอะไรกับผู้หญิง จะต้องทำลับหลังและสั่งให้ลูกน้องทุกคนปิดเป็นความลับด้วย

แต่เมื่อเวลาผ่านพ้นไป นิศามณีเติบโตเป็นสาวสวยสะพรั่ง เป็นที่ต้องตาต้องใจของหนุ่มๆ หลายคน แต่ถูกคุณอาดูแลเป็นอย่างดี จึงไม่มีใครกล้าแหย็มเข้ามา แต่มาพลาดก็ตอนที่หญิงสาวเดินทางไปศึกษายังต่างแดน บวกกับงานของอพอลโล่ก็เริ่มมีศัตรูทางธุรกิจที่เล่นงานทั้งต่อหน้าและลับหลัง ทำให้ทั้งสองคนเริ่มห่างกัน แล้วศรวัณหนุ่มหล่อปากหวานก็เข้ามาแทรกกลางพอดี ทำให้นิศามณีหลงรักได้ในที่สุด

“คุณเพิร์ลถูกรถชนอาการสาหัสครับ”

แก้วไวน์สีสวยหลุดจากมือใหญ่กับร่างกายแข็งแกร่งและทรงพลังที่ซวดเซไปยืนอิงขอบบาร์

“นะ...นายว่าอะไรนะจูโน่ หลานสาวฉันเป็นอะไรมากหรือเปล่า” อพอลโล่เอ่ยเสียงแหบและเบาจนแทบจะไม่ออกจากปากหนา หัวใจแข็งแกร่งเหมือนจะหยุดเต้นและหล่นตุบลงบนพื้นให้คนที่มีความเกลียดชังเเหยียบย่ำเล่น

“คนที่นายส่งไปให้คอยดูแลคุณเพิร์ลโทรมาบอกว่า...” จูโน่กลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ด้วยความกลัว ทั้งสายตาและน้ำเสียงที่นายถามมาเมื่อครู่มันเย็นยะเยือกราวกับมีน้ำแข็งเกาะอยู่ เขาเลยสาวเท้าถอยไปด้านหลังเล็กน้อย

“คะ...คุณเพิร์ลถูกรถชนอาการสาหัสครับ”

“มันเป็นใคร มันเป็นใครที่กล้าทำร้ายหลานรักของฉัน” อพลอลโล่กัดฟันถาม ในดวงตาเป็นประกายแข็งกร้าวและดุร้ายเหมือนเสือ