เตชิตเป็นคนดี แค่เขาลดตัวมาเป็นเพื่อนเธอ มันก็สุดยอดแล้ว แล้วยิ่งเขาแสดงความสนใจในตัวเธอ มันก็ยิ่งทำให้ตีรณาไม่อาจเอื้อม
เวลานี้... เตชิตนั่งอยู่ต่อหน้าเธออีกครั้ง ตีรณาใจคอไม่ปกติ เธอมองหน้าเขาแบบขลาด ๆ
“มื้อนี้ ถือว่าเป็นการเลี้ยงต้อนรับที่เธอได้ทำงานที่นี่ก็แล้วกัน”
“ขอบคุณค่ะ” ตีรณาก้มมองมือตัวเอง รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาผ่าว ๆ และเริ่มร้อนออกรอบดวงตา เหมือนตีรณากำลังจะร้องไห้ แต่เธอก็ข่มใจเอาไว้
สับสน... ตีรณาเกลียดแววตาที่เตชิตมองเธอแบบตำหนิ และไม่มีเยื่อใยของเพื่อนเก่า มีแต่ความเฉยชา ตีรณาพยายามกะพริบตาถี่เพื่อไล่น้ำตาที่กำลังเอ่อขึ้นมา หญิงสาวทั้งดีใจและเสียใจในคราวเดียวกัน
ตีรณาเงยหน้าขึ้นมามองเขา ตอนที่เขาเปิดกล่องข้าว และเลื่อนมาตรงหน้า พร้อมกับหยิบช้อนให้เธอ หญิงสาวเห็นเขายิ้มออกที่มุมปากอีกครั้ง
“พ่อกับแม่เธอสบายดีหรือ” ใบหน้าของเขายังเคร่งขรึม
จู่ ๆ เขาก็ถามขึ้นมา แสดงว่
