เตชิตเกิดอาการหมั่นไส้เธอที่สุดในตอนนี้ เขายังคงวนเวียนคิดว่า ‘ทำไมเธอไปโดยไม่บอกลาเขา’ ทำให้หัวใจของเขาขุ่นเคือง เขาจ้องมองหญิงสาวที่กำลังขะมักเขม้นทำงานตามที่ได้รับมอบหมายจากไหมฟ้า
ชายหนุ่มนั่งดูเธอจนเลยเวลากินอาหารเที่ยง
‘อะไรวะ ทำไมเวลาผ่านไปเร็วจัง’ จะบ่ายโมงอยู่แล้ว
‘นี่เธอก็ยังไม่ไปกินข้าวอีก’ ชายหนุ่มนึกเป็นห่วง
เตชิตได้ยกหูไปที่ห้องอาหารที่อยู่ในตึกนี้ ก่อนจะสั่งอาหารมาชุดใหญ่เพื่อกินสองคน
ผ่านไปเกือบสามสิบนาที มีพนักงานเอาอาหารขึ้นมาส่ง
ตีรณาลุกขึ้นยืนทันทีที่เห็นพนักงานหิ้วอาหารขึ้นมา
“ของใครคะ”
“ของบอสน่ะค่ะ บอสให้เอามาไว้ที่นี่”
“อ๋อค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” ตีรณารับเอาไว้ พนักงานคนนั้นรีบกลับออกไปอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้ตีรณาได้แต่จ้องมองถุงต่าง ๆ ที่ใส่บรรจุกล่องอาหารมากมาย ‘บอสจะกินกี่คนเนี่ย’ เธอสงสัยเพราะมันเยอะมากจริง ๆ
พอได้กลิ่นอาหาร เธอก็นึกหิว หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอ
