บทที่ 8 ยัยเฉิ่มของคณะ

1532 Words

มหาลัยคิงเวลล์ “คนนี้ครับพี่วาโย ไอ้เท่มันไปสืบมาผิด” “เอารูปมาดู” ร่างสูงโยนก้านบุหรี่ลงกับพื้นก่อนจะรับรูปถ่ายมาจากลูกน้องดวงตาคมกวาดตามองหญิงสาวในรูปก็พอคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่บ้าง ว่าแต่คนนี้หรอที่หักอกไอ้ต้าร์เขาชักไม่แน่ใจว่าคนอย่างมันจะเอาคู่นอนชั่วคราวมาเป็นแฟนถึงรูปร่างหน้าตาจะสวยเซ็กซี่ก็เถอะ เขายังไม่ปักใจเชื่อ เดี๋ยวพลาดอีก “คนนี้สวยดีนะพี่ ต่างจากยัยแว่นวันนั้นลิบลับ”เปรมชะโงกหน้ามามองหญิงสาวในรูปก่อนจะออกความคิดเห็น “กูไม่ได้ขอความเห็น!” “ครับๆ แล้วพี่วาโยจะทำยังไงกับผู้หญิงคนนี้” “ยังก่อนกูจะรอดูท่าทีมันก่อน กูไม่อยากจะเชื่อว่าจะเป็นคนนี้” ไม่รู้ทำไมภายในใจวาโยไม่ยอมปักใจเชื่อว่าจะเป็นผู้หญิงที่ชื่อ ติน่า ที่ได้หัวใจของต้าร์อาจเพราะเขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ดูร้ายเกินไปต่างจาก ยัยแว่น คนนั้นที่ดูยังไงก็ใสซื่อไม่ต่างจากกระต่าย “อ้าว แล้วพี่จะไปไหนไม่ขึ้นเรียนหรอ” เปรมเห็นวาโยลุกออกจากเก้าอี้เหมือนจะไปที่ไหนเขาเลยรีบทักท้วงเพราะวันนี้มีเรียนและอาจารย์ยังโหดมากอีกด้วยถ้าโดดอีกมีหวังไม่จบแน่ แต่คงใช้ไม่ได้กับวาโยที่เคยซิ่วเรียนมาแล้วเพราะมีปัญหากับอาจารย์เลยย้ายมาเรียนที่คิงเวลล์แต่พี่เขาเกิดปลายปีทำให้อายุไม่ต่างกับคนรุ่นเดียวกัน “กูจะไปมอแอล” “แต่วิชานี้ขาดไม่ได้นะพี่” “พวกมึงเข้าเรียน..ส่วนกูจะโดด” “พี่ไปคนเดียวมันจะดีหรอพี่เดี๋ยวก็เจอ” “กู-จะ-ไป” วาโยหมุนตัวเดินจากไปโดยที่ลูกน้องต่างไม่เห็นด้วยเพราะพวกตนกับพวกวิศวะมหาลัยแอลต่างมีปัญหากันมาตลอดถ้าเกิดลูกพี่ไปแล้วโดนรุมตีนก็เสียชื่อแย่น่ะสิ คณะอักษรศาสตร์ ร่างบางเดินก้มหน้าก้มตาอย่างประหม่าเพราะวันนี้ตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในมหาลัยเธอก็เหมือนตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนโดยเฉพาะกลุ่มผู้หญิง ซ่า! ความเย็นสายหนึ่งโดนสาดกระทบบนร่างตั้งแต่ศีรษะลงมาพร้อมกับกลิ่นเหม็นเน่าเสื้อนักศึกษาสีขาวถูกย้อมเป็นสีกระดำกระด่างและยังแนบลู่ไปกับร่างกาย พินอินตัวสั่นด้วยความกลัวพร้อมกับความอับอายทุกคนในบริเวณนี้ต่างหัวเราะอย่างสะใจและมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น เธอหันไปต้นทางที่น้ำสาดมาก็เห็นข้าวสวยดาวคณะยืนกอดอกหัวเราะเยาะอยู่และพื้นที่ข้างกายเธอก็มีถังน้ำใบหนึ่งไม่ต้องให้ใครบอกเธอก็รู้ว่าเป็นฝีมือข้าวสวยร่างบางหอบร่างเปียกปอนเดินเข้าไปหาข้าวสวยทันที “ฝีมือเธอใช่ไหม!” “อะไรของแกยัยจืด มีใครเห็นรึไงว่าฉันทำแกอาจจะซวยเองก็ได้” ข้าวสวยพูดอย่างไม่ยี่หระ “หลักฐานก็นี่ไง” พินอินชี้ไปที่ถังน้ำที่ยังหลงเหลือคราบน้ำสกปรกอยู่และมีกลิ่นไม่พึ่งประสงค์ก็ยังเหมือนกับกลิ่นบนตัวเธออีก “พวกเธอเห็นฉันทำด้วยหรอ”สาวสวยดาวคณะไม่ยอมแพ้เธอหันไปถามนักศึกษาหลายคนในบริเวณนี้ซึ่งทุกคนต่างก็ส่ายหัวว่าไม่เห็นข้าวสวยทำ “เห็นไหม ทุกคนเป็นพยานว่าฉันไม่ได้ทำ” เธอเบะปากก่อนจะมองพินอินตั้งแต่หัวจรดเท้าและหัวเราะออกมาอีกครั้ง พินอินยืนกัดปากแน่นนัยน์ตาภายใต้แว่นตาหนาเตอะแดงก่ำไปด้วยความโกรธเธอพยายามข่มกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาเพราะจะมาร้องไห้เพราะโดนคนแกล้งไม่ได้เดี๋ยวพวกเขาได้ใจถึงจะโดนนินทาหรือแซวเรื่องยัยแว่นยัยจืดหรือยัยเฉิ่มแต่เธอไม่เคยเจอที่แกล้งแรงขนาดนี้มาก่อน พวกเขาต่างมีความสุขสะใจโดยที่ไม่คำนึงเลยว่าเธอก็แค่คนคนหนึ่งมีชีวิตมีจิตใจและไม่เคยทำอะไรให้พวกเขาเลยทั้งที่เธอก็ทำตัวตามปกติไม่ได้มีปัญหากับใครเลยทำไมต้องตั้งใจกลั่นแกล้งกันขนาดนี้ด้วย “รีบไปไกลๆ เลยเหม็นฉิบ!” ผู้ชายคนหนึ่งที่เธอจำได้ว่าเรียนห้องเดียวกันยกมือขึ้นมาปิดจมูกและทำท่าโบกมือไล่เรียกเสียงหัวเราะของคนแถวนี้ได้เป็นอย่างดี “เออโคตรเหม็น ยังไม่ไปอีก” “สภาพโคตรแย่เลยวะ ฮ่า ฮ่า”ตามด้วยเสียงผู้หญิงอีกคนซึ่งเธอไม่ได้รู้จักเลย พินอินกอดกระชับกระเป๋าผ้าแน่นก่อนจะพูดทิ้งท้ายไว้ “ถึงตัวฉันจะเหม็น ก็ดีกว่าพวกเธอที่จิตใจสกปรกเหม็นเน่าเกินเยียวยาก็แล้วกัน!” น้ำเสียงนิ่งสงบพูดจบก็เดินออกจากบริเวณนี้ไปทันทีทำให้คนที่เหลือต่างหน้าชาไปตามๆ กัน เหมือนความซวยยังไม่จบเมื่อเธอเดินออกมาจากลานคณะอักษรสวนทางกับคนที่เธอไม่อยากให้เห็นในสภาพนี้มากที่สุด ภูผา ที่ข้างกายของเขายังคงเป็นใบบัวทั้งฉันและเขาต่างชะงักทันทีเมื่อเจอกัน ดวงตาคมกริบเพ่งมองสภาพของฉันอยู่นานพร้อมกับขมวดคิ้วฉันไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ถึงได้ไม่ยอมเดินไปไหนสักทีแต่กลับยืนมองฉันนิ่งส่วนฉันก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันที่เจอเขา “ต๊าย นี่ไปตกท่อที่ไหนมาเนี่ย” เสียงหวานร้องทักขึ้นมาพลางกระชับมือที่กอดแขนภูผาแน่นเหมือนกลัวว่าเขาจะหนีอย่างไรอย่างนั้น “เรื่องของฉัน” เธอไม่อยากจะเสวนากับใบบัวเพราะที่มีสภาพแบบนี้ก็เพราะเพื่อนเธอนั่นแหละ “เรื่องของเธอคนเดียวที่ไหนกัน มันเรื่องของฉันด้วยเพราะกลิ่นเน่าจากตัวเธอกำลังทำให้จมูกฉันพังและเสียการรับรู้” ดัดจริต “ถ้าดมแล้วทำจมูกพังขนาดนั้น ก็กลั้นใจตายไปเถอะ!” พินอินเอ่ยเสียงเข้มก่อนจะเดินกระแทกไหล่ใบบัวเดินออกมาไม่สนใจเสียงกรี๊ดไล่ตามหลังมา เธอหงุดหงิดมากและเหนื่อยมากทำไมต้องเจอเขาด้วยทำไมเขาไม่หายไปจากชีวิตของเธอไปเลยไม่ต้องมาให้เห็นหน้ากัน ฉันคบกับเขามาเป็นปีแต่ฉันกลับมองไม่ออกเลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ทุกครั้งที่สบตากันฉันอยากจะถามเขามากว่า ทำกับฉันแบบนี้ทำไม! เราจบกันได้ไม่ค่อยดีหลังจากที่เจอเขานอกใจเราไม่มีแม้คำพูดดีๆ ต่อกัน ไม่ใช่สิ ไม่มีอะไรจะพูดเลยต่างหาก หมายถึงเขานะ ไม่ใช่ฉัน เพราะฉันยังต้องการคำตอบแต่เขากลับหายไปเลยมีแค่ข้อความที่ตอบกลับมาว่าโอเคหลังจากเรื่องราวไม่ได้รับการสะสางฉันส่งข้อความไปขอเลิกและนั่นแหละจุดสิ้นสุดความสัมพันธ์ของเรา จะบอกว่าไม่เสียใจคงไม่ได้ เขาคือแฟนคนแรก เป็นรักแรกของฉัน ความผูกพันในช่วงเวลาหนึ่งปีมานี้มันคงไม่สามารถลืมได้ในไม่กี่วันหรอกฉันถึงอยากหลบหน้าเขาไง พินอินเดินเหม่อลอยมาจนถึงบริเวณสระน้ำหลังคณะใกล้กับรั้วมหาลัยไล่สายตามองสภาพตัวเองที่มันเริ่มแห้งบ้างแล้วแต่กลิ่นกลับไม่ไหวเลยเธอทรุดตัวนั่งลงกับพื้นหญ้า ทอดมองความสงบเยือกเย็นของผืนน้ำเบื้องหน้าเหมือนกับจิตใจผู้คนที่เบื้องหน้าอีกอย่างภายใต้ความสงบนั้นอาจมีความดำมืดซ่อนอยู่ มือบางหยิบก้อนหินเล็กๆ โยนลงไปในน้ำ มองผิวน้ำแตกกระจายสักพักก็สงบนิ่งลงหลังจากกลืนกินก้อนหินเล็กลงไปแล้ว เฮ้อ! ระบายอารมณ์หน่อยแล้วกัน เธอมองหาก้อนหินขนาดเหมาะมือขึ้นมาหนึ่งก้อนก่อนจะเขวี้ยงไปยังดงไม้เลื้อยใกล้กำแพงเพราะอยากลองเปลี่ยนที่โยนบ้างพินอินจินตนาการว่าเป็นหน้าข้าวสวยทำให้รอบนี้นอกจากก้อนหินจะใหญ่กว่าเดิมแล้วยังออกแรงมากกว่าเดิมอีก ปึก! “โอ๊ย!!” เสียงร้องโอดโอยดังขึ้นบริเวณที่เธอเขวี้ยงก้อนหินเข้าไปทำให้พินอินตกใจผุดลุกขึ้นมายืนอย่างรวดเร็ว ตายแล้ว ใครจะไปรู้ว่ามีคนไปอยู่ตรงนั้น “ใครน่ะ เป็นอะไรไหม” ถึงจะตกใจแค่ไหนเธอก็ไม่ลืมร้องถามคนเจ็บไม่รู้จะเป็นยังไงบ้างหัวแตกไหม ก้อนหินมันใหญ่อยู่นะยิ่งออกแรงมากด้วยสักพักเสียงร้องก็เงียบไปเธอไม่กล้าเข้าไปดูหลังดงไม้นั้นกลัวว่าจะมีงูและไม่รู้ว่าคนที่ร้องเจ็บอยู่ตรงนั้นจะมาดีหรือร้าย อย่างที่บอกคนปกติที่ไหนจะมาอยู่ตรงนั้น!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more