กรงรักทัณฑ์ปรารถนา

บทที่ 2 ตอนที่ 1

"น้ำมนต์ แน่ใจนะเว้ยว่าพี่หมอของแกเขาไม่รู้เรื่องที่แกมารับจ๊อบเนี่ย"

"เออ...คุณหมอไปสัมมนาต่างประเทศ เป็นอาทิตย์กว่าจะกลับ นี่เพิ่งไปได้สามวันเอง" มือเล็กพลางใส่ต่างหูและขณะตอบคำถาม สายตานั้นมองกระจกเงาที่สะท้อนรูปหน้าของตัวเอง หาได้สนใจเพื่อนสาวที่นั่งกังวลอยู่ข้างๆ

"ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดี ไม่อย่างนั้นพี่หมอของแกเอาฉันตายแน่"

"เขาไม่ใช่พี่ฉัน ไม่ใช่ของของ ฉัน และอีกอย่าง...เขาไม่เอาแกหรอก เชื่อฉันเถอะ" อัญญดาได้ทีล้อเพื่อนไปด้วย

"แกแน่ใจเหรอ แอบเสียดายว่ะ...เฮ๊ย! ซีเรียสนะเว้ย ยังจะมาพูดยั่วกันอีก" สาวสวยหุ่นกะทัดรัดแต่เต็มแน่นไปด้วยสัดส่วน อวบอัด โค้งเว้าได้รูปในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวแหวกอก โชว์ความอวบของสองเต้าที่เกินมาตรฐานของหญิงไทย ติดกระดุมสองเม็ดและผูกชายเสื้อ โชว์สะดือและหน้าท้องแบนราบกับกางเกงยีนขาดๆ ขาสั้นจู๋

แน่นอน..ไม่ว่าจะยามนั่งหรือเพียงขยับผิดท่านิดหน่อย แพนตี้ตัวจิ๋วก็โผล่หราให้เห็นชัดเจน เธอนั่งอยู่ข้างๆ อัญญดาและตีที่ขาเพื่อนเบาๆ แสร้งแก้เก้อไปเรื่อย

"ไม่ได้ล้อ ไม่ได้ยั่ว ฉันพูดความจริง เขาไม่รู้หรอก ไปกันเถอะงานจะเริ่มแล้ว" อัญญดาวางตลับแป้งที่นำมาแต่งเติมนิดหน่อยลงบนโต๊ะ แล้วหันมาชวนเพื่อนสาวเมื่อสำรวจความพร้อม

"เออ...ไปก็ไป" คนถูกชวนทำหน้าแหยๆ แม้เธอจะผ่านงานประเภทนี้มามากมาย และสนิทกับอัญญดาเพียงใดแต่ไม่เคยคิดชวนเพื่อนรักมาร่วมหัวจมท้ายด้วยกันสักครั้ง ด้วยเห็นถึงความไม่เหมาะสมหลายอย่าง อัญญดามีคนส่งเสียให้เรียน ต่างจากเธอที่ต้องดิ้นรนส่งตัวเอง และอีกประการ...ก็ด้วยรู้สึกเกรงใจผู้ปกครองของฝั่งเพื่อนด้วย

เขาเป็นคนมีหน้ามีตาในสังคม แถมการงานก็มั่นคงเป็นที่รู้จัก ไม่เหมาะสักนิดหากใครมาเห็นว่าเด็กในปกครองของคุณหมอผู้มีชื่อเสียงมาเป็น

พริตตี้!....

อาชีพที่ต้องใช้ความสวย ความสามารถและกล้าแสดงออก กล้าโชว์เนื้อหนังมังสาเพื่อแลกกับเงิน แน่นอนว่าในสายตาคนทั่วไป มักมองพวกเธอติดลบไม่มีชิ้นดี

"จะกลัวอะไรนักหนาแพรว ฉันไม่ได้ทำบ่อยๆ สักหน่อย แกเห็นไหมว่าทุกครั้งคุณหมอเขารู้หรือเปล่า" หญิงสาวจับมือเพื่อนจูงและตัวเองเดินนำหน้าออกไปจากห้องแต่งตัว

แพรวพรรณสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวมีกระดุมผูกเอว อวดเนินอกอวบตูมที่ล้นทะลักภายใต้บราเซียสีดำ ส่วนเธออยู่ในเสื้อกล้ามสีขาวผูกเอวโชว์หน้าท้องเช่นกัน บรานั้นสีดำเป็นแบบผูกโบว์ไว้ด้านหลังต้นคอ กางเกงยีนขาดร่องแร่งโชว์ไปถึงแพนตี้ที่มีการเซฟอย่างดีไว้แล้ว สวมรองเท้าส้นแหลม เสริมร่างบางให้ดูเพรียวและสะดุดตายิ่งขึ้น

งานที่ต้องทำในวันนี้คือการเป็นพริตตี้ โปรโมทน้ำยาล้างรถและอุปกรณ์ในการทำความสะอาดรถยนต์ชนิดหนึ่ง

แน่นอน...พวกเธอต้องล้างรถโชว์ด้วย เมื่อถึงคิวที่ต้องแสดงความสามารถในการโปรโมทสินค้า

งานนี้มีสาวสวยมากมายมารับหน้าที่ต่างๆ หลากหลาย ในงานมีแสงสีและเสียงกระหึ่ม พิธีกรหยอกล้อกับเหล่าผู้มาร่วมงาน และบรรดาพริตตี้ กิจกรรมที่ทางผู้จัดสรรหามาดึงดูดลูกค้าก็มากมาย ล้วนแล้วแต่มีสาวๆ ค่อยให้บริการ เป็นการดึงดูดความสนใจ

ทั้งคู่เดินออกมาในงานและนั่งอยู่หลังเวทีสำหรับการแสดงโชว์ รอเวลาให้ถึงคิว โดยไม่มีสิทธิ์เดินออกไปโชว์ตัวก่อน

อัญญดาพยายามทำใจให้สงบและคิดว่านี่คือ งาน งาน และงาน... เหมือนทุกๆ ครั้งที่ทำเสร็จก็รับเงินแล้วกลับบ้าน ที่สำคัญเธอแค่รับจ๊อบเฉพาะเวลาที่อัศม์เดชเดินทางไปต่างจังหวัดหรือไปต่างประเทศเท่านั้น ถึงจะไม่ชอบอาชีพนี้ ไม่ได้ต้องการจะถูกมองในแง่ลบ แต่มันก็ไม่มีทางเลือกมากนักสำหรับการหาเงินครั้งละมากๆ และใช้เวลาสั้นๆ แถมไม่ต้องทำอย่างถาวรด้วย

"อีกสิบห้านาทีนะสาวๆ เตรียมตัวให้พร้อม ทำเต็มที่นะ เอาให้เด็ดสะระตี่ไปเลย งานนี้ทำดีมีได้เบิ้ลนะจ๊ะ" กะเทยร่างใหญ่เดินตรงเข้ามาแจ้งคิวของแต่ละคน พร้อมให้กำลังใจ

"เป็นอะไรน่ะแพรว"

"หวิวๆ ชอบกลว่ะ บอกไม่ถูก"

"บ้าไปแล้ว" อัญญดารับสคริปต์งานมาอ่านทบทวนอีกครั้ง พลางจิกตามองเพื่อนสาวที่นั่งกระสับกระส่ายไม่หยุด

"แกเป็นแบบนี้ทุกทีเลยนะเวลาฉันมาทำงานด้วย"

"ก็ฉันกลัวพี่หมอจะรู้นี่"

"ถ้าอย่างนั้น คราวหลังฉันรับงานที่ไม่ต้องมากับแกก็ได้ แกจะได้สบายใจ"

"ไม่ใช่อย่างน๊าน! ฉันยินดีช่วยแกทุกอย่างน้ำมนต์ ฉันรู้ว่าแกอยากเก็บเงินให้ได้เยอะๆ เพื่อจะได้ยืนด้วยลำแข้งของตัวเองเสียที แต่...มันกลัวเฉยๆ เท่านั้นเอง" แพรวพรรณแหววเสียงสูง

"เฮ้อ! แป๊บเดียวก็เสร็จงานแล้ว ไม่ถึงสองชั่วโมงก็กลับบ้านได้ คิดแค่นั้นก็พอ"

"แต่..."

"ได้ยินพี่เขาบอกไหม...งานนี้ทำดีมีได้เบิ้ล! ถ้าแกมัวแต่กลัวคุณหมอแกอดซองขาวนะเว้ย"

"เออ...ไม่กลัวก็ได้วะ!"