ข้อตกลงระหว่างเรา…(ใครกินใคร!)
3867 Words
มาร์คัสสังเกตจากงานสุดท้ายที่วัสยาไปถ่ายนั้นเป็นสตูดิโอเปิดให้เช่าสำหรับการถ่ายงานโฆษณา ถ่ายแบบ ถ่ายภาพทั่วไปหรือแม้กระทั่งถ่ายรายการถ่ายละคร เขาก็เกิดไอเดียจุดประกายบางอย่างขึ้นมา...มาร์คัสโทรหาแองเจล่าผู้จัดการส่วนตัวของเขาในทันที
“พี่แองจี้..”
“ว่าไงมาร์ค”
“ผมต้องการสตูดิโอถ่ายภาพที่พร้อมใช้งาน..ด่วน!”
“สตูดิโอ! นายจะเอาไปทำอะไร? พี่ว่ามันชักจะแปลกๆแล้วนะ คราวก่อนก็ให้หาช่างภาพ ครั้งนี้จะเอาสตูดิโอ นายคิดจะทำอะไร จะเปลี่ยนอาชีพหรือไง”
“พี่หาได้แล้วผมจะบอก.. ราคาผมไม่เกี่ยง ขอแบบครบวงจร ถ้าได้แล้วเดี๋ยวผมจะเข้าไปดูไปเช็กสเปกอุปกรณ์ตกแต่งเอง”
“เดี๋ยวสิมาร์ค..เฮ้อ! ตัดสายไปอีกแล้ว” แองเจล่าส่ายหัวกับความเอาแต่ใจของนายแบบหนุ่ม จะเอาอะไรก็ต้องได้เดี๋ยวนั้นเดี๋ยวนี้ เธอรู้สึกว่าเรื่องนี้ชักจะไม่ชอบมาพากลแปลกๆ แองเจล่าพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวเหตุการณ์ที่ผ่านมา..ช่างภาพ..สตูดิโอ..แล้วผู้หญิงที่อยู่กับมาร์คัสในคอนโดคืนนั้น..หรือว่า... เธอรู้สึกสังหรใจบางอย่างว่าจะเป็นอย่างที่เธอคิด แองเจล่าเก็บข้อสันนิษฐานเอาไว้ก่อนจะค้นหาสตูดิโอที่ปล่อยให้เช่าหรือขาย เธอหาจนเจอสตูดิโอแห่งหนึ่งที่เหมาะสมทั้งการก่อสร้างที่ทันสมัยและทำเลสถานที่ตั้งก็ดีแม้ว่าราคาจะสูงไปหน่อยก็ตาม เธอได้รายละเอียดมาครบก็ไลน์ส่งข้อมูลไปให้มาร์คัส
“ตกลง!..ผมเอาสตูดิโอนี้ พี่นัดเซ็นสัญญาซื้อขายพรุ่งนี้ได้เลย” มาร์คัสส่งข้อความตอบกลับมาทันที
“ทำไมดูนายจะรีบร้อนจังเลย จะไม่เช็กให้ละเอียดก่อนหรือไง ราคาไม่ใช่น้อยๆ”
“ผมรีบ..” มาร์คัสตอบไปสั้นๆ เขาไม่อยากบอกไปว่าเขาอัดอั้นมาหลายวันแล้ว
วันต่อมา..มาร์คัสกับแองเจล่าก็มาตรวจดูสตูดิโอ มาร์คัสก็ตกลงเซ็นสัญญาซื้อขายในทันทีโดยไม่ต่อรองราคา หลังจากซื้อขายจ่ายเงินเรียบร้อยเขาก็ตรวจเช็กเฟอร์นิเจอร์อุปกรณ์ตกแต่งภายในสตูดิโอ เขาสั่งเปลี่ยนอุปกรณ์ใหม่ทั้งหมดยกชุดเป็นอุปกรณ์คุณภาพดีแข็งแรงและคงทนสำหรับการใช้งาน..
หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อย มาร์คัสก็แวะไปคุยกับยายปลายก่อนจะกลับคอนโด ส่วนแองเจล่าเธอขอแยกไปทำธุระส่วนตัว เธอไปงานอีเว้นท์ที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง
“สวัสดีจ้ะ..น้องหวาย”
“พี่แองจี้!”
“น้องหวายมาถ่ายภาพในงานนี้เหรอจ๊ะ”
“ค่ะ..แล้วพี่แองจี้..มางานกับคุณมาร์คเหรอคะ” เธอถามแล้วอดจะมองหาเขาไม่ได้ เธอไม่ได้เจอ เขาไม่โทรมากวนเธอหลายวันแล้ว
“น้องหวายเรียกนายมาร์คว่าอะไรนะ”
“คุณมาร์ค ค่ะ”
“นายมาร์คให้น้องหวายเรียกเขาว่าอย่างนั้นเหรอ”
“ค่ะ..มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“อ๋อ..เปล่าจ้ะ พี่ไม่ได้มากับมาร์คหรอก เขาไปทำงาน”
“อ๋อ..ค่ะ” เธอบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงกันแน่ โล่งใจหรือรู้สึกยังไงที่ไม่ได้เจอเขา แองเจล่าพูดคุยกับเธอไม่นานก็ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกัน
วัสยาทำงานเสร็จก็โทรคุยกับริณรดานักเขียนอิสระเพื่อนรักสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของเธอ ทั้งสองนัดเจอกันที่ร้านกาแฟภายในห้าง
“ยัยริน! ทำไมตาของแกเหมือนหมีแพนด้าแบบนี้ล่ะ”
“ฉันพยายามปั่นต้นฉบับนิยายจนไม่ได้นอนอ่ะแก..”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ฉันคิดไม่ออก เขียนไม่ถูก ไม่รู้จะบรรยายยังไง”
“ฉันพอจะช่วยอะไรแกได้บ้างมั้ย..”
“หวาย..เวลาผู้หญิงมีเซ็กส์นี่รู้สึกกันยังไง?” ริณรดาจ้องหน้าเพื่อนรักแล้วถามอย่างจริงจัง
“จะบ้าเหรอ..ถามอะไรของแก!” วัสยาสะดุ้งตกใจกับคำถามของเพื่อน
“เออ..ฉันลืมไปว่าแกก็ยังไม่มีแฟน”
(“ใช่..ฉันยังไม่มีแฟน แต่มี..สามี(บังเอิญ)ไปแล้ว”)
“ฉันอยากรู้ว่าเวลามีเซ็กส์จะรู้สึกยังไง..”
“เรื่องแบบนั้น..ใครเขาจะเล่าให้ฟังกันล่ะ มันต้องเจอกับตัวเอง ใครจะมานั่งเล่านั่งบรรยายว่ารู้สึกยังไง ร้องยังไงครางยังไง”
“แกรู้ได้ยังไงว่าต้องร้องต้องคราง..”
“ห๊ะ! ฉ่ะ..ฉันก็..อ่านจากหนังสือนิยายทั่วๆไปน่ะ”
“แล้วทำไมหน้าแกแดง!”
“ฉันทำงานมาเหนื่อยๆ..มันร้อน! แล้วแกจะทำยังไงกับต้นฉบับของแกล่ะ”
“ฉันอยากหาแฟน..”
“หือ..อย่าบอกนะว่าแก..คิดจะ..”
“ใช่..ฉันอยากลองมีเซ็กส์..จะได้เข้าใจ เผื่อจะเขียนออกมาได้ลื่นไหล”
“เฮ้อ!” วัสยาได้แต่ถอนหายใจกับความคิดของเพื่อนรัก เธออยากจะบอกริณรดาว่าคิดให้ดีๆก่อนที่จะพลาดแบบเธอที่มีเซ็กส์โดยไม่ตั้งใจกับคนที่ไม่ควรมีด้วย
ทั้งสองสาวพูดคุยปรึกษาทั้งเรื่องส่วนตัวและเรื่องงานระบายความเครียดกันนานพอสมควร จนต่างคนต่างรู้สึกสบายใจขึ้นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
สัปดาห์นี้วัสยามีงานเข้ามาไม่ขาดสายและงานส่วนมากต้องถ่ายในสตูดิโอซึ่งเธอรู้สึกว่าค่าจ้างที่ได้รับนั้นไม่คุ้มกับที่เธอต้องเสียค่าเช่าสตูดิโอ ถ้าเธอต้องเช่าสตูดิโอรายวันแบบนี้ไม่คุ้มอย่างแน่นอน จนเธอต้องปฏิเสธงานไปหลายงานอย่างน่าเสียดาย เธอจะแก้ปัญหานี้ยังไงดี ค่าเช่าสตูดิโอแต่ละครั้งก็แสนแพง มีสตูดิโอให้เช่าแบบเหมารายเดือนบ้างไหมนะ วัสยาคิดลู่ทางหาเงินเพิ่มและลองค้นหาดู จนเจอกับโฆษณาหนึ่งบนไทม์ไลน์ที่น่าสนใจ..
“สตูดิโอให้เช่ารายปี”
วัสยากดเข้าไปอ่านข้อมูลรายละเอียดทันที..ให้เช่าสตูดิโอถ่ายภาพ สตูดิโอพร้อมทำงาน พร้อมเฟอร์นิเจอร์ รวมสระว่ายน้ำ พร้อมเข้าอยู่ได้ทันที นอกจากพื้นที่ทำงานยังมีพื้นที่ส่วนตัวสำหรับพักอาศัย ราคาค่าเช่า 8,000บาท/เดือน วางมัดจำ 6เดือน โทรติดต่อขอเช่าได้ที่...วัสยาคลิ๊กดูพิกัดอย่างสนใจก่อนจะโทรติดต่อเข้าไปนัดขอดูสตูดิโอที่ปล่อยให้เช่า
วันต่อมาวัสยาเข้ามาดูสตูดิโอที่เปิดให้เช่า เธอเจอกับสาวประเภทสองรายหนึ่งที่พาเธอเดินดูรอบๆสตูดิโอ
“ห้องกว้างอย่างกับคอนโดขนาดย่อมๆ ทำไมมันดูหรูจังเลยล่ะค่ะ ห้องน้ำห้องครัวก็กว้าง ห้องนอนเตียงนอนใหญ่ อุปกรณ์ตกแต่งทุกอย่างดูเกรดเอราคาแพงหมดเลย แถมยังมีสระว่ายน้ำอีกด้วย แต่ทำไมราคาเช่ากลับถูกมาก” วัสยาถามด้วยความสงสัย
“เจ้าของอยู่ต่างประเทศน่ะค่ะ จะปล่อยทิ้งไว้ไม่ได้ใช้งานก็เสียดาย เลยปล่อยให้เช่าแบบถูกๆ”
“สรุปว่าคุณสนใจจะเช่าไหมคะ ถ้าไม่ พี่จะได้ให้รายต่อไปที่ติดต่อมา..”
“สนใจมากค่ะ แต่..เอ่อ..ขอฉันกลับไปตัดสินใจก่อนนะคะ พรุ่งนี้จะให้คำตอบ”
“ค่ะ ไม่เกินพรุ่งนี้เช้านะคะ”
“ค่ะ”
วัสยากลับมาคิดตัดสินใจว่าจะเช่าสตูดิโอที่เธอไปดูในวันนี้เอาไว้ทำงานดีหรือไม่ จนได้ข้อสรุป เธอคิดว่าเช่าสตูดิโอ มีสตูดิโอเป็นของตัวเองเธอก็สามารถรับงานได้มากขึ้นและยังประหยัดค่าเช่าสตูดิโอรายวันไปได้มากอีกด้วย เธอจึงตัดสินใจจะเช่าสตูดิโอ “ร่วมรัก” แห่งนี้ แม้ว่าชื่อจะฟังดูจั๊กจี้พิลึกก็ตาม เธอตอบตกลงพร้อมกับเซ็นสัญญาเช่าแบบรายปีและจ่ายเงินมัดจำไปล่วงหน้าตามที่ระบุไว้ในสัญญา..
แต่แล้วทุกอย่างก็ไม่ได้ง่ายไม่ได้เป็นไปอย่างที่วัสยาคาดคิด..หลังจากเธอตกลงเซ็นสัญญาเช่าสตูดิโอ งานของเธอก็ทยอยถูกยกเลิกทีละงานสองงาน..จนเกือบหมด! มันเกิดอะไรขึ้น..เป็นเพราะอะไร เธอจะทำยังไง เธอเพิ่งเซ็นสัญญาเช่าสตูดิโอไปยังไม่ทันข้ามคืน จ่ายค่าเช่าล่วงหน้าไปร่วมห้าหมื่น! เงินเก็บเกือบทั้งหมดที่เธอมีก็จ่ายค่าเช่าไปหมดแล้ว ถ้าเธอไม่มีงาน เธอจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายค่ารักษาพยาบาลของยายและจ่ายค่าเช่าในส่วนที่เหลือ วัสยากำลังคิดสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น มาร์คัสก็โทรศัพท์เข้ามา..
“ถ้าอยากรู้ว่างานของเธอถูกยกเลิกเพราะอะไร..มาหาฉัน!”
“เขารู้ได้ยังไง! คนอะไรยังพูดไม่รู้เรื่องก็ตัดสายไปเสียก่อน นายแบบบ้ากาม!” วัสยาบ่นกับโทรศัพท์ก่อนจะกดโทรกลับไปหามาร์คัสใหม่อีกครั้ง
“ที่คุณพูดเมื่อตะกี้..หมายความว่ายังไง”
“เรื่องอะไร?”
“นี่คุณ! อย่าพูดกวนประสาทฉันได้มั้ย! คุณรู้ได้ยังไงว่างานของฉันถูกยกเลิก หรือว่า..เป็นฝีมือของคุณ!”
“ฉันเก่งใช่มั้ย!”
“ไอ้คนบ้า! เก่งบ้าเก่งบออะไรของคุณ นี่คุณจะแกล้งฉันไปถึงไหน”
“ฉันไม่ได้แกล้ง..แต่ฉันจงใจ!”
“ไอ้..” วัสยาอึงจนไม่รู้จะเอาคำไหนมาด่าเขา
“ถ้าเธออยากได้งานคืน..อยากมีงานทำ..ก็รีบมาหาฉัน!”
“ไม่! ฉันไม่ไป! ฉันไม่หลงกลคุณอีกแล้ว!”
“เธอแน่ใจเหรอว่าไม่ต้องการงานของเธอคืน..ลองคิดดูให้ดีๆก่อน..ฉันให้เวลาเธอคิด..บ่ายสามถ้าเธอไม่มาหาฉันที่คอนโด..งานทั้งหมดของเธอก็จะถูกยกเลิกทั้งหมดถาวร!” มาร์คัสพูดจบก็ตัดสายแล้วยิ้มร้ายกาจอย่างผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่า เขาคิดหาวิธีที่จะได้เจอวัสยาอีกครั้ง ถ้าเธออยู่ที่บ้าน เขาไม่มีทางที่จะเข้าถึงตัวเธอได้เลย และสิ่งที่เขาปรารถนาก็ไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน เขาจึงต้องลงทุนซื้อทั้งสตูดิโอและซิมใหม่เพื่อการนี้โดยเฉพาะ..เขาแปะลิงก์สตูดิโอให้เช่าไว้หน้าไทม์ไลน์ จนหญิงสาวทักกลับมาถาม มาร์คัสแอบยิ้มดีใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน..ขุดหลุมพรางวางเหยื่อล่อไว้เรียบร้อย เขาก็แค่รอ..รอเวลาปลาเข้ามากินเหยื่อ รอเธอมาติดกับ เธอมาติดกับดักเขาเมื่อไหร่..เขาจะจัดหนักจัดเต็มทุกวัน จะเอาให้เธอหนีเขาไปไหนไม่ได้!
วัสยาหันมองนาฬิกา..ตอนนี้เวลาบ่ายโมง เธอมีเวลาคิดตัดสินใจสองชั่วโมง แต่เธอยังไม่ทันได้คิดตัดสินใจ ก็มีข้อความทยอยยกเลิกงานที่จ้างเธอไว้จนหมดภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง!
“บ้าจริง! ทำไมเนี่ย! อึ๊ย! คนบ้าาา!” วัสยาแทบจะกรี๊ดอยากจะกระทืบเท้าระบายความกรุ่นโกรธ
งานช่างภาพนี่เป็นอาชีพเดียวที่เธอทำอย่างมีความสุขและสามารถที่จะหาเงินได้มากพอกับภาระค่าใช้จ่ายที่เธอต้องรับผิดชอบ เธออุตส่าห์รับงานถ่ายภาพทุกชนิดอย่างไม่เกี่ยงงานเล็กงานใหญ่ ยอมอดหลับอดนอน ทำงานเพื่อหาเงินมารักษายาย แต่งานของเธอกลับมาถูกยกเลิกจนหมดเพราะเขา!
ทำไมชีวิตเธอถึงมีอุปสรรคเยอะแบบนี้ ทำไมเธอต้องมาเจอคนใจร้ายแบบเขาด้วย ลุกขึ้นสู้สิหวาย! ยังไงเธอก็เสียจนไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว อย่ายอมแพ้ อย่าไปกลัวคนอย่างเขา เธอต้องไปเผชิญหน้ากับเขา! วัสยาพยายามปลุกพลังในตัวเองก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกไปต่อรองกับมาร์คัส
วัสยาเดินทางมาถึงคอนโดหรือเพนท์เฮ้าส์ของเขาภายในเวลาไม่ถึงชั่วโมง เธอยอมรับว่าเธอรู้สึกโกรธ รู้สึกเกลียดเขามากกว่าเดิม งานของเธอถูกยกเลิกเพราะเขา เขามีอิทธิพลกับอาชีพช่างภาพกับวงการถ่ายแบบมากขนาดนี้เชียวหรือ.. ขึ้นมายังชั้นบนสุดของคอนโด เธอตรงไปกดกริ่งหน้าประตู เพียงครู่เดียวประตูก็ถูกเปิดออก วัสยาพุ่งเข้าไปตบหน้าตีอกทุบไหล่มาร์คัสเป็นพัลวันทันทีจนเขาตั้งรับแทบไม่ทัน
“นี่แหน่ะ! คนใจร้าย! ใจดำ อำมหิต! แกล้งกันนักใช่มั้ย..” วัสยาทั้งทุบตีทั้งต่อว่าเขาไปด้วย มาร์คัสก็ปล่อยให้ร่างบางทุบตีเขาตามอำเภอใจ จนเธอเหนื่อยหอบและค่อยๆชะลอมือจนกระทั่งหยุดไปเอง
“พอใจแล้วหรือยัง..จะได้เริ่มตกลงกันได้ซะที”
“ตกลงอะไร?”
“ตามฉันมา..” มาร์คัสเดินนำวัสยาขึ้นไปยังเพนท์เฮ้าส์ชั้นบน เธอยืนนิ่งลังเลว่าจะตามเขาไปดีหรือไม่
“รีบตามมา!” จนเขาหันมาสั่งมาเร่งเธอ เธอจึงจำใจก้าวเท้าตามร่างสูงไปและรู้สึกโล่งใจที่เขาพาเธอมาคุยที่ห้องทำงาน..ไม่ใช่ห้องนอนอย่างที่เธอนึกหวาดหวั่น
“นั่งลงก่อนสิ” มาร์คัสเอ่ยเสียงเรียบ วัสยามองหน้าเข้มๆ ขรึมๆของเขาก่อนจะยอมเลื่อนเก้าอี้นั่งลง
“คุณจะคืนงานให้ฉันเมื่อไหร่!”
“ถ้าเธอตกลงทำตามข้อเสนอของฉัน..งานก็เป็นของเธอเหมือนเดิม!”
“ไม่ตกลง!”
“ไม่คิดจะฟังข้อเสนอของฉันหรือต่อรองก่อนหรือไง”
“ไม่!”
“ถ้าไม่..เธอก็เตียมตัวเตรียมใจหาอาชีพอื่นทำไว้ได้เลย อย่าหวังว่าเธอจะมีงานจะได้ทำงานช่างภาพอีก!”
“คุณ!”
“ว่าไง..จะยอมฟังข้อเสนอของฉันหรือยัง”
“อะไรล่ะ! ว่ามาสิ!”
“มาเป็นผู้หญิงของฉัน!”
“ไอ้นายแบบบ้ากาม! คุณนี่มันหื่นกามไม่เลิกจริงๆ ฉันไม่ยอมเป็นผู้หญิงของใครทั้งนั้น! ข้อเสนอบ้าอะไรของคุณ คนเห็นแก่ตัวเอาแต่ได้!”
“ฉันไม่ได้เห็นแก่ตัวไม่ได้คิดเอาแต่ได้..ฉันจะให้แฟร์ๆทั้งสองฝ่ายต่างหาก ฉันไม่ได้ให้เธอมาเป็นผู้หญิงของฉันฟรีๆ สักหน่อย ถ้าฉันได้ในสิ่งที่ฉันต้องการ เธออยากได้อะไร..บ้าน..รถ..คอนโด..หรือเงินสด..เธอก็จะได้ทุกอย่างที่ต้องการ”
“ไปตายซะ! ฉันไม่เป็น! ไม่ต้องการอะไรของคุณทั้งนั้น! ฉันเกลียดคนแบบคุณที่สุดเลย!” วัสยาลุกขึ้นด้วยความโกรธเกรี้ยว
“เกลียดฉันให้ตลอดก็แล้วกัน..ถ้าเธอหลงรักฉันขึ้นมาแล้วเธอจะเสียใจ!”
“ไม่มีวัน!” วัสยาหมุนตัวหันหลังให้เขา จะก้าวออกจากห้อง มาร์คัสกระตุกยิ้มมุมปาก
“ถ้าเธอออกไป..ไม่ใช่แค่เธอคนเดียวหรอกนะที่จะเดือดร้อน ถ้าเธอไม่มีงานทำ ยายของเธอ..”
“นี่คุณ! อย่าไปยุ่งเกี่ยวกับยายของฉันนะ!” วัสยาหันควับกลับมาทันที
“หวงยายซะด้วย..ถ้ายายของเธอรู้เรื่องของเรา..จะเป็นยังไงนะ..”
“คุณต้องการอะไร..”
“ฉันต้องการ..เธอ!”
“ฉันหมายถึงข้อตกลง!”
“ข้อตกลงของฉัน..ก็ต้องการเธอนั่นแหละ”
“คุณนี่..กวนประสาทที่สุด!”
“ถ้าเธอรู้สึกไม่ดีกับข้อตกลงของฉัน..ฉันก็มีข้อเสนออีกข้อ..ต่างคนต่างอยู่ ไม่มีพันธะผูกพัน ไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว แต่..”
“แต่อะไรอีก!”
“แต่ทุกครั้งที่ฉันต้องการเธอ..เธอต้องพร้อมให้ฉัน!”
“คนบ้า! หื่นกาม! คุณนี่หน้าด้านเห็นแก่ตัวพูดไม่รู้เรื่องจริงๆ” วัสยาก้าวไปจะเปิดประตูออกจากห้องทำงานของเขา
“ถ้าอย่างนั้น..เรื่องบนเตียงของเรา..ฉันคงจะต้องบอกกับยายของเธอ..เธอก็รู้ว่าฉันมีทั้งภาพทั้งคลิปเป็นหลักฐาน..”
“คนเลว! คุณทำอย่างนั้นไม่ได้เด็ดขาดนะ!” วัสยาหันกลับไปมองมาร์คัสและเดินเข้าไปหาเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อเขา ถ้ายายเห็นภาพเห็นคลิปของเธอมีหวังยายหัวใจวายเสียก่อนที่เธอจะได้อธิบายให้ท่านเข้าใจ
“หึ ๆ..” ได้ผลเกินคาด มาร์คัสกระตุกยิ้มที่ทำให้วัสยาเดินกลับมาหาเขาได้
“ถ้าไม่อยากให้ฉันไปบอกกับยายของเธอ..ก็ตกลงข้อเสนอของฉัน..” วัสยายืนชะงักนิ่งงัน เธอไม่รู้ว่าจะตัดสินใจหาทางออกยังไง..ห่วงยายก็ห่วงไม่อยากให้เรื่องของเธอไปทำให้ยายทุกข์ใจ อยากทำงานอยากได้งานคืนก็อยาก แล้วอิสรภาพของตัวเธอเองล่ะ หรือว่าเธอจะต้องแลกทุกอย่างกับตัวเธอ.. วัสยาตกอยู่ในภวังค์ความคิดจนไม่ทันระวังตัวไม่ทันสังเกตว่ามาร์คัสลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินอ้อมโต๊ะทำงานมายืนขวางปิดทางเธอไว้
“ฉันบอกตรงๆ ว่าได้แล้วติดใจ..”
“คุณ!” วัสยารู้สึกตัวทันทีว่าเธอหลงกลติดกับของเขาเข้าอีกแล้ว เมื่อมือหนาเริ่มลูบไล้จากไหล่เธอลงมา..
“หุ่นแบบเธอทำไมไม่เป็นนางแบบเอง”
“ฉันขายฝีมือไม่ได้ขายตัว!”
“นี่เธอหลอกด่าฉันหรือเปล่า”
“แล้วแต่คุณจะคิด”
“ปากดีแบบนี้..ยังไม่เข็ดสินะ เดี๋ยวจะโดนลงโทษ!”
“หลีกไป! ฉันจะกลับ!”
“เธอคิดว่าเธอมาถึงคอนโดของฉันแล้วจะกลับไปได้ง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ”
“อย่านะ! คนหื่นกาม!” วัสยาขยับถอยหลังจนชนเข้ากับโต๊ะทำงานจนมุมขยับไปไหนต่อไม่ได้
“เธอก็รู้จักฉันดีหนิว่าฉันหื่น..อย่ามัวเสียเวลาดีกว่า..ท่าเบสิคๆไปแล้ว..วันนี้เราจะเอาท่าไหนกันดี” มาร์คัสพูดตรงๆ ไม่อ้อมค้อม
“บ้า! ฉันไม่เอาท่าไหนทั้งนั้น ฉันจะกลับบ้าน!” คนบ้าลามก ยังมีหน้ามาลอยหน้าลอยตาถามอยู่ได้ ใบหน้าหวานแดงระเรื่อขึ้นทันที
“ลองบนนี้..ก็ท่าจะดีนะ..” มาร์คัสมองช่างภาพสาวสลับกับโต๊ะทำงานแล้วอมยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาหมายถึงบนโต๊ะทำงานนี่น่ะเหรอ วัสยาส่ายหน้าทันที
“ไม่..” แต่เสียงทัดทานของเธอกลับไม่เป็นผล ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาประชิด สองแขนแกร่งค้ำลงบนโต๊ะสกัดกั้นไม่ให้เธอขยับหนี
“ออกไปนะคนเลว!” มือบางพยายามยันอกแกร่งดันร่างหนาออกห่างจากตัวเธอ
“ฉันยังไม่ได้เข้าเลย จะให้รีบออกไปไหน..”
“ว้าย! มือคนหรือหนวดปลาหมึกเนี่ย! หยุดเลยนะ!” มือเขาไวจริงๆ เผลอแป๊บเดียวเสื้อผ้าของเธอหลุดออกจากกายจนไม่เหลือสักชิ้น! ร่างบางรู้สึกหนาวสั่นกับความเย็นของเครื่องปรับอากาศและเขา! นายแบบหื่นกามคนนี้เอะอะก็จะจับเธอกดทุกครั้งที่เจอเลยหรือไงกัน!
“อย่า..”
นายแบบหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลงสองมือร้อนรุ่มจับเอวคอดยกร่างบางขึ้นนั่งบนโต๊ะทำงานแล้วแทรกร่างแกร่งเข้ากลางขาเรียว เขารูดกางเกงลงด้วยความเร่งรีบจับท่อนเอ็นแข็งชักรูดขึ้นลงไม่กี่ครั้ง เขาก็จับมันค่อยๆดันส่วนหัวท่อนเอ็นเคลื่อนเข้าไปช้าๆด้วยความฝืดและคับแน่น
“อาา..เธอดูสิ..ฉันไม่ได้เอาเปรียบเธอสักหน่อย เธอต่างหากที่เป็นคนกินฉัน..” มาร์คัสพูดพร้อมกับมองท่อนเอ็นใหญ่ของตัวเองกำลังถูกดอกไม้งามดูดรัดเข้าไปในร่องสวาทอุ่นนุ่ม
(“คนบ้าลามกจริงๆ”) วัสยาคิดก่อนจะก้มมองตามมาร์คัสก็จริงอย่างที่เขาพูด ยิ่งเห็นจุดอ่อนไหวของตัวเองกำลังกลืนกินแก่นกายใหญ่โตแข็งแกร่งของเขาเข้าไปทีละนิดก็ยิ่งเสียววูบวาบในช่องท้อง ทำไมร่างกายของเธออ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงเหมือนจะเป็นลมทุกครั้งที่เขาจับต้องตัวเธอ มือบางจับแขนล่ำของเขาไว้เพื่อประคองตัว
“ฮื้อออ..” กินเข้าไปได้ยังไง.. วัสยามองจุดเชื่อมประสานระหว่างเขากับเธอ มาร์คัสก็ขยับเอวกดสะโพกดันท่อนเอ็นร้อนเข้าไปในร่องแน่นจนสุดลำ
“อื้ออ! แน่นนน..” วัสยารู้สึกคับตึงไปหมดจนเธอต้องกัดริมฝีปาก มือบางที่จับยึดต้นแขนทั้งขยำและจิกเล็บลงบนกล้ามเนื้อแน่นของเขาเพื่อผ่อนคลายความรู้สึกจุกแน่นจนอึดอัดใจกลางกาย
“อืมม..โคตรแน่น..อา..อย่าเพิ่งขมิบสิ!” ความฝืดความคับแน่นบวกกับแรงขมิบตอดรัดของร่องนุ่มทำเอาเขาปวดปร่าแทบจะปลดปล่อยทั้งที่ยังไม่ได้ขยับ คงจะเป็นเพราะความใจร้อนของเขาที่ไม่ได้เล้าโลมให้เธอพร้อมเสียก่อน เป็นเพราะเธอทำให้เขาทนไม่ไหวเขาอยากจะจับร่างงามมากระแทกตั้งแต่เธอเข้ามาในคอนโดเขาเสียด้วยซ้ำ
“ฮื้อออ..ม่ะ..มันแน่นไป..สะ..เสียว..”
“เธอดูดรัดฉันก็เสียวเหมือนกัน..อ้าขาออกหน่อย..” มาร์คัสบอกเสียงแหบพร่า วัสยาถ่างขาออกตามที่เขาบอก หวังให้ความคับแน่นคลายลงแต่กลับช่วยให้ตัวตนของเขาเข้ามาในกายเธอแนบแน่นและลึกมากยิ่งกว่าเดิมเข้าไปอีก เธอรู้สึกส่วนหัวของมันสัมผัสไปถึงปากโพรงมดลูกของเธอ
“อื้ออ..ขยับสิ! คนบ้า! ฉันจุก!” วัสยารู้สึกจุกเสียดแน่นจนต้องงอตัว
“ครับ..mein Schatz..” มาร์คัสอมยิ้มกับความใจร้อนของช่างภาพสาว เขาใช้มือช่วยกดคลึงจุดเสียวให้เธอหลั่งน้ำหวานมาช่วยหล่อลื่นปรับตัวรับกับท่อนเอ็นใหญ่ของเขาที่เริ่มเคลื่อนสะโพกดันเข้าออกเนิบนาบช้า ๆ
“ปับ..ปับ..ปับ...” สองมือหนาเลื่อนมากระชับสองขาเรียว สะโพกสอบเร่งจังหวะดันท่อนเอ็นอวบเข้าออกเสียดสีกับผนังอุ่นนุ่มของร่องแคบเป็นจังหวะเร็วขึ้นทำให้ร่างบางซ่านเสียวไปทั้งกาย
“ปับๆ ปั้บๆๆ ปั้บๆๆ..”
“อ๊า..อ๊า..อ้าา..อั๊ยยย..อ๊ะ..เสียว..” วัสยาเริ่มทรงตัวไม่ไหวจนต้องเอามือค้ำยันลงบนโต๊ะและเอนตัวนอนลงบนโต๊ะทำงานในที่สุด สองขาเรียวก็ถูกเขาจับพับตั้งชันขึ้น สองแขนแกร่งของมาร์คัสกอดกระชับเข่าทั้งสองข้างก่อนจะโน้มตัวขยับเอวบดสะโพกกระแทกท่อนเอ็นอวบใส่ร่องสวาทรัวเร็วไม่หยุดหย่อน
“ฮื้ออ..อ๊ะ..อ๊ะ..อ๊า..ค่ะ..คุณ..อ๊ะ..เร็ว..”
มาร์คัสหายใจหอบ ยิ่งร่องคับแน่นตอดรัดเขาอย่างหนัก เขายิ่งต้องเร่งจังหวะสะโพกสอบหนักหน่วงเร็วขึ้นด้วย มือบางเอื้อมมือขึ้นไปจับยึดขอบโต๊ะด้านบนไว้รองรับแรงกระแทกจากร่างสูง
“ปั้บๆๆ..ปั้บๆๆๆ..ปั้บๆๆๆๆ..” เขากระแทกกระทั้นท่อนเอ็นเข้าออกร่างบางไม่หยุด เขาดึงออกเกือบสุด แล้วกระแทกเข้ากลับจนสุดย้ำๆอย่างต่อเนื่อง เธอรู้สึกหวิวๆทุกครั้งที่เขาจะดึงออกจนต้องยกสะโพกขึ้นตามโอบรัดท่อนเอ็นใหญ่ของเขาไว้
“คุณมาร์ค!..อ๊ะๆ..อ๊ะๆๆ..อ๊าๆๆ..”
“พร้อมกันนะยัยจอมแสบ..ปึก! ปึก! ปึก!” มาร์คัสกระแทกท่อนเอ็นกดย้ำหนักแน่นเข้าไปจนลึกสุด
“อ๊า อ๊ะ! อ๊ายยย!”
“อ่าาาส์..หวาย..” จนทั้งคู่ปล่อยน้ำสวาทออกมาพร้อมกัน มาร์คัสกดแช่ท่อนเอ็นใหญ่ไว้ครู่หนึ่งให้ร่องสวาทคลายแรงตอดรัดก่อนจะถอดท่อนเอ็นออกมา เขามองร่างงามที่มีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นทั่วใบหน้าหวานและผิวกายช่างดูยั่วยวนยิ่งนัก เธอหายใจหอบถี่จนอกอวบอิ่มขยับขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ มาร์คัสโน้มตัวซุกใบหน้าคมซบลงบนอกนุ่มหยุ่นพร้อมกับกดจุมพิตหนักๆ
“อื้อ!”
- Writer
