เมื่อคืนกว่าวัสยาจะได้นอนก็ข้ามมาอีกวัน กว่าความร้อนรุ่มของมาร์คัสจะถูกปลดปล่อยมาสู่ร่างเธอหมด เธอสูญเสียน้ำไปครั้งแล้วครั้งเล่าจนแทบจะหมดแรง เธอนอนสลบไสลนอนพักยาวๆเพราะวันนี้ไม่มีงาน เขาออกไปตั้งแต่เช้า คนอะไรไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยแถมตื่นเช้าได้อีก เขาไปทำงานหรือไปไหนเธอก็ไม่รู้ เป็นเรื่องของเขาที่เธอกับเขาตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่าจะไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวซึ่งกัน ส่วนเธออยากนอนพัก นอนจริงๆ กะจะตื่นบ่ายๆแล้วค่อยออกไปหายาย เธอนอนอยู่จนกระทั่งเที่ยงก็มีเสียงเรียกดังขึ้นหน้าประตู
“หวาย..เปิดประตูออกมาหน่อย”
“ฮือ..มีอะไร..” เธองัวเงียยังไม่อยากลุกไม่อยากขยับลงจากเตียง
“มาเปิดประตูให้ฉันหน่อยเร็วๆ!”
“แล้วทำไมไม่เปิดเอง!” วัสยาบ่นอุบอิบก่อนจะคลานลงจากเตียงเดินไปเปิดประตูให้มาร์คัส เธอเปิดประตูออกมาก็เห็นนายแบบหนุ่มหิ้วของพะรุงพะรังเต็มทั้งสองมือ
“เอาของไปแยกไปเก็บให้หน่อย..”
“อะไรของคุ
