Chapter 8 ขัดใจนายบ่อน

1207 Words

Chapter 8 ขัดใจนายบ่อน ชายหนุ่มถอนริมฝีปากเพื่อไล้จุมพิตโลมเลียไปตามนวลหน้า สาวน้อยในอ้อมแขนสั่นสะท้านครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความไร้เดียงสา สิตาพรรู้สึกหัวหมุนคว้างไปหมด ความกลัว ความตกใจเป็นล้นพ้นกับสัมผัสรุกรานดื่มด่ำเอาแต่ใจ มันยิ่งกว่าที่ห้องอาหาร ทำให้สาวน้อยไม่รู้ตัวแม้ว่าเขาจะละริมฝีปากไปแล้ว เพราะร่างกายเริ่มอ่อนระทวย ก่อนสำนึกสุดท้ายหลุดลอยไป ชายหนุ่มรวบร่างอ่อนปวกเปียกนั้นเอาไว้ทันก่อนที่มันจะร่วงไปกองกับพื้น บ้าที่สุด!!! “บ้าเอ๊ย!!!” วินเซนกำลังต้องการแทบคลั่ง คุณเธอกลับเป็นลมเพียงแค่เขาจูบ ชายหนุ่มช้อนอุ้มร่างบางแต่เต็มตึงด้วยทรวดทรงทรมานใจเขากลับเข้าไปวางไว้บนเตียงกว้าง รู้สึกอยากตบกะโหลกตัวเองก็ตอนนี้ ทำไมเขาต้องมาอยากได้สาวน้อยแบบเธอด้วยนะ คิดแล้วอยากจะบ้าให้ได้ ชายหนุ่มผลุนผันเข้าไปในห้องน้ำ ออกมาพร้อมกับอ่างใบเล็ก เขาไม่คิดจะเรียกใคร แต่กลับลงมือเช็ดหน้าตาให้สาวน้อยด้วยตัวเอง ใบหน้าสวยไม่ได้สติ ยิ่งทำให้เขาโมโห ชายหนุ่มรั้งเสื้อยืดเธอ ค่อยๆ ถลกมันออกไปทางศีรษะเล็กด้วยความหงุดหงิด ดูสิ...เขาปวดร้าวแทบระเบิด เธอกลับนอนนิ่งเฉยทิ้งเขาไปได้ นวลเนื้อผ่องที่ปรากฏต่อสายตาเมื่อไร้ซึ่งสิ่งปกปิด ทรวงอวบอัดมีเพียงบราสีหวานห่อหุ้มเท่านั้น เรียกเลือดในกายหนุ่มให้เดือดพล่านมากยิ่งขึ้น วินเซนโซรู้สึกว่ามือตัวเองสั่นเทาอย่างไม่เคยเป็น พระเจ้า!!! เธอช่างสวยงามน่ากินเสียจริงๆ ชายหนุ่มไล้ผ้าหมาดๆ ไปตามเนินเนื้อสีชมพูเหนือทรวง ก่อนจะเช็ดแขนเรียวทั้งสองข้าง ลงมาที่หน้าท้องแบนเรียบไม่มีส่วนเกินให้รำคาญสายตา นายบ่อนหนุ่มอ้อยอิ่งราวกับว่าไม่อยากให้การเช็ดตัวครั้งนี้จบลง พอๆ กับไม่กล้าที่จะปลดเสื้อผ้าส่วนที่เหลืออกจากกายสาวน้อย เขาไม่มั่นใจว่าจะควบคุมตัวเองได้ เป็นครั้งแรกที่วินเซนโซรู้สึกควบคุมตัวเองลำบากยากยิ่ง เขากลัว...กลัวจะเผลอรังแกคนไม่ได้สติ ถ้าเป็นแบบนั้นคงเสียหน้าชะมัด ชายหนุ่มตัดสินใจผละห่าง ตวัดผ้าผืนหนาคลุมร่างงามเอาไว้ เขาควานหาบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบเพื่อระบายความเครียดที่มันคั่งค้างในบางที่ของร่างกาย แต่มันช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย วินเซนโซกระชากประตูห้องออก ผลุนผันออกไปจากห้องด้วยใบหน้าหงุดหงิดบึ้งตึง จนลูกน้องไม่กล้าทักสักคน หน้าบึ้งๆ พร้อมกับการกระแทกตัวลงนั่งของเจ้านายทำให้ธนัชย์รีบสั่งเครื่องดื่มให้ “จริงๆ ผมว่านายน่าจะยิ้มระรื่นออกมานะเนี่ย ทำไมถึงได้ทำหน้าอย่างกับคนอมโลกไว้ทั้งใบแบบนั้น” ลูกน้องคนสนิทอดเย้าไม่ได้ วินเซนโซตวัดตาคมดุมองอย่างขวางๆ “นายไม่ต้องพูดมากธนัชย์” “เด็กก็แบบนี้ล่ะครับ เจ้านายจะคาดหวังอะไรมาก มันคงไม่เหมือนพวกสาวแก่แม่ม่ายเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวหรอก” “ก็ฉันไม่คิดว่าจะไร้เดียงสาแบบนี้นี่หว่า” เสียงพึมพำของเจ้านายยิ่งทำให้ธนัชย์ขำมากขึ้น “นายอยากโดนหักเงินเดือนใช่ไหม” นายหนุ่มตะคอก หน้าเข้มขึ้น “ผมกินอยู่กับเจ้านายอยู่แล้ว ไม่มีเงินนายก็เลี้ยงผมแล้วกัน” “ใครจะไปคิดวะ...แค่จูบเดียวก็เป็นลมแล้ว” นายบ่อนมาดเข้มหน้าดุอดบ่นไม่ได้ มีเพียงธนัชย์นี่แหละเขาไว้ใจและเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟังบ้าง “แบบนี้สงสัยต้องจูบบ่อยๆ จะได้ชิน” ธนัชแกล้งเย้า “พูดมาก” “จะให้เรียกลินซี่ไหมครับ” ลินซี่คือสาวสวยพราวเสน่ห์ที่คอยให้การดูแลบรรดาแขกวีไอพีของเขา บนเรือลำนี้ เธอสวย รู้จักการเอาอกเอาใจบรรดาเสือหนุ่มเป็นอย่างดี รวมถึงสาวๆ อีกหลายนาง แต่ตอนนี้วินเซนโซกลับไม่รู้สึกว่าต้องการใครทั้งนั้น “ไม่ล่ะ ฉันต้องการสาวน้อยนั่นไม่ใช่คนอื่น อ้อ ลูกค้าลงจากเรือหมดเมื่อไหร่ถอนสมอเลยนะ ฉันจะไปเจรจาธุระที่มาเลเซียก่อนกลับบ้าน” ไตรตรึงษ์แปลกใจเป็นอย่างมาก เธอเดินตามหาเพื่อนรักหลายรอบแต่ก็ไม่เห็นวี่แววของสิตาพรเลย ดูนาฬิกาก็ใกล้เวลาที่เรือจะออกจากท่าเต็มทน “แม่คะ ลูกตาลจะไปหาน้ำหวาน ถ้ายังไงลูกตาลจะลงจากเรือไปพร้อมน้ำหวานเลยนะคะ” สาวน้อยบอกพ่อแม่ก่อนจะออกจากห้อง ขณะที่ทุกคนกำลังช่วยกันเก็บของเตรียมกลับบ้าน เธอไปหาน้ำหวานที่ห้องแต่น้าสาวของเพื่อนบอกว่าน้ำหวานไปเดินเล่น แล้วไอ้เรือยักษ์นี่ไม่ใช่ลำเล็กๆ ไตรตรึงษ์เดินจนรู้สึกเมื่อยขาก็ยังหาเพื่อนรักไม่เจอ สาวน้อยเดินซอกแซก ลัดเลาะไปตามห้องต่างๆ ที่เขาเปิดให้ท่องเที่ยวผ่านเข้าออกได้ สวนทางกับคนที่อุ้มลูกจูงหลานเพื่อลงจากเรือ แต่ไม่ยักจะเจอเพื่อนรัก “ยายน้ำหวานไปไหนนะเนี่ย เดินจนเมื่อยตุ้มแล้ว” สาวน้อยเดินๆ แล้วก็เดินจนไม่รู้ตัวว่าหลุดเข้าไปในเขตหวงห้าม ประตูห้องทุกบานปิดสนิท ไตรตรึงษ์สังเกตเห็นว่าประตูแต่ละบานต้องใช้คีย์การ์ดเปิดเพราะมีแถบแม่เหล็กเล็กๆ ข้างๆ ผนัง เธอลองขยับลูกบิดดูมันล็อกจริงๆ เสียด้วย เธอเดิน เดิน แล้วก็เดิน ไปตามเส้นทางคดเคี้ยวซิกแซ็ก พอหันกลับมาอีกทีความแปลกเปลี่ยนของสถานที่ชักทำให้สาวน้อยสับสน และ...เธอหลงทาง ไตรตรึงษ์ยืนหันรีหันขวางไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดี สาวน้อยไม่รู้เลยว่าตนกำลังถูกจับตามองจากวงจรปิดขนาดเล็ก กล้องตัวจิ๋วถูกซ่อนและปิดบังตกแต่งด้วยเครื่องเรือนจนไม่มีใครจะสังเกตเห็นได้ง่ายๆ ธนัชย์ถูกตามตัวอย่างเร่งด่วนในเวลาต่อมา ชายหนุ่มจ้องมองไปยังสาวน้อยในภาพ เธอกำลังถลำลึกเข้ามาเรื่อยๆ แทนที่จะรีบกลับลงจากเรือเหมือนคนอื่นๆ “เธอจะเป็นนางนกต่อรึเปล่าครับ” หนึ่งในลูกน้องร่างยักษ์ถาม “จับมาถามดูก็รู้” ธนัชย์บอก ตาคมยังจ้องไปที่ร่างเล็กไม่วางตา เครื่องหน้าจิ้มลิ้มและดูหวาดหวั่น เธอกำลังหันซ้ายหันขวาเหมือนกำลังตัดสินใจว่าจะไปทางไหนดี “ซูมภาพเข้าไปใกล้ๆ อีกหน่อย” ภาพในจอถูกซูมเข้ามาจนสามารถมองเห็นหน้าสาวเจ้าได้ถนัด ธนัชย์นิ่งงันเมื่อเห็นใบหน้าคมขำนั้น เพื่อนสาวของลูกแกะแสนหวานของเจ้านายเขา “เธอไม่ใช่นางนกต่อหรอก” “บอกเจ้านายดีไหมครับ” “ไม่ต้อง เดี๋ยวข้าจัดการเอง” ธนัชย์ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว กล้องวงจรปิดบอกว่าลูกค้าคนสุดท้ายลงจากเรือไปแล้ว เรือเล็กๆ กำลังลอยออกจากท่ามุ่งหน้าสู่เกาะภูเก็ต “สั่งออกไปให้ถอนสมอออกเรือได้เป้าหมายคือมาเลเซีย ส่วนนายสองคนนะเอ็ดเวิร์ดกับวูล์ฟ นายมากับฉัน”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more