Chapter 7 ป้อนจิ้งจอก

1172 Words

Chapter 7 ป้อนจิ้งจอก ท่าทางถลกแขนเสื้อขึ้นพับอย่างใจเย็นของวินเซนโซ กระตุกประสาทของสาวน้อยให้ผวาได้ไม่ยาก เธอรีบบอกเขาตะกุกตะกัก “ขอโทษค่ะ หนูไม่ทราบว่านี่ห้องของคุณ หนูมาอยู่นี่ได้ยังไงไม่รู้ หนู...หนู...มากับคุณน้าค่ะ แต่ว่า...เอ่อ น้าไปไหนก็ไม่รู้ หนู...หนู...ขอตัวก่อนนะคะ” สิตาพรบอกเขาเสียงสั่น ติดขัดอ้ำอึ้ง งงก็งง กลัวก็กลัว จนอยากจะบ้าตาย ดีหน่อยที่ภาษาอังกฤษเธอนั้นอยู่ในขั้นดีเลิศ พลางภาวนาในใจให้นายเจ้าของเรือนี่เข้าใจเธอทีเถอะ วินเซนโซกลั้นยิ้มขบขัน สายตาเขาซอกแซกไปตามเรือนร่างเย้ายวนโดยไม่เกรงอกเกรงใจเจ้าของร่าง “จะรีบไปไหนเสียล่ะ อยู่คุยกันก่อนก็ได้” ชายหนุ่มเดินตามสาวน้อยที่โผออกมายังประตู เขายืนนิ่งมองเธอกระชากประตูเปิด แต่พอเธอโผล่ออกไป มือหนาแข็งแรงสองคู่ก็กันเธอเอาไว้ สิตาพรตกใจสุดขีดเมื่อถูกดันให้เข้ามาในห้องจากการ์ดหน้าเหี้ยมร่างใหญ่ “นี่มันอะไรกันคะ” เธอจำต้องหันมาถามเขา ใจเธอเต้นรัวยิ่งกว่ากลองชุด มองเขาอย่างหวาดหวั่น เธอไม่รู้เขาต้องการอะไรกันแน่ แต่พออยู่กับเขา จูบแรงร้อนที่ถูกเขาปล้นไปก็ทำให้หน้าสาวแดงก่ำ ใบหน้าคมเข้มนั้นดูดุดันน่ากลัว ดวงตาเขาคมปลาบเสียจนสาวน้อยกลัวว่าถ้าประสานสายตากับเขามากๆ มันจะทำให้ตัวเธอเป็นแผลได้ ยิ่งไรหนวดเคราบนริมฝีปากกลับยิ่งทำให้เขาดูเข้มและน่ากลัว สิตาพรกำลังนึกถึงวายร้ายในหนังฝรั่ง ผู้ชายตรงหน้าให้ความรู้สึกแบบนั้นเลย “คุณต้องการอะไรคะ หนูไม่ได้ขโมยอะไรนะคะ” เสียงแผ่วๆ ถามเธอยืนสั่นอยู่หน้าประตูที่ถูกปิดด้วยการ์ดของเขา วินเซนโซไม่ตอบแต่หัวเราะหึหึ ชายหนุ่มเดินไปทิ้งตัวนั่งบนโซฟานุ่ม สายตาจับจ้องดูความตื่นกลัวบนหน้าสาวน้อย เขาอยากจะกอดประทับรับขวัญเธอเหลือเกิน ดวงตากลมโตฉายแววหวาดหวั่นเต็มที่จนราชานายบ่อนชักสงสาร “มานี่สิ” เขาสั่ง เธอส่ายหน้าเดี๊ยะ “คุณต้องการอะไร” เธอกลั้นใจถามออกไป ไม่เข้าใจเลยว่าผู้ชายคนนี้จะจับตัวเธอไว้ทำไมหรือเพราะเธอบุกรุกห้องเขา สิตาพรไม่เห็นประโยชน์อะไรสักนิด เธอไม่มีอะไรให้เขาสักอย่าง วินเซนโซหรี่ตามองสาวน้อยหน้าตื่น เธอแทบจะเบียดตัวเองจนกลายเป็นเนื้อเดียวกับประตูอยู่แล้ว เขาอยากจะหัวเราะให้ลั่น นี่เธอคิดว่าอยู่ตรงนั้นนั่นมันจะช่วยอะไรได้ “เมื่อกี้เธอถามไม่ใช่เหรอว่าฉันต้องการอะไร ขยับเข้ามาสิแล้วจะบอก” เขาบอกอย่างเจ้าเล่ห์ “ม...ไม่ดีกว่าค่ะ ตรงนี้ก็ได้ยิน” เธอชักจะติดอ่าง เกิดมาไม่เคยต้องมาอยู่กับคนแปลกหน้าตามลำพังแบบนี้เลย สาวน้อยค่อยๆ ลอบกวาดสายตาไปทั่ว ห้องนี้ดูกว้างและถูกตกแต่งไว้อย่างดีและสวยงาม เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นหรูหราและมีระดับสมกับเป็นห้องของเจ้าของเรือสำราญลำเขื่อง วินเซนโซยังคงนิ่งอย่างใจเย็น ทั้งที่ใจจริงเขาอยากจับเธอมากอดจูบ ฉีกเสื้อผ้ารกหูรกตาพวกนั้นออกซะ แล้วร่วมรักกับเธอแบบถึงพริกถึงขิง ให้ดิ้นตายเถอะ...เขาไม่เคยรู้สึกอยากเมคเลิฟกับใครขนาดนี้เลย ชายหนุ่มรู้ตัวเองดีว่า เขาเป็นคนช่างเรียกร้องและมากด้วยความต้องการ ผู้หญิงส่วนใหญ่ที่เขาเลือกจะมีอะไรด้วย ล้วนแล้วแต่เคยๆ และมีลูกเล่นเด็ดดวงทั้งนั้น ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะชายตาแลคนไม่เคย และไม่เคยคิดสอนใครด้วย มันเสียเวลา... แต่...สาวน้อยตรงหน้ากลับลบล้างความคิดเขาไปหมด ชายหนุ่มกลายเป็นคนแก่ตัณหากลับที่กระสันอยากได้เธอเพียงแค่เห็นหน้าแวบแรก “มานั่งนี่ก็ได้ ยืนแบบนั้นเมื่อยแย่” “ไม่ค่ะ คุณบอกมาดีกว่าว่าต้องการอะไรหนูอยากกลับไปหาคุณน้าไปหาเพื่อนหนู” สิตารีบบอก กลัวเขาก็กลัวแต่ใครจะช่วยเธอได้ในตอนนี้... สิตาพรสบตากับเขาด้วยดวงตาหวาดหวั่น เธอไม่กล้าหลบไม่กล้าละสายตาไปจากเขา กลัวเหลือเกิน กลัวว่าหากละสายตาไปเมื่อไหร่ เขาอาจจะเข้ามาประชิดตัวเธอได้ ท่าทีเขาเหมือนพวกจิ้งจอกร้ายที่กำลังคอยโอกาสขย้ำลูกแกะอย่างเธอ “ทำไมล่ะอยู่นี่ไม่ดีหรือ” “ปล่อยหนูไปเถอะค่ะ หนูไม่ได้คิดร้ายหรือมาลักขโมยอะไรเลยนะคะ” ยิ่งเสียงสั่นๆ นั่นเปล่งออกมา วินเซนโซยิ่งรู้สึกว่าเขากำลังหลอกล่อเด็กเข้าไปทุกที ชายหนุ่มก้าวพรวดเดียวก็สามารถตวัดร่างบอบบางแต่มีทรวดทรงสะท้านใจเขาเข้ามาปะทะอก สาวน้อยกรี๊ดลั่น ยกมือผลักอกเขาทันที “อยากรู้ไหมเธอมีอะไรให้ฉัน” เขาถามยิ้มๆ กวาดตามองดวงหน้าที่แหงนเงยมองเขา เธอทุบตีเขาไม่หยุด “ไม่ค่ะ ปล่อยหนูเถอะอย่าทำอะไรหนูเลย” สิตาพรอ้อนวอน น้ำตาปรี่ไหล ตัวสั่นงันงกด้วยความกลัวสุดขีด คราวที่แล้วในห้องอาหารเขาก็ทำให้เธอกลัวจนแทบบ้า วินเซนโซจับตานิ่งที่ปากอิ่ม ทุกครั้งที่มันขยับช่างดูเซ็กซี่เหลือเกิน และเขาก็ทนต่อไปไม่ไหวเสียแล้ว ปากเข้มปิดวูบลงมาบนกลีบปากอิ่ม สิตาพรตาโตตกตะลึง ดิ้นรนสุดฤทธิ์ ครางอู้อี้ประท้วง แต่เขาใช้มือซ้อนเข้ามาที่ต้นคอรองรับและจับตรึงให้ใบหน้าเธอแหงนเงยรองรับการรุกราน ชายหนุ่มบดเคล้ากลีบปากอ่อนนุ่มอย่างรวดเร็ว เขารุกรานเธอด้วยมืออีกข้างไปทั้งเนื้อตัว อารมณ์ดิบที่คุกรุ่นขึ้นมาเรียกร้องให้เขาหาทางปลดปล่อย “อย่า....” เสียงประท้วงสั่นระริกถูกกลืนหายไป เรียวลิ้นร้อนแทรกลึกเข้ามาในโพรงปากรวดเร็ว เขาตวัดปลายลิ้นซอกซอนไปทั่วโพรงปากนุ่ม มันนุ่มและหอมหวานเหมือนที่เขาคิด ลิ้นนุ่มๆ ที่พยายามถอยหนีถูกลิ้นร้อนเกี่ยวพันรัดรึง เขาดูดดึงปากอิ่มแรงๆ ดูดดุนโรมรันดื่มด่ำ กระแสความวาบหวามแปลกๆ ก่อตัวขึ้น สิตาพรรู้สึกว่าปากเธอบวม หัวเธอหมุน ร่างกายอ่อนแรงอย่างน่าประหลาด เขาจูบเธอด้วยความเร่าร้อนตะกรุมตะกรามไม่มีความอ่อนหวานเช่นที่ห้องอาหารเมื่อคราวก่อน วินเซนโซจูบซับครั้งแล้วครั้งเล่าเหมือนดื่มกินเท่าไหร่ก็ไม่พอ มือใหญ่ฟอนเฟ้นบีบขยำอยู่กับสะโพกนุ่ม ไฟในกายร้อนรุ่มแผดเผาและเธอเท่านั้นที่จะดับมันได้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more