“หายกลัวหรือยัง” น้ำเสียงเขาอ่อนทุ้มยิ่งกว่าครั้งไหนๆ แต่สิตาพรกลับนึกกลัวเขา กลัวสังคมที่แวดล้อมชายหนุ่ม กลัวในสิ่งที่เขาเป็นอยู่
“ทำไมถึงฆ่ากันได้ง่ายดายแบบนี้” เสียงหวานใสสั่นระริกจนเจ้าตัวต้องขบริมฝีปากตนเองเอาไว้ วันข้างหน้าเธอจะโดนฆ่าแบบนี้หรือเปล่าหากว่าขัดใจเขา
“สาวน้อย...วงการนี้ก็เป็นแบบนี้แหละ แต่เธอไม่ต้องกลัวหรอกนะ” วินเซนโซไม่คาดคิดว่าเขาจะพูดจากับผู้หญิงคนหนึ่งได้อ่อนโยนแบบนี้ ทั้งที่เขาไม่เคยพูดหรือปลอบใจใครมาก่อน
อ้อมแขนแกร่งรัดร่างนุ่มให้เบียดแนบกับกายหนามากขึ้น ลมทะเลพัดพาให้ปอยผมเล็กๆ ของเธอปลิวมาบดบังใบหน้าเนียนใส ชายหนุ่มจึงได้เกลี่ยนิ้วปัดมันออกไปอย่างเบามือ แล้วรั้งปลายคางมนให้แหงนเงยสบตากับเขา
“น้ำหวานกลัวค่ะ” สาวน้อยบอกเสียงสั่น ตอนนี้เธอชักไม่แน่ใจว่ากลัวอะไร ระหว่างการฆ่าฟันกับสัมผัสของนายบ่อนหนุ่ม
วินเซนโซอมยิ้มกรุ้มกริ่ม ใช้นิ้วหัวแม่มือไล้เบาๆ กับเรียวปา
