เหล่าคุณชายเจ้าสำราญทั้งหลาย เมื่อพบเจอกันย่อมชักชวนกันไปร่ำสุรา
เยี่ยนเต๋อจึงถูกสหายพาตัวไปนั่งยังภัตตาคารที่อยู่ใกล้ที่สุด คงเหลือเพียงโม่เหลียน เหยาจินและกู้ซินให้ต้องมองตามอย่างทำอะไรไม่ได้ ทั้งสามจึงพากันเดินเข้าร้านแพรพรรณแถวนั้น
เวลาของวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อตะวันคล้อยต่ำ ล่วงเข้ายามเย็น สตรีทั้งสามจึงขึ้นนั่งบนรถม้า
ไม่นานบุรุษอีกคนก็ตามมา พร้อมห่อผ้ากล่องไม้พะรุงพะรัง ไม่รู้ไปซื้อหามาเมื่อใด
“พี่ใหญ่ ท่านซื้อดาบหรือ?”
เยี่ยนเต๋อยังไม่ทันนั่ง กู้ซินก็ถามเสียงดังอย่างตกใจ
“ท่านแม่ พี่ใหญ่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ”
เหยาจินยังไม่ตอบคำใด บุตรสาวก็โวยวาย คิดเองพูดเองอยู่คนเดียวไม่หยุด
“อ๊ะ! หรือว่าพี่ใหญ่คิดจะฝึกวรยุทธ์ เช่นนี้ก็ดี ข้าสนับสนุนเต็มที่เจ้าค่ะ ฆ่าอนุหลันคนแรกเลยยิ่งดี”
พูดจบก็หัวเราะร่าเริงอย่างอารมณ์ดี ทุกคนในรถม้าได้แต่ส่ายหน้าไม่ถือสา
กระทั่งกลับถึงจวน เยี่ย
