ทุกวัน กิจวัตรของโม่เหลียนที่มีคือตื่นขึ้นมาคารวะทักทายบิดา รับมื้อเช้าชวนคุยให้ท่านคลายเหงา
เสร็จแล้วก็ออดอ้อนขอออกจากจวนหานไปจวนกู้
แรกเริ่มหานเซิงไม่ยินยอม แต่เมื่อได้ฟังบุตรสาวเล่าเรื่องราวของเหยาจินให้ฟังจึงบังเกิดความเห็นใจเป็นที่สุด
ตัวเขาเป็นบุรุษรักเดียวใจเดียวมั่นคงมาก แม้ภรรยาตายจากก็ยังไม่เสื่อมใจภักดิ์ที่มี ดังนั้นย่อมสนับสนุนบุตรสาวในเรื่องการแสดงน้ำใจชนิดนี้
โม่เหลียนขอบคุณหานเซิงจากนั้นก็เข้าครัวทำขนมที่พัฒนาฝีมือไม่เคยหยุด นำมานั่งกินกับเหยาจินพร้อมกู้ซินที่เรือนใหญ่ของจวนเล็กฝั่งตะวันออกเช่นเคย
ความสุขของนางคือรอยยิ้มอ่อนหวานของเหยาจิน ส่วนกู้ซินไม่ต้องพูดถึง ฝ่ายนี้หัวเราะเสียงใสได้ทั้งวันอยู่แล้ว
ในขณะที่กู้ฉีรุ่ยนั้นเป็นที่รู้กันดีว่าไม่ควรไปรบกวนในเวลาอ่านหนังสือค้นคว้าตำรา โม่เหลียนย่อมไม่เข้าหา นางมาเยือนเพียงเหยาจินและกู้ซิน
แต่การนั่งคุยแค่ในเรือนย่อม
