4.คนแก่ที่ชอบทะเลาะกัน
1336 Words
“อย่าเดินข้ามไปนะครับ สะพานมันเก่าแล้ว”
อลิสาหันไปตามเสียงก็พบกับเจ้าของใบหน้าที่ทำเอาเธออึ้งไปเลย นี่คนงานไร่ของเราหล่อขนาดนี้เลยงั้นเรอะ
“อะ..เอ่อ ขอบคุณค่ะ”
เขาส่งยิ้มให้เธอเมื่อเขามองเห็นใบหน้าที่เงอะงะของเธอ ทว่ารอยยิ้มนั้นมันคุ้นตาอย่างน่าประหลาด เหมือนกับรอยยิ้มแสนหวานในความทรงจำพี่ชายที่แก้ผ้าเล่นน้ำด้วยกันสมัยก่อน
“พี่จองชัยรึเปล่าคะ อ่า..ถ้าไม่ใช่ขอโทษด้วย..”
“ครับ..อย่าบอกนะว่าเราคือลิสา ยัยเด็กตัวแสบที่ชอบกระโดดลงไปเล่นน้ำคลอง..?”
มุมปากของเธอกดลึกเป็นรอยยิ้มขึ้นมา ในใจรู้สึกได้เลยว่าเธอกำลังโล่งอก อย่างน้อยการกลับมาที่นี่ก็ได้พบเจอคนที่เคยรู้จักบ้างแล้ว
“ค่ะ หนูพึ่งจะกลับมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน ดีใจนะคะที่ได้เจอพี่จองอีก”
จองชัยหัวเราะเบาๆ ใบหน้าของเขามันสวยหวาน..ใช่แล้วมันเป็นความสวยในแบบที่หากว่าเขาผมยาวสามารถเรียกได้ว่าเขาคือผู้หญิงได้เลย เธอไม่คิดมาก่อนเลยว่าเด็กที่เคยแก้ผ้าเล่นน้ำด้วยกันในวันนี้ โตขึ้นมาเขาจะหล่อมาขนาดนี้..
“พี่ดีใจนะที่เจอเรา ว่าแต่คุณยายสบายดีไหม”
อลิสาพยักหน้า
“สบายดีค่ะ”
เพราะว่าคนที่ไม่สบายดูเหมือนจะมีแค่เธอเท่านั้นเอง
จองชัยหรี่ตามองหน้าของอลิสา รอยยิ้มของเธอมันเจิดจ้าราวกับแสงของดวงตะวันเลย..สวยจังเลยนะ
“แล้วเราแต่งงานรึยัง”
ตะ..แต่งงาน?
“แฟนยังไม่มีเลยพี่ ถามข้ามขั้นไปหน่อยไหมคะ”
ดวงตาของเขาหรี่ลงในยามที่กำลังหัวเราะ
“งั้นเหรอ เหมือนว่าพี่จะถามข้ามไปหน่อยสินะ”
เธอเมินหน้าหนีแสร้งหลบตาอย่างเขินๆ นี่เขากำลังจะจีบเธอรึเปล่านะ แล้วทำไมหัวใจมันถึงจะต้องเต้นแรงอะไรขนาดนั้นด้วยวะเนี่ย เธอไม่ใช่เด็กที่พึ่งจะมีความรักสักหน่อย
อลิสายกมือขึ้นมาโบกเบาๆ
“แล้วพี่ล่ะคะ อย่างพี่ไม่ใช่ว่ามีแฟนเยอะหรอกเหรอ?”
เขาเดินมาอยู่ข้างๆ เธอ เมื่ออลิสาเริ่มขยับเท้าเดินไปตามริมคลอง
“ถึงพี่จะหน้าตาดี แต่เพราะทำงานอย่างหนักก็เลยไม่มีเวลาไปมีความรักเลย พี่พึ่งจะได้รับช่วงต่อการดูแลองุ่นจากคุณตาน่ะ”
เท้าที่กำลังก้าวเดินของอลิสาพลันชะงักลงในทันที
“รับช่วงต่องั้นเหรอคะ หมายความว่าพี่เป็นเจ้าของไร่พูนสุขงั้นเหรอ?”
เขายื่นมือมาหยิบใบไม้ที่ติดอยู่บนเส้นผมที่นุ่มลื่นของเธอออกเบาๆ
“ไม่ใช่พูนสุขแต่เป็นเจริญรุ่งต่างหาก”
อลิสายกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้ นี่ดูเหมือนว่างานของเธอมันจะง่ายมากกว่าที่คิดเอาไว้เลยแฮะ เพราะว่าการเข้าไปในไร่เจริญรุ่งเพื่อขุดหาไหทองของยายน่าจะไม่ยาก หากว่าเจ้าของไร่คือพี่จองชัยละก็
“หนูอยากไปเที่ยวที่ไร่ของพี่บ้าง ขอไปหาพี่จองบ่อยๆ ได้ไหมคะ?”
สิ่งที่เธอได้กลับมาจากเขาคือรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนเหมือนกับในความทรงจำเลย ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีพี่จองก็ยังคงเป็นคนที่อ่อนโยนเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยนไปเลยสักนิด
...........
“เมื่อคืนมันดีมาก..ดีมากแล้วหนีไปไหนกันวะ!!”
เตลองซ์สบถคำหยาบคายออกมาเมื่อเขาเห็นกระดาษที่วางเอาไว้บนหัวเตียง กว่าเขาจะตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาเย็นของอีกวัน
สิ่งที่เขาคาดหวังว่าจะเห็นในยามตื่นคือใบหน้าสวยๆ ของคนที่เขานอนกอดทั้งคืน แต่เธอกลับหลงเหลือเพียงกระดาษโน้ตและเงินที่วางเอาไว้ให้เขา
“กูต้องการพบเพื่อนเมียมึง เอาเบอร์หรือไม่ก็ที่อยู่มาหน่อย”
อาร์มมองเพื่อนของเขาที่กำลังเหมือนคนเสียสติ ไม่บ่อยนักที่ไอ้เตลองซ์จะขึ้นมากรุงเทพ และไม่บ่อยนักที่มันตั้งหน้าตั้งตาตามหาผู้หญิงคนหนึ่งมากขนาดนี้
“น้องมันชื่ออลิสา เบอร์ไม่มีส่วนที่อยู่น้องมันพึ่งจะเดินทางกลับบ้านที่ต่างจังหวัด ไปทำไร่..กูไม่คิดว่ามึงจะจริงจังขนาดนี้นี่หว่า”
เตลองซ์ยกมือขึ้นมาเสยผมอย่างหัวเสีย
“กูไม่ได้จริงจังแต่กูโกรธต่างหาก หากว่ามึงเจอน้องอลิสาอะไรนั่นบอกกูด้วยนะ กูมีความแค้นที่ต้องสะสางว่ะ”
“แล้วมึงจะกลับเลยเหรอ ไม่นอนอีกคืนก่อน”
เตลองซ์ส่ายหน้าเบาๆ
“อยู่อีกวันปู่ได้ด่ากูแน่ กูโดดงานมา”
อาร์มยักไหล่
“เออๆ ขับรถดีๆ ก็แล้วกัน”
เขาเป็นเพื่อนกับไอ้เตมาหลายสิบปี แต่กับลิสาน้องมันเป็นเด็กดี เด็กน่ารักขนาดนั้นน่าเสียดายฉิบหายที่มันไปชอบไอ้จอมทัพอยู่นานหลายปี เมื่อวานเขาแค่อยากให้ลิสาอยู่กับไอ้เตเผื่อน้องมันจะลืมความเศร้าความเสียใจได้บ้าง
แต่กลับกลายเป็นว่าไอ้เตกลับลืมน้องลิสาไม่ลงแทน แต่ถึงยังไงสองคนนี้ก็ไม่มีวันได้เจอกันแล้วล่ะ เดินทางใครทางมันดีแล้ว
เตลองซ์เดินลงมาด้านล่าง เขาโยนกระเป๋าใส่บนรถกระบะสี่ประตูก่อนจะกระโดดขึ้นรถเพื่อขับรถกลับบ้าน แน่นอนว่าเมื่อคืนเขาปิดโทรศัพท์เอาไว้ และเมื่อกดเปิดเครื่อง ข้อความแจ้งเตือนการโทรก็ดังเข้ามาไม่หยุดหย่อน
พอมองชื่อของคนที่โทรมาก็เห็นว่ามีชื่อของพ่อกับปู่สลับกันโทรมา..
“ตายแน่วันนี้..จิ๊!”
เขาไม่ได้ตั้งใจจะนอนไม่ตื่นอะไรขนาดนั้น แต่เมื่อคืนเขาตั้งใจจะป้อนเหล้ายัยเด็กนั่นแต่ตัวเองดันเมาไปด้วย ยังดีที่ได้..ทำเรื่องแบบนั้น หากเมาแล้วหลับไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไรมีหวังเขาเสียดายแย่เลย
“....”
สายตาของเตลองซ์มองไปยังหน้าจอโทรศัพท์เมื่อมีเสียงเรียกเข้า
“ครับปู่”
“ไอ้เต ไอ้หลานเวร แกหายหัวไปไหนกันวะ!!”
หลังจากนั้นปู่ก็บ่นยาวๆ ราวสิบนาทีโดยที่เขาทำได้เพียงแค่ฟังเท่านั้น
“ปู่ได้ยินมาว่าหลานของไร่อุดมรักเขากลับมาแล้ว แกรีบกลับมาบ้านแล้วไปที่นั่นเพื่อผูกมิตรกับหลานคุณอุดมเลยนะ จะช้ากว่าทางไร่เจริญรุ่งไม่ได้!!”
หลานของยายอุดมงั้นเหรอ?
“สวยรึเปล่าปู่”
“จิ๊! ไอ้หลายคนนี้ หลานคุณอุดมก็ต้องสวยอยู่แล้วสิวะ ตอนคุณอุดมสาวๆ นะ สวยที่สุดในหมู่บ้านจนได้รับรางวัลนางงามไร่องุ่นเชียว”
ก็สมัยก่อนมีแค่ไร่อุดมรักเท่านั้นที่ทำไร่องุ่น จะได้นางงามไร่องุ่นก็ไม่แปลกเพราะว่ามีสวนเดียว..
“ครับๆ ผมกำลังรีบกลับน่าจะถึงพรุ่งนี้สายๆ ปู่อยากกินอะไรไหมครับ เดี๋ยวหลานรักคนนี้จะซื้อไปให้”
ปลายสายเงียบไปสักพัก
“ไม่ต้องซื้ออะไรมาทั้งนั้น แค่แกรีบกลับมาก็พอไอ้หลานเวร”
ถนัดเรื่องให้ศีลให้พรกันจังเลยนะปู่
“ครับๆ จะรีบกลับครับ”
จากการอยู่กับปู่มากตลอดชีวิต มันทำให้เขารับรู้ได้เลยว่าปู่น่ะชอบคุณยายอุดมอย่างแน่นอน และมันน่าจะมีเหตุการณ์อะไรสักอย่างที่ทำให้ปู่ไม่ถูกกับคุณตารุ่งของไร่เจริญรุ่ง
คนแก่ทั้งสองคนนี้ชอบทะเลาะกันแบบไม่มีเหตุผลในทุกครั้งที่พบเจอกัน แต่เขากับจองชัยไม่ได้เป็นแบบนั้นเพราะว่าเราโตมาด้วยกันก็เลยสนิทกันมากกว่าที่จะเป็นศัตรู
- Writer
