Nagsimula na namang umagos ang aking mga luha. Hindi ko maintindihan ang sobrang sakit. Pero sa utak ko ay nag-iisa lang ang ibinubulong nito. Ang maghihiganti sa kanilang kababuyan na ginagawa sa sarili kong pamamahay.
"Ang sakit-sakit, Carlos. Ang sakit ng ginawa mo sa akin," bulong ng aking isip at hilam sa luha ang aking mga mata.
Kinahapunan ay dumating si Carlos at pumasok siya sa aming kuwarto. Ngunit hindi na tulad nang dati na ako ang kaniyang inuuna at hahalik sa aking labi. Nagpalit lang ito ng damit at pinuntahan na si Liza sa kabilang kuwarto
At maya-maya pa ay nagsimula na ang kanilang mga ungol. Kahit gustuhin kong hindi masaktan ngunit hindi ko mapigilan ang aking puso. Sobrang sakit ang bawat pintig nito. Mahal na mahal ko ang aking asawa. Subalit hindi ko sila mapapata
