“ใครขอร้องให้เงียบละ” อรพิมกอดอกเปลือยเปล่าของตนเอง “ตื่นแล้วก็กลับบ้านไปซิ”
“อะไรกัน ทำไมไล่กันง่ายๆ แบบนี้ล่ะ”
“มันต้องมีล่ำลาอะไรด้วยเหรอ” อรพิมทำหน้าเหรอหรา “แค่ชื่อพวกเราก็ยังไม่รู้จักกันเลย”
“ชอบจังผู้หญิงพูดแบบนี้”
ชายหนุ่มยักไหล่ไม่สนใจอกคู่สวยที่ท้าทายสายตาแม้แต่น้อย เขาลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าอย่างเอื่อยๆ จนอรพิมรู้สึกหงุดหงิดที่เขาไม่รีบๆ ออกไปจากห้องของเธอเสียที แต่พอเขาทำท่าจะเดินออกไปอรพิมก็วิ่งไปคว้าแขนเข้าไว้ก่อน
“อะไรอีกละ” คราวนี้ชายหนุ่มเลิกคิ้วอย่างงุนงง
“จะไปง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ”
“อ้าว ก็เมื่อกี้ยังไล่กันง่ายๆ แบบนี้แหละ” ชายหนุ่มย้อนคำเดิมของอรพิม
“แล้วจะไม่ให้อะไรฉันหน่อยเหรอ”
“จะเอาอะไร เบอร์โทรเหรอ ชื่อเรายังไม่รู้จักกันเลย”
“ต้องให้พูดหรือไง” อรพิมเท้าสะเอว “เงินหน่ะ ต้องพูดไหม”
“เงิน” ชายหนุ่มหัวเราะแล้วใช้นิ้วจิ้มที่หน้าผากของอรพิมแรงๆ จนเธอผงะเกือบหงายหลั
