“ขอบคุณค่ะ” เธอเชิดหน้าขึ้นกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลรินออกมา “แต่อย่าห่วงเลยค่ะ ฉันมันพวกใช้แรงงานทำงานหนักแลกเงินมาตั้งแต่เด็ก อดข้าวมื้อสองมื้อไม่ตายหรอกค่ะ”
ราฟาเอลเลิกคิ้วข้างหนึ่ง นึกแปลกใจที่ได้ยินประโยคประชดประชันจากปากหญิงสาวที่ดูท่าทางอ่อนหวานเรียบร้อยอย่างกีณริน แต่ก็นั้นแหละ ถ้าเธอไม่แกร่งจริงคงไม่รักษาเนื้อรักษาตัวจนมาถึงมือเขาได้ แต่ก็ดีเหมือนกัน! เมื่อถึงเวลาที่ต้องทิ้งเธอไป เขาจะได้ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดหรือติดค้างอะไรใครไว้
“ทานข้าวแล้วฉันขอตัวกลัวบ้านก่อนนะคะ”
“ตอนนี้คงไม่ได้” เขาเอ่ยพลางใช้ส้อมจิ้มสเต็กเข้าปาก
“ทำไมฉันจะกลับบ้านไม่ได้” กีณรินทำหน้าเครียด “มันอยู่ในข้อตกลงของเราด้วยเหรอคะ”
“ก็ตามใจซิผมหมายถึงถ้าคุณออกไปได้โดยที่ชุดนี้ไม่เปียกจนโป๊หน่ะ”
กีณรินรีบหันไปทางหน้าต่างด้านนอก เธออ้าปากค้างเมื่อเห็นพายุฝนกระหน่ำลงมาอย่างหนัก นี่ฝนกตกหนักขนาดนี้ตั้งแต
