เมื่อเห็นแขกคนสุดท้ายเข้าไปอวยพรคู่บ่าวสาวเสร็จแล้ว ผู้กองนภพีท์ก็เข้าไปอวยพรบ้าง โดยมีมุกรินเดินเกาะแขนเป็นลูกลิงคอยคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง
พอรับหอยสังข์มาถือไว้แล้ว ผู้กองนภพีท์ก็บีบหอยสังข์แน่นจนแทบแหลกคามือ เท้าใหญ่ก้าวช้าๆ ตรงไปหาคู่บ่าวสาวที่กำลังยิ้มให้แก่กันอย่างมีความสุขที่สุด
“พี่พรีมคะ พี่เมฆมารดน้ำสังข์อวยพรให้พี่พรีมกับเสี่ยสุรพล”
อชิรญาเงยใบหน้าอันหมองเศร้า มีหยาดน้ำตาหล่อเลี้ยงขึ้นมองชายร่างสูงใหญ่ซึ่งยืนอยู่ตรงหน้า ดวงตากลมโต ทอดมองคนตรงหน้า ก่อนจะพึมพำขอบคุณเสียงแผ่วเบา
“ขอบคุณมากๆ ค่ะ”
“อะไรกันพี่พรีม ทำไมพูดกับพี่เมฆห่างเหินแบบนี้ล่ะคะ พี่พรีมจำพี่เมฆได้ไหมคะ”
มุกรินจงใจเอ่ยถามเสียงดัง ต้องการให้คำตอบของอชิรญาเพิ่มความเจ็บแค้น สุมไฟในตัวผู้กองนภพีท์ให้ลุกโชนมากกว่าที่เป็นอยู่
“ขอบคุณมากๆ นะคะ ที่มางาน...งานแต่งของดิฉัน...”
อชิรญาไม่ตอบคำถามของน้องสาว หญิงสาวพึมพ
