“ไม่อยากแต่งก็ต้องแต่ง! เลิกทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ได้แล้ว ไม่งั้นได้เจอดีแน่”
ไม่ใช่แค่เพียงเสียงกระซิบขู่ฟ่อเท่านั้นที่มุกรินมอบให้กับพี่สาวต่างมารดา ทว่ามือเล็กได้จิกเล็บ หยิกเต็มแรงลงไปบนแผ่นหลังของอชิรญาโดยไม่มีใครเห็น
“ยิ้ม! ได้ยินไหมพี่พรีม ยิ้ม!”
ทั้งน้ำเสียงเย็นยะเยือกที่กระซิบขู่อยู่ข้างใบหู ทั้งการถูกทำร้ายร่างกายที่ให้เจ็บแปลบ ซึ่งไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกทำร้ายด้วยวิธีนี้
ความเจ็บปวดซึ่งฝั่งอยู่ในหัวสมองมานานหลายเดือน เตือนให้อชิรญาหวาดกลัวว่าจะถูกทำร้ายเหมือนที่ผ่านๆ มา จึงจำต้องทำใจฝืนยิ้มทั้งๆ ที่มีหยาดน้ำตาเอ่อคลอเบ้า
“ดีนังพรีม ยิ้มเข้าไว้ ใครๆ จะได้คิดว่ามึงกำลังมีความสุขที่สุด ที่ได้แต่งงานกับไอ้เสี่ยสุรพล”
มุกรินเหลือบมองอชิรญา พลางยิ้มเยาะด้วยความสะใจที่สุดที่สามารถกำหนดชีวิตของอชิรญาให้เดินตามเส้นทางที่เธอกับมารดาต้องการให้เป็น
ในขณะอชิรญาน้ำตาคลอด้วยความหมองเศ
