ETHAN REYES P.O.V
Nakaupo ako sa aking maliit na silid, isang madilim at tahimik na lugar na puno ng mga larawan ni Zelia na nakadikit sa pader. Nakangiti ako na parang baliw habang tinititigan ang isang espesyal na litrato niya—ang unang kuha ko sa kanya nung nagsimula kong sundan siya. Hindi niya alam na matagal ko na siyang pinagmamasdan, na bawat kilos niya ay sinusundan ko, na bawat ngiti niya ay parang kalangitan sa akin.
"Zelia..." bulong ko habang nilalaro ng daliri ko ang gilid ng litrato. "Sa wakas, napalapit na kita sa akin."
Alam kong baliw ito. Alam kong hindi tama ang ginagawa ko. Pero hindi ko mapigilan ang nararamdaman ko. Obsesyon na, para bang hindi na ako mabubuhay kung wala siya. Ilang taon ko na siyang sinusundan—mula sa luma niyang eskwelahan hanggang sa bago niyan
