ระบบร้านค้าไร้เทียมทาน

ตอนที่ 9 เถ้าแก่เนี้ยกับลูกค้าใหม่

"ฮะ!! เสียงตกใจแฝงพลังปราณของชายหนุ่มทั้งสี่ดังขึ้นพร้อมกัน แต่โชคดีระบบป้องกันของร้านได้จัดการทำให้เสียงตกใจที่แฝงพลังปราณของคนกลุ่มนี้ให้กลายเป็นเพียงเสียงตกใจที่ไร้พลังปราณ

"ฉันเข้าใจว่าพวกคุณกำลังตื่นเต้น แต่การส่งเสียงดังพร้อมปลดปล่อยพลังปราณออกมาด้วยเช่นนี้ ถ้าเป็นที่อื่นป่านนี้ร้านคงพังไปแล้ว" จินหลันเอ่ยบอกคนทั้งหมดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เพราะคนพวกนี้ก็ทำให้เธอตกใจเช่นกันดีที่มีระบบป้องกันไม่อย่างงั้นทั้งเธอทั้งร้านคงได้พังไปแล้ว

"อ่ะ! ขอโทษด้วยครับเถ้าแก่เนี้ย พวกผมตกใจกันมากไปหน่อย ว่าแต่เถ้าแก่เนี้ยไม่ได้ตั้งราคาผิดใช่ไหม แหวนจัดเก็บมีราคาเพียงแค่หนึ่งร้อยเหรียญหยกจะไม่ถูกเกินไปหรือครับ" ชายที่ชื่อฟงอวิ้นเอ่ยขอโทษเธอพร้อมทั้งยังก้มหัวลงเล็กน้อยเพื่อเป็นการแสดงความขอโทษ และยังเอ่ยถามเธอด้วยความไม่แน่ใจและแปลกใจ จนลืมสังเกตไปว่าทั้งตัวร้านและตัวของเถ้าแก่เนี้ยไม่ได้เกิดความเสียหายจากพลังปราณเพราะความตกใจของพวกเขาเลยแม้แต่น้อย

"แหวนนี้มีอายุการใช้งานแค่หนึ่งปี ต่ออายุอีกปีละหนึ่งร้อยเหรียญหยก อายุการใช้งานสูงสุดก็แค่สิบปี เท่ากับแหวนวงนี้มีราคาหนึ่งพันเหรียญหยกก็ไม่ถือว่าถูกเกินไปนะ" จินหลันเอ่ยตอบกลับไป เธอเกือบจะหลุดปากบอกออกไปว่าหนึ่งร้อยเหรียญหยกมันก็แพงมากแล้วสำหรับเธอ แต่ระบบขึ้นคำเตือนมาเธอจึงต้องเปลี่ยนคำพูดใหม่

"อืม ก็จริงอย่างที่เถ้าแก่เนี้ยว่ามันไม่ใช่แหวนแบบถาวร แต่สำหรับคนที่ต้องเดินทางหรือเข้าป่าบนหมายซาน ถ้ามีแหวนจัดเก็บอยู่กับตัวก็จะช่วยเพิ่มโอกาสในการเก็บของดีๆ ได้เพิ่มมากขึ้น ว่าแต่เถ้าแก่เนี้ยมีแหวนวงนี้แค่เพียงวงเดียวหรือครับ บอกตามตรงพอดีผมเพิ่งเอาเงินไปซื้ออาวุธใหม่มา จึงมีเงินไม่พอที่ซื้อแหวนในตอนนี้" ฟงอวิ้นมองแหวนในตู้โชว์ด้วยท่าทางสนใจเป็นอย่างมาก แต่ก็มีท่าทางสลดลงพร้อมกับเอ่ยบอกเรื่องที่ตนเองอยากได้แต่มีเหรียญไม่พอ

"ถ้าแหวนวงนี้ถูกขายไปแล้ว อีกสิบวันก็จะมีวงใหม่มา พวกคุณไม่ต้องกังวลมีเงินพอเมื่อไหร่ก็มาซื้อมันไปได้เลย" จินหลันเอ่ยตอบกลับไปอย่างที่คิด เพราะเธอเองก็ทำอะไรไม่ได้เรื่องที่อีกฝ่ายไม่มีเงิน และถึงอย่างไรแหวนวงนี้ถ้าถูกขายออกไปก่อนอีก 10 วันก็มีวงใหม่มาอยู่ดีไม่จำเป็นต้องกังวล

"ถ้าอย่างนั้นวันนี้พวกเราขอตัวก่อน แล้วจะแวะมาอีกครับ" ฟงอวิ้นหันมาเอ่ยลาเธอแล้วคนทั้งกลุ่มก็พากันเดินออกไป แต่พอถึงหน้าประตูร้านก็สวนทางกับกลุ่มจอมยุทธ์ทั้ง 8 คนที่มาเมื่อวาน คนทั้งสองกลุ่มทำเพียงพยักหน้าทักทายกันแค่นั้น แล้วต่างคนต่างแยกย้ายกันไป

"ยินดีต้อนรับ" จินหลันเอ่ยทักทายลูกค้ากลุ่มใหม่ที่เข้ามา เธอค่อนข้างชอบลูกค้ากลุ่มนี้เพราะตอนซื้อสินค้าแทบไม่สนใจเลยว่ามีราคาเท่าไรขอแค่ถูกใจก็ซื้อ และคนกลุ่มนี้เธอก็มองเห็นลมปราณที่แผ่ออกมามีตั้งแต่ขั้น 5 ขึ้นไป โดยเฉพาะคนที่เป็นหัวหน้ากลุ่มที่เป็นขั้น 7 ระดับต่ำแล้วเพราะมีสีน้ำเงินอ่อนๆ เท่านั้น แต่เพียงเท่านี้ก็เรียกได้ว่าอีกฝ่ายเก่งกาจมากแล้ว เพราะดูแล้วคงมีอายุไม่เกิน 30 ปี

และวันนี้ก็เช่นกันคนทั้ง 8 เดินไปซื้อข้าวกล่องและเครื่องดื่มจนครบทุกคน คนที่เป็นหัวหน้ายังหันไปเห็นขวดยาที่เหลืออยู่บนชั้น 3 ขวดก็หยิบมาด้วยทั้งหมด แล้วก็มาทำการจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ และแน่นอนตอนจ่ายเงินอีกฝ่ายก็มองเห็นแหวนที่อยู่ในตู้โชว์เช่นกัน

"แหวนจัดเก็บ? หนึ่งร้อยเหรียญหยกใช้ได้หนึ่งปี ต่ออายุได้สิบปี ซงคังกลุ่มของเรายังเหลือเหรียญหยกถึงหนึ่งพันเหรียญไหม" ชายคนที่เป็นหัวหน้าหันไปเอ่ยถามหนึ่งในสมาชิกของตน ส่วนคนที่ชื่อซงคังน่าจะเป็นคนที่มาจากแคว้นอื่น ที่นี่มีแคว้นที่เป็นเกาะชื่อว่าซอนโซซึ่งคล้ายกับเกาหลีในยุคโบราณนั่นเอง

"มีถึงครับหัวหน้าเว่ย คุณต้องการไหม" ชายที่ชื่อซงคังเดินออกมาจากกลุ่มคนแล้วแตะไปที่กระเป๋าคาดเอวของตน แล้วจึงเอ่ยตอบชายคนที่เอ่ยถาม ซึ่งอีกฝ่ายถูกเรียกว่าหัวหน้าเว่ย หน้าตาของคนที่ชื่อซงคังก็คล้ายกับคนเกาหลีที่เธอเคยเห็นเสียดายไม่หล่อเหมือนกับพระเอกซงคังไม่อย่างนั้นเธอคงฟินกระจายไปเลย

"ถ้าอย่างนั้นคุณเอาเงินของกลุ่มจ่ายค่าแหวนนี้ไปเลยสิบปี แล้วเอาให้เบนจามินไว้ใช้เก็บของ" หัวหน้าเว่ยเอ่ยบอกชายชาวซอนโซที่ชื่อซงคัง รอจนชายที่ชื่อซงคังทำการจ่ายเงินค่าแหวน 1,000 เหรียญหยกเสร็จแล้ว ก็ยื่นแหวนให้ชายตัวโตที่เป็นคนเอ่ยทักทายเธอเมื่อวาน ซึ่งพอสังเกตดูชายคนนี้มีร่างกายสูงใหญ่ที่สุดในกลุ่มและมีดวงตาสีฟ้า คงเป็นคนจากแคว้นอื่นเช่นกัน แล้วหัวหน้าเว่ยก็ตรวจดูสมาชิกคนอื่นๆ ว่าได้ของที่ต้องการครบหรือยัง จากนั้นก็หันมากล่าวลาเธอแล้วคนทั้งหมดก็พากันเดินออกไปจากร้าน

จินหลันที่นั่งมึนงงกับคนกลุ่มนี้อีกครั้งก็ได้สติเมื่อภายในร้านกลับมาเงียบสงบลงอีกครั้ง คนกลุ่มนี้นับว่าเป็นลูกค้าชั้นดีไม่พูดไม่ถามมาก แต่ละคนหยิบของที่ตนเองต้องการแล้วก็จ่ายเงิน จากนั้นก็พากันออกไป เวลาที่คนกลุ่มนี้อยู่ในร้านยังเร็วกว่าเมื่อวานเสียอีก

[ภารกิจหลักสำเร็จ : เมื่อมีสินค้าในร้าน เถ้าแก่เนี้ยที่ดีก็ต้องขายมันออกไปสิ

เงื่อนไข : ขายสินค้าให้ได้ 1410/1000 เหรียญหยก

ของรางวัล : สุ่มสินค้าจากตู้สุ่มได้ 1 ครั้ง

ระยะเวลา : 3 เดือน

บทลงโทษ : ไม่มี]

'ร้านค้ามีการเลื่อนระดับ 2 ครั้ง โฮสต์โปรดตรวจสอบสถานะและการแจ้งเตือน'

[ระบบร้านค้าไร้เทียมทาน

ชื่อ : จินหลัน

อายุ : 18 ปี

สถานะ : โสด

พลังปราณ : ขั้นสาม ระดับสูง

การฝึกฝน : ไม่มี

อาวุธประจำตัว : ไม่มี

ชุดป้องกัน : ไม่มี

ตำแหน่ง : เถ้าแก่เนี้ยระดับเริ่มต้น 3/9

ร้านค้า : ระดับเริ่มต้น (3) 1410/1000 เหรียญหยก

สินค้า : ยารักษาระดับทั่วไป

เครื่องดื่มบำรุงกำลังระดับทั่วไป

อาหารระดับทั่วไป

อุปกรณ์ระดับทั่วไป

ระบบรักษาความปลอดภัยของร้านค้า : ทำงาน]

[ระบบร้านค้าไร้เทียมทาน

ชื่อ : จินหลัน

อายุ : 18 ปี

สถานะ : โสด

พลังปราณ : ขั้นสาม ระดับสูง

การฝึกฝน : ไม่มี

อาวุธประจำตัว : ไม่มี

ชุดป้องกัน : ไม่มี

ตำแหน่ง : เถ้าแก่เนี้ยมือใหม่ 4/9

ร้านค้า : ระดับมือใหม่ (1) 1410/5000 เหรียญหยก

สินค้า : ยารักษาระดับทั่วไป

เครื่องดื่มบำรุงกำลังระดับทั่วไป

อาหารระดับทั่วไป

อุปกรณ์ระดับทั่วไป

ระบบรักษาความปลอดภัยของร้านค้า : ทำงาน]

จินหลันอ่านข้อมูลจากจอของระบบก็พบว่าตนเองทำภารกิจสำเร็จ 1 ครั้งและยังเลื่อนระดับร้านค้าได้อีก 2 ครั้ง นับว่าวันนี้เปิดร้านได้กำไรแล้ว ภารกิจหลักที่ตอนแรกยังไม่มี แต่น่าจะมาอีกครั้งตอนที่เธอขายของได้ครบ 500 เหรียญหยก แต่วันนี้เธอขายได้ไปถึง 1,240 เหรียญหยก จากแหวนจัดเก็บอาหารและเครื่องดื่มของกลุ่มจอมยุทธ์ ยารักษาบาดเจ็บ 10 ขวด และกลุ่มนักผจญภัยห้าคนก็ซื้ออาหารไปกันทุกคนและมีสองคนซื้อเครื่องดื่มไปด้วย ภารกิจหลักเลยสำเร็จเรียบร้อยแล้ว

ดูเหมือนว่าถึงแม้ตอนแรกลูกค้าจะคิดว่าราคาสินค้าในร้านของเธอมีราคาค่อนข้างสูง แต่พอพวกเขาได้รับรู้ถึงประสิทธิภาพของพวกมันราคาพวกนี้ก็ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องที่พวกเขาต้องสนใจอีก หลังจากลูกค้าทั้งหมดจากไป จินหลันก็กลับมาว่างอีกครั้ง เธอยกถ้วยชาขึ้นจิบซึ่งก็สร้างความแปลกใจให้เพราะชาในถ้วยยังคงอุ่นอยู่ถึงแม้เธอจะรินไว้จนผ่านมานานแล้ว

"ระบบชุดน้ำชานี้ควบคุมอุณหภูมิได้ด้วยหรือ" จินหลันเอ่ยถามระบบด้วยความสงสัย

'สิ่งของจากระบบย่อมต้องดีที่สุด'

"จริงสิเรื่องที่คนมีพลังปราณแล้วจะมีลมปราณแผ่ออกมาจากตัวในหนังสือไม่เห็นมีบอกไว้เลย แล้วทำไมเรื่องนี้ระบบถึงไม่ห้ามแต่ยอมให้ฉันถามลูกค้าได้ล่ะ" จินหลันนึกถึงเรื่องที่ได้พูดคุยกับเหล่าลูกค้าในวันนี้มีหลายอย่างที่เธอเพิ่งจะรู้ รวมถึงเรื่องพลังปราณที่แม้แต่ในหนังสือที่เธออ่านก็ไม่มีบอกไว้

'เพราะระบบเห็นว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญไม่มีผลเสียต่อตัวของเถ้าแก่เนี้ย และการที่โฮสต์ได้พูดคุยสอบถามเรื่องบางอย่างกับลูกค้าถ้าไม่ใช่เรื่องที่ทำให้ความน่าเชื่อถือของเถ้าแก่เนี้ยลดลงระบบจะไม่ห้ามโฮสต์ ถือเป็นการพัฒนาความสัมพันธ์ที่ดีกับลูกค้าอีกทางหนึ่งไปด้วย'

"อย่างนี้นี่เอง มีภารกิจสำเร็จไปกดสุ่มของรางวัลกันดีกว่า" จินหลันได้ฟังคำตอบของระบบก็เริ่มเข้าใจมากขึ้น และนึกขึ้นได้ว่าเธอทำภารกิจสำเร็จไปแบบงงๆ ได้สุ่มของรางวัลเพิ่มจึงรีบเข้าไปในห้องเก็บของและทำการสุ่มของรางวัลทันที ซึ่งของที่ได้ก็คือ

[สินค้า : อุปกรณ์ป้องกันระดับทั่วไป

ชื่ออุปกรณ์ : เสื้อคลุมเหมันต์

ประเภท : ระดับทั่วไป

วัสดุ : เส้นใยของแมงมุมเหมันต์

คุณสมบัติ : ป้องกัน / สะท้อน การโจมตีจากพลังปราณได้ 10%

ปรับขนาดได้ตามผู้สวมใส่

ปรับอุณหภูมิทำให้รู้สึกเย็นสบาย

ราคาขาย : 1000 เหรียญหยก

อายุการใช้งาน : ถาวร

จำนวนสินค้า : ครั้งละ 1 ผืน ต่อเดือน]

จินหลันอ่านข้อมูลสินค้าชิ้นใหม่ก็รู้สึกแปลกใจ เธอถึงกับสุ่มสินค้าชั้นดีออกมาได้อีกอย่างแล้ว จึงรีบเดินออกไปที่ด้านนอกก็มองเห็นตู้โชว์ติดผนังอยู่ฝั่งเดียวกับชั้นวางของ ด้านในมีเสื้อคลุมตัวยาวแบบมีหมวกสีม่วงเข้มเกือบดำไม่มีลวดลาย ดูคล้ายเสื้อคลุมพ่อมดสวมอยู่บนหุ่นไม้

ขณะที่กำลังยืนชื่นชมสินค้าชิ้นใหม่อยู่นั้น เสียงกระดิ่งหน้าร้านก็ดังขึ้นอีกครั้ง จินหลันหันไปมองก็ต้องตกตะลึง ลูกค้าคราวนี้เป็นชายหนุ่มรูปร่างผอมบาง ที่มีใบหน้างดงามแม้แต่เธอเองยังตกตะลึง สวมเสื้อผ้าหรูหราห้อยหยกประดับที่ดูแล้วก็รู้ได้เลยว่าเป็นของที่มีราคาไม่ธรรมดา ด้านหลังมีผู้ติดตามแต่งกายด้วยชุดของคนรับใช้ตามมาด้วยอีกหนึ่งคน

"เจ้าแน่ใจใช่ไหม ว่าที่พี่เว่ยพูดถึงคือร้านนี้" ชายหนุ่มที่อยู่ด้านหน้าเอ่ยถามผู้ติดตามด้านหลัง พร้อมทั้งมองสำรวจไปทั่วร้าน

"ครับคุณชาย ท่านหัวหน้าเว่ยบอกว่าร้านค้าอยู่ในซอยบนถนนท้ายตลาดทิศใต้ ตัวร้านสีขาวแดงสวยงามแปลกตาและบนบานประตูมีรูปหลันฮวาอยู่เป็นร้านนี้ไม่ผิดแน่ครับ" คนติดตามก็รีบตอบกลับเจ้านายของตนเองด้วยท่าทางนอบน้อมเป็นอย่างมาก จากนั้นก็ทำเพียงยืนก้มหน้ารออยู่ด้านหลัง

"ยินดีต้อนรับ" จินหลันเมื่อเห็นคนทั้งสองเข้ามายืนในร้านและพูดคุยกันเรียบร้อยแล้วถึงได้เอ่ยต้อนรับ

"หืม? ทำไมเจ้าถึงไม่บอกว่าเจ้าของร้านเป็นหญิงสาวหน้าตางดงามล่ะ" คุณชายตรงหน้าหันไปถามผู้ติดตามของตนด้วยท่าทางไม่พอใจที่เห็นว่าเธอมีใบหน้างดงาม แต่เธอเองก็ไม่เข้าใจว่าเขาจะไม่พอใจอะไรกับใบหน้าตาของเธอกัน

"เอ่อ..คือ..บ่าวได้ยินท่านเบนจามินเล่าให้คุณชายใหญ่ฟังว่าเถ้าแก่เนี้ยที่ร้านนี้งดงามมาก แต่ท่านหัวหน้าเว่ยพูดถึงเพียงแค่อาหารและเครื่องดื่มของที่นี่ดีมากเท่านั้นครับ" ผู้ติดตามก้มตัวต่ำลงแล้วเอ่ยบอกเจ้านายตนเองเสียงเบา ส่วนตัวเธอยิ่งได้ฟังก็ยิ่งสงสัยในเรื่องที่ลูกค้าทั้งสองคนนี้พูดคุยกัน

"คุณลูกค้ามีอะไรให้ที่ร้านช่วยไหมคะ" จินหลันที่เห็นทั้งสองคนยังพูดคุยสอบถามกันเองก็เลยเอ่ยขึ้นอีกครั้ง เพราะเรื่องที่ทั้งสองคนพูดน่าจะเกี่ยวข้องกับร้านของเธอแน่นอน

"ฮึ! ร้านเจ้าใช่ร้านที่มีข้าวกล่องเพิ่มพลังกับเครื่องดื่มเพิ่มปัญญาขายใช่ไหม" ดูเหมือนคุณชายตรงหน้าจะนึกได้แล้วว่าควรจะเอ่ยถามเธอดีกว่าที่จะมัวแต่พูดคุยสอบถามกันเอง จึงได้เชิดหน้าขึ้นแล้วเอ่ยถามเธอพร้อมกับปรายตามามองเพื่อรอคำตอบ