ระบบร้านค้าไร้เทียมทาน

ตอนที่ 3 เถ้าแก่เนี้ยกับสินค้าชิ้นแรก

หลังจากที่ได้ฟังระบบแจ้งเรื่องภารกิจและของรางวัลยังไม่ทันได้ดีใจในความสำเร็จที่ได้มา ก็ต้องมาได้ยินสิ่งที่ระบบเอ่ยเตือนและเธอก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจกับข้อห้ามนี้ของระบบสักเท่าไหร่ การที่เธออยากจะส่งยิ้มเพื่อผูกไมตรีกับลูกค้ายังไม่สามารถทำได้ และยังไม่รู้ว่าระบบจะสั่งห้ามอะไรอีกในอนาคต จึงตัดสินใจหยิบหนังสือที่อ่านค้างอยู่มาอ่านต่อเพื่อดับอารมณ์ฉุนเฉียวในตอนนี้ลง

หลังจากใช้เวลาไปอีกครึ่งชั่วโมงอารมณ์ของเธอก็กลับมาเป็นปกติ และหนังสือเล่มสุดท้ายที่เธออ่านก็จบลงพอดี แต่แล้วก็มีเสียงของระบบดังขึ้นมาอีกครั้ง

[ภารกิจลับสำเร็จ : การอ่านคือความรู้ยิ่งอ่านมากก็ยิ่งรู้มาก

เงื่อนไข : อ่านหนังสือบนชั้นให้หมด

ระยะเวลา : 7 วัน

รางวัล : ตู้สุ่มเครื่องดื่ม

สามารถกดรับรางวัลได้ที่ห้องเก็บของ]

จินหลันกลับมารู้สึกดีใจอีกครั้ง หลังจากได้เห็นข้อความแจ้งเตือนจากระบบถึงของรางวัลที่เธอได้รับเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งอย่าง เพียงแค่เพราะว่าเธอรู้สึกว่างเกินไปจึงได้เอาหนังสือเหล่านี้มาอ่านเพื่อเป็นการฆ่าเวลา แต่กลายเป็นว่านอกจากความรู้ที่ได้รับการเติมเต็ม เธอยังได้รับของรางวัลเพิ่มมาอีกด้วย

ในเมื่อตอนนี้เธอสามารถหาสินค้ามาวางขายได้แล้ว จะรอช้าอยู่อีกทำไม จินหลันลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปยังประตูห้องเก็บของที่อยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์เก็บเงินทันที

เมื่อเปิดประตูห้องเก็บของเธอก็พบกับตู้คีบตุ๊กตาขนาดใหญ่ที่สูงถึง 2 เมตร กว้าง 0.8 เมตร ตั้งอยู่ 2 ตู้ ตัวตู้ด้านบนเป็นกระจกใสมองเห็นไข่หลากหลายสีสันที่กองกันอยู่ด้านใน มีที่คีบแบบคันบังคับด้วยมือ ส่วนด้านล่างของตู้ก็เป็นที่สำหรับรับของหรือไข่ที่คีบได้

ตู้หนึ่งมีเขียนไว้ว่าสินค้าและอีกตู้เขียนว่าเครื่องดื่ม จินหลันเดินไปยังตู้สินค้าก่อน บริเวณข้างคันบังคับมีปุ่มกดอยู่ 3 ปุ่ม ปุ่มที่ 1 สีเขียวเป็นปุ่มสำหรับเริ่ม ปุ่มที่ 2 สีเหลืองใช้สำหรับคนให้ไข่ที่อยู่ในตู้กระจายออกจากกัน และสุดท้ายปุ่มที่ 3 สีแดงสำหรับกดที่คีบ มีข้อความเล็กๆ ติดไว้ว่า 'คีบสำเร็จ 100%' อีกด้วย

เมื่อทำความเข้าใจการใช้งานของเครื่องสุ่มเรียบร้อยแล้ว จินหลันก็กดที่ปุ่มสีเขียวทันที ตามด้วยปุ่มสีเหลืองจนเครื่องหยุด เธอมองสำรวจไข่แต่ละใบซึ่งมีสีแตกต่างกันก็ทำการโยกคันบังคับที่คีบให้ไปยังไข่สีทองที่หมายตาเอาไว้ พอได้ตำแหน่งที่ต้องการก็กดปุ่มสีแดงให้ที่คีบลงไปที่ไข่สีทองใบนั้น แล้วที่คีบก็กลับขึ้นมาโดยมีไข่สีทองอยู่ในนั้นแล้วก็มาปล่อยไข่ลงในช่องรับของ

จินหลันย่อตัวลงไปหยิบไข่ใบนั้นขึ้นมาเปิด หน้าจอของระบบก็เด้งขึ้นมาตรงหน้าเธอทันที

[สินค้า : ยาระดับทั่วไป

ชื่อยา : ยารักษาอาการบาดเจ็บ

ประเภท : ยาระดับทั่วไป

สรรพคุณ : หลังจากที่กินยาเข้าไปแล้วจะรักษาอาการบาดเจ็บที่ยังไม่ถึงแก่ชีวิตได้ในทันที ไม่มีผลข้างเคียง

ราคาขาย : 1 เหรียญหยก

ขนาดสินค้า : บรรจุ 1 เม็ด ต่อ 1 ขวด

จำนวนสินค้า : 10 ขวดและจะเติมให้ใหม่ทุกวันเมื่อสินค้าลดลง]

"ยาระดับทั่วไปแต่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บไม่ถึงชีวิตได้ในทันที แต่แค่ยาระดับทั่วไปก็มีราคาถึงหนึ่งเหรียญหยกแล้ว ใครจะกล้าซื้อยาราคาแพงขนาดนี้ไปใช้กัน" ราคาของยาถ้าเทียบกับราคาของทั่วไปนับว่าแพงมาก เพราะเงิน 1 เหรียญหยกหรือเท่ากับ 10 เหรียญทองสามารถทำให้คนคนหนึ่งอยู่ได้เป็นปี ยาระดับทั่วไปที่ขายอยู่ในท้องตลาดตามความทรงจำแพงที่สุดก็แค่ 1 เหรียญทอง แล้วราคาขนาดนี้คนที่จะซื้อก็ต้องเป็นพวกนักผจญภัยหรือพวกบ้านรวยนั่นแหละถึงจะจ่ายไหว

'ความเชื่อมั่นและมุมมองที่ดีต่อสินค้าในร้านของตนเอง ก็เป็นหนึ่งในพื้นฐานของเถ้าแก่เนี้ยอันดับหนึ่ง และราคานี้สำหรับร้านค้าไร้เทียมทานถือว่าถูกมากเมื่อเทียบกับประสิทธิภาพที่ได้รับ'

"เข้าใจแล้ว ว่าแต่ระบบถ้าฉันขายยาได้หนึ่งขวดจะได้ส่วนแบ่งเท่าไหร่" จินหลันไม่สนใจสิ่งที่ระบบบอก ถึงเธอจะคิดอย่างไรก็ทำได้เพียงแค่ต้องขายสินค้าพวกนี้ออกไปให้ได้

'เถ้าแก่เนี้ยที่ดีต้องมีความมุ่งมั่นในเรื่องของเงินทอง ผลตอบแทนที่เถ้าแก่เนี้ยจะได้รับคือ 1 ส่วน 10 ของราคาสินค้า แต่ถ้ามีการลดราคาสินค้าในส่วนที่ลดราคาจะถูกหักจากส่วนแบ่งของเถ้าแก่เนี้ย'

"อืม ชมว่าฉันดีที่รู้จักงกแต่ระบบคุณงกยิ่งกว่าฉันเสียอีก คุณได้ส่วนแบ่งเก้าส่วนแต่ไม่ยอมให้ลดราคา แต่ถ้าฉันลดราคากลับถูกหักจากส่วนแบ่งไม่เห็นยุติธรรมเลย" จินหลันเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับกลอกตามองบนใส่ระบบไปด้วย

'เพราะระบบไม่สนับสนุนให้มีการลดราคา สินค้าทุกอย่างในร้านค้าไร้เทียมทานถูกตั้งราคามาอย่างเหมาะสมกับประสิทธิภาพแล้ว'

จินหลันได้ฟังที่ระบบตอบโต้กลับมาก็รู้สึกไม่อยากจะสนใจอีก ในเมื่อไม่ให้ลดราคาเธอก็แค่ไม่ลดราคาก็เท่านั้น ใครไม่พอใจก็ไม่ต้องซื้อและถึงจะมีใครไม่พอใจแต่อยู่ในร้านก็ไม่มีใครทำอะไรเธอได้เช่นกัน เธอจึงเดินไปยังตู้สุ่มเครื่องดื่มและทำการกดสุ่มเหมือนเครื่องแรก ครั้งนี้เธอเลือกไข่สีน้ำตาลเข้มขึ้นมาใบหนึ่ง

[สินค้า : เครื่องดื่มบำรุงกำลังทั่วไป

ชื่อเครื่องดื่ม : โกโก้ร้อน

ประเภท : เครื่องดื่มบำรุงกำลังทั่วไป

สรรพคุณ : เมื่อดื่มแล้วจะเพิ่มระดับสติปัญญาได้เล็กน้อย เป็นระยะเวลา 3 ชั่วโมง

ราคาขาย : 10 เหรียญหยก

สินค้าจำกัดจำนวน : 1 คนต่อ 1 แก้ว ต่อ 1 วัน]

"ว้าว โกโก้ร้อนน่าสนใจ แต่ราคาแพงยิ่งกว่ายารักษาอาการบาดเจ็บเสียอีกแถมมีผลแค่สามชั่วโมงเท่านั้น" จินหลันหลังจากอ่านคุณสมบัติแล้วก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง ซึ่งก็มีเสียงของระบบตอบกลับมาในทันที

'สินค้าของระบบมีราคาและประสิทธิภาพที่เหมาะสมแล้ว โฮสต์ควรปรับเปลี่ยนความคิดที่มีต่อสินค้าในร้าน ไม่เช่นนั้นระบบจะงดการส่งของรางวัลในครั้งต่อไป'

"ขอโทษๆ สินค้าและราคาล้วนเหมาะสมเพิ่มสติปัญญาได้ตั้งสามชั่วโมง ใครจะไปรู้คนที่ดื่มเข้าไปอาจจะคิดประดิษฐ์สิ่งของที่น่าอัศจรรย์ขึ้นมาในระหว่างนี้ก็ได้ เถ้าแก่เนี้ยเข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว ว่าแต่ของที่สุ่มได้ตอนนี้อยู่ที่ไหนอ่ะ" จินหลันเมื่อได้ยินว่าเธออาจจะถูกงดของรางวัลก็รีบเอ่ยประจบระบบทันที พร้อมกับมองหาของที่เธอสุ่มได้

'สินค้ายาทั่วไปถูกจัดวางไว้ที่ชั้นขายสินค้าด้านนอก ส่วนเครื่องดื่มก็ทำการติดตั้งตู้จำหน่ายไว้ที่ด้านนอกแล้วเช่นกัน โฮสต์สามารถตรวจสอบได้ และสินค้าทุกอย่างภายในร้านเถ้าแก่เนี้ยสามารถหยิบมาใช้ได้โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายนับเป็นสวัสดิการของทางร้าน'

เมื่อได้ฟังว่าของรางวัลถูกนำไปติดตั้งเรียบร้อยแล้วและเธอยังสามารถใช้พวกมันได้ฟรีก็เดินออกไปที่ด้านนอกทันที เมื่อออกมาสิ่งที่เห็นก็คือเครื่องคล้ายตู้กดเครื่องดื่มสีดำขนาดความสูง 1.5 เมตร ตั้งอยู่ฝั่งผนังร้านที่ว่างอยู่ห่างไปจากโซฟานั่งเล่นเล็กน้อย เมื่อเดินเข้าไปดูที่ด้านหน้าตู้ก็มีช่องว่างอยู่ 5 ช่อง แต่ช่องแรกมีรูปถ้วยกระดาษมีหูจับที่เขียนว่าโกโก้ร้อน มีการเขียนคุณสมบัติและราคากำกับไว้ ด้านบนตู้ยังมีเขียนบอกเรื่องที่สามารถดื่มได้คนละ 1 แก้วต่อวันไว้ด้วย

เมื่อมองสำรวจตู้เครื่องดื่มเรียบร้อยแล้ว เธอก็ลองกดออกมาหนึ่งแก้ว โกโก้ร้อนในถ้วยกระดาษแบบมีหูจับตามภาพก็ถูกวางในช่องรับสินค้า เมื่อหยิบออกมาความหอมของโกโก้ก็ลอยฟุ้งไปทั่วร้าน เธอยกถ้วยขึ้นดื่มในทันทีและเมื่อเครื่องดื่มไหลลงคอนอกจากความอบอุ่นที่ได้รับ เธอก็ต้องตาโตเพราะรู้สึกเหมือนกับว่าสมองของตนมันโล่งขึ้น ความรู้ที่ได้จากการอ่านหนังสือที่ตอนแรกที่แค่จดจำได้บางส่วนก็กลายเป็นว่าตอนนี้เธอสามารถจำจดที่อ่านไปได้ทั้งหมด และยังวิเคราะห์ข้อสงสัยที่มีได้อีกด้วย

เมื่อดื่มจนหมดถ้วยเธอก็มองเห็นถังขยะที่ตั้งอยู่ด้านข้างของตู้จึงทิ้งถ้วยกระดาษลงไปแล้วก็เดินไปดูชั้นวางของที่เคยว่างเปล่า แต่ตอนนี้มีขวดกระเบื้องสีขาวใบเล็กคอขวดเรียวยาวก้นขวดป่องกลมขนาดความสูงประมาณ 3 นิ้ววางเรียงรายกันอยู่จำนวน 10 ขวด และยังมีป้ายบอกชื่อยา สรรพคุณ และราคากำกับไว้เช่นกัน

เมื่อตรวจดูสินค้าทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว มองดูเวลาก็ถึงกำหนดปิดร้านพอดีเธอจึงเดินไปพลิกป้ายหน้าร้านให้กลายเป็นปิด และเดินขึ้นชั้นสองเพื่อกินอาหารเย็นและพักผ่อน

รุ่งเช้ามาถึงจินหลันก็ตื่นขึ้นมาตามกิจวัตรประจำวัน แต่วันนี้มีสิ่งที่เพิ่มเติมขึ้นมา เมื่อเธอลงมาที่ร้านและกำลังจะออกไปซื้ออาหาร หน้าจอของระบบก็ปรากฏขึ้นมาตรงหน้าของเธอพอดี

[ภารกิจเสริม : ร้านค้าที่ดีก็ต้องดูสะอาดทุกซอกทุกมุม เลือกเปิดระบบทำความสะอาดอัตโนมัติทุก 7 วัน หักค่าธรรมเนียมครั้งละ 1 เหรียญเงิน

(ตกลง) (ยกเลิก) เนื่องจากเถ้าแก่เนี้ยยังไม่มีรายได้ ค่าธรรมเนียมจะถูกหักเมื่อเถ้าแก่เนี้ยได้รับส่วนแบ่งจากการขายสินค้าแล้ว

ของรางวัล : เครื่องสุ่มอาหาร]

"ฮ่ะ! ทำความสะอาดร้านก็ต้องเสียเงินด้วยอย่างงั้นเหรอ?" จินหลันหลังจากที่อ่านรายละเอียดภารกิจที่ระบบส่งมาให้ก็ได้แต่ร้องออกมาด้วยความไม่ยินยอม ทำไมระบบไม่ทำให้ร้านมันสะอาดอัตโนมัติทุกวันไปเลย แต่นี่เธอต้องเสียเงินทุก 7 วันถึงแม้ของรางวัลที่ระบบให้มาจะน่าสนใจมากก็ตาม

'ถ้าโฮสต์ไม่ต้องการเสียค่าธรรมเนียมสามารถลงมือทำความสะอาดด้วยตนเองได้ แต่ถ้าทำแล้วไม่ผ่านการประเมินโฮสต์ต้องทำจนกว่าระบบจะแจ้งว่าร้านค้าสะอาดและผ่านการประเมิน และของรางวัลจะได้รับเมื่อผ่านการประเมินในครั้งแรกเท่านั้น'

หลังจากที่จินหลันได้ฟังคำตอบจากระบบก็เอ่ยตกลงในทันที เธอรู้ว่ามันต้องไม่ใช่แค่ทำความสะอาดธรรมดาอย่างที่คิดแน่นอน และเสียงของระบบก็ดังขึ้นแจ้งเรื่องที่ภารกิจสำเร็จ

'ภารกิจเสริมสำเร็จ ร้านค้าที่ดีก็ต้องดูสะอาดทุกซอกทุกมุม เลือกเปิดระบบทำความสะอาดอัตโนมัติทุกเจ็ดวันเรียบร้อยแล้ว ของรางวัลตู้สุ่มอาหารอยู่ในห้องเก็บของ การทำความสะอาดใช้เวลาสิบห้านาที โฮสต์โปรดรอที่ด้านนอก'

"อ้าว ถ้าอย่างงั้นครั้งต่อไปให้ทำความสะอาดหลังปิดร้านได้ไหม ฉันจะได้ออกไปหาซื้อของที่ตลาดระหว่างรอ" จินหลันเอ่ยขึ้นหลังจากที่ระบบไล่ให้เธอไปรอข้างนอกระหว่างการทำความสะอาดร้าน

'ระบบรับทราบครั้งต่อไปให้จัดการทำความสะอาดในช่วงเวลาหลังปิดร้าน ขออภัยในความไม่สะดวกในครั้งนี้'

ในเมื่อถูกไล่มาด้านนอกแล้วจินหลันจึงตัดสินใจเดินไปซื้ออาหารเหมือนเช่นทุกวัน ร้านน้ำเต้าหู้ของสามีภรรยาวัยชราคือจุดมุ่งหมายประจำในทุกวัน เมื่อซื้ออาหารเพียงพอสำหรับวันนี้แล้วจินหลันก็เดินกลับเพื่อไปเปิดร้าน โดยไม่รู้เลยว่าตั้งแต่ที่เธอเดินออกมาจากซอยก็มีสายตา 3 คู่จ้องมองเธอในทุกการกระทำ

"สวยกว่าที่คิดเอาไว้เสียอีก นับว่าสมกับคำร่ำลืออย่างนี้ต้องได้ราคาดีแน่ๆ เสียดายตรวจสอบแล้วไม่มีพลังปราณแต่ก็ดีจะได้จัดการง่ายๆ" เสียงชายคนหนึ่งพูดขึ้นมาหลังจากที่จินหลันเดินกลับเข้าไปในซอยแล้ว

"งั้นลูกพี่จะลงมือวันไหน วันนี้เลยดีไหม" เสียงชายอีกคนเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่ากำลังตื่นเต้น

"ยังก่อนแกบอกว่านางจะออกมาซื้อของแค่ตอนเช้าไม่ใช่หรือไงตลาดเช้าคนพลุกพล่านขนาดนี้เสี่ยงเกินไป ไว้รอให้วันไหนที่แม่นางคนงามนี้ออกมาเดินเล่นตลาดตอนเย็นก่อนค่อยลงมือ" เสียงชายคนแรกเอ่ยตอบ

"เข้าไปจัดการในร้านเลยก็ได้นี่ลูกพี่ ในร้านน่าจะมีของอะไรให้หยิบติดไม้ติดมือกลับไปได้บ้าง" เสียงของชายคนที่สามดังขึ้นบ้าง

"พวกแกนี่มันโง่จริงๆ ร้านหรูหราสวยงามขนาดนี้จะไม่มีค่ายกลคอยป้องกันอยู่ได้ยังไง อย่าโลภมากแค่แม่นางคนงามนี่ส่งไปขายให้เป็นอนุของพวกขุนนางหรือพวกคนตระกูลใหญ่ก็ได้หลายสิบเหรียญหยกแล้ว ไปกลับ! ไว้ค่อยมาดูใหม่" เสียงชายคนแรกเอ่ยตอบแล้วคนทั้งสามก็เดินหายไปจากถนนทางทิศใต้แห่งนี้

**********