ระบบร้านค้าไร้เทียมทาน

ตอนที่ 2 เถ้าแก่เนี้ยกับลูกค้าคนแรก

รุ่งเช้ามาถึงจินก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงของระบบที่ครั้งนี้เปลี่ยนจากเสียงโมโนโทนไม่ระบุเพศที่ได้ยินเมื่อวานเปลี่ยนเป็นเสียงของผู้ชายแต่ยังคงรักษาระดับโมโนโทนเอาไว้เหมือนเดิม

'อรุณสวัสดิ์ยามเช้า เถ้าแก่เนี้ยที่ดีควรตื่นมาเตรียมตัวเปิดร้านได้แล้ว ทางระบบขอมอบนาฬิกาดิจิตอลเป็นของขวัญต้อนรับการเปิดร้านในวันแรก ชุดสำหรับเถ้าแก่เนี้ยอยู่ในตู้เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว โฮสต์ได้โปรดเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการเปิดร้านภายในหนึ่งชั่วโมง'

จินที่ยังคงมึนงงกับเสียงเตือนของระบบ แต่ก็ยังยอมลุกขึ้นจากที่นอนแล้วหยิบผ้าขนหนูออกไปเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน เมื่อกลับเข้ามาในห้องก็เปิดตู้เสื้อผ้ามองหาชุดตามที่ระบบบอกเอาไว้ ซึ่งก็เจอชุดสีแดงที่แขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้าเกือบสิบตัวจึงหยิบออกมา

ชุดเถ้าแก่เนี้ยที่ระบบบอกชิ้นบนเป็นเสื้อกี่เพ้าผ้าไหมสีแดงทับทิมคอตั้งแขนยาว มีกระดุมตั้งแต่ช่วงคอเรียงลงไปทางซ้ายจนถึงช่วงเอวจำนวน 5 เม็ด ตัวเสื้อเป็นกระโปรงแบบผ่าข้างด้านซ้ายจากสะโพกยาวไปถึงข้อเท้า มีปักลายหลันฮวาสีทองไว้ที่ช่วงบริเวณหน้าอกด้านขวา ส่วนชิ้นล่างเป็นกางเกงผ้าไหมสีดำขายาวทรงกระบอกตรงปลายขากางเกงข้างซ้ายปักลายหลันฮวาสีทอง ส่วนรองเท้าเป็นรองเท้าผ้าไหมสีดำปักลายหลันฮวาสีทองเอาไว้เช่นกัน พื้นบริเวณส้นยกสูงเล็กน้อยพร้อมสายรัดข้อเท้า (คล้ายชุดอ่าวหญ่ายหรือชุดประจำชาติของเวียดนาม)

เมื่อแต่งตัวเสร็จจินหรือตอนนี้ก็คือจินหลันเดินมานั่งลงที่โต๊ะเครื่องแป้งและหยิบกระปุกแก้วขึ้นมาไล่ดูว่าของด้านในแต่ละกระปุกคืออะไร เมื่อมองเห็นครีมบำรุงผิวหน้าก็หยิบออกมาทาบนใบหน้า ถึงแม้จะทะลุมิติมาแต่เธอก็ยังเป็นผู้หญิงคนหนึ่งความรักสวยรักงามก็ย่อมต้องมีติดตัวบ้างเป็นธรรมดา

เมื่อทาครีมบำรุงเสร็จแล้วก็เป็นในส่วนของการแต่งหน้า จินหลันจึงได้มีโอกาสสำรวจใบหน้าของร่างนี้อย่างจริงจัง ที่ร่างนี้ได้ชื่อว่างดงามล่มเมืองดูจะไม่ได้เป็นการกล่าวเกินจริงเลยแม้แต่น้อย ใบหน้ารูปไข่เรียวได้สัดส่วน หน้าผากนูนกว้าง คิ้วเข้มโค้งรับกับรูปหน้า ดวงตาคมสองชั้นกลมโตสดใส แพขนตางอนยาว จมูกเล็กโด่งเป็นสันสวย ริมฝีปากรูปกระจับอวบอิ่มสีชมพูอมแดง ผิวขาวใสดั่งไข่มุก รูปร่างโค้งเว้าสมส่วน ยิ่งชุดที่ใส่เข้ารูปพอดีตัวยิ่งเน้นให้รูปร่างนี้ดูโดดเด่นมากยิ่งขึ้น (งดงาม (ปานหญิง) ล่มเมืองในความหมายของจีนอาจจะฟังดูไม่ค่อยดี แต่ในที่นี้เพียงอยากสื่อว่าจินหลันมีความงดงามมากเท่านั้น)

จินหลันทำเพียงตบแป้งบางๆ ให้ทั่วใบหน้า แล้วใช้สีผึ้งสีชมพูอ่อนทาลงบนริมฝีปาก ใช้แปรงเกลียวอันเล็กปัดขนคิ้วและขนตาให้เป็นระเบียบ ต่อมาก็เรื่องของทรงผมที่นี่ไม่มีประเพณีการรวบผมสำหรับผู้หญิงที่ออกเรือนแล้ว ผู้หญิงไม่ว่าอายุเท่าใดจะแต่งงานแล้วหรือยังไม่แต่งงานสามารถทำทรงผมแบบใดก็ได้ หรือจะตัดผมสั้นก็สามารถทำได้รวมถึงผู้ชายด้วยเช่นกัน เพียงแต่ที่แคว้นนี้การตัดผมสั้นไม่ค่อยเป็นที่นิยม แต่ไม่ใช่ไม่มีคนตัดเพียงแต่มีน้อยมากๆ

ส่วนร่างนี้มีผมยาวถึงกลางหลังเธอจึงรวบผมทั้งหมดขึ้นเป็นมวยไว้กลางศีรษะแล้วปักด้วยปิ่นหยกแดงที่สลักเป็นรูปหลันฮวา และสวมต่างหูแบบติดหูที่ทำจากหยกแดงแกะสลักเป็นรูปหลันฮวาเข้าคู่กับปิ่นมาสวมเพิ่มอีกอย่าง เมื่อตรวจความเรียบร้อยของตนเองจนเป็นที่พอใจแล้ว ก็ออกจากห้องนอนเพื่อลงไปที่ร้านด้านล่าง

เมื่อลงบันไดมาแล้ว เธอก็มองเห็นนาฬิกาดิจิตอลที่ระบบบอกเอาไว้ นี่คือเรื่องแฟนตาซีเรื่องที่สองของที่นี่ ทั่วแผ่นดินซื่อหลิงนาฬิกาที่ใช้ในการบอกเวลาเป็นแบบดิจิตอลที่ใช้ตัวเลขอาราบิก การคิดคำนวณการเขียนตัวเลขก็เป็นแบบเลขอาราบิกทั้งหมด ซึ่งมันก็เป็นข้อดีเพราะมันช่วยทำให้เธอเข้าใจได้ง่ายขึ้น

เมื่อมองเวลาแล้วยังเหลืออีก 20 นาทีจะ 8 โมงเช้าซึ่งน่าจะเป็นเวลาเปิดร้านตามที่ระบบบอก จินหลันจึงตัดสินใจออกไปหาซื้ออาหารเช้ามากิน เมื่อเดินออกมานอกร้านก็มองเห็นผู้คนที่เดินกันอยู่ที่ถนนใหญ่ด้านหน้า ซึ่งไม่มีใครหันมามองที่ร้านของเธอเลยสักคน

แต่จินหลันก็ไม่ได้เอามาคิดมากร้านของเธอจะเปิดวันนี้แล้วยังไม่มีสินค้าสำหรับขายเลยสักอย่าง ระบบก็ยังไม่ได้มอบหมายภารกิจอะไรมาให้ทำ เธอเลยจะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปก่อน ดีที่ร่างนี้พอมีเงินติดตัวอยู่บ้าง เธอจึงยังพอหาอาหารไว้กินไปได้อีกหลายเดือน ส่วนค่าเงินที่นี่ใช้เรียกเป็นเหรียญ เหมือนกันหมดทุกแคว้น

1000 เหรียญทองแดง เท่ากับ 1 เหรียญเงิน

10 เหรียญเงิน เท่ากับ 1 เหรียญทอง

10 เหรียญทอง เท่ากับ 1 เหรียญหยก

ซึ่งเหรียญหยกถือเป็นค่าเงินสูงสุด

ยกตัวอย่างบะหมี่เนื้อตุ๋นที่เธอกินเมื่อวานอยู่ที่ชามละ 100 เหรียญทองแดง ซาลาเปาไส้ผักอยู่ที่ลูกละ 30 เหรียญทองแดง ไส้เนื้ออยู่ที่ลูกละ 50 เหรียญทองแดง ส่วนพวกราคาข้าวสารและของสดเธอยังไม่มีโอกาสได้ไปเดินสำรวจ แต่คิดว่าราคาน่าจะอยู่ในหน่วยของเหรียญทองแดงคงไม่ห่างไปจากนี้มากนัก อาหารที่มีส่วนผสมของเนื้อสัตว์จะมีราคาสูง

จินหลันเดินออกมาจากถนนทางเข้าร้านก็เดินมุ่งหน้าไปตามกลิ่นอาหารเช้าของโปรดนั่นก็คือน้ำเต้าหู้ เดินมาไม่ไกลก็เจอชายหญิงวัยชราคู่หนึ่งที่กำลังตักน้ำเต้าหู้ใส่กระบอกไม้ไผ่ให้ลูกค้า เธอจึงเดินไปซื้อมา 2 กระบอก จ่ายเงินไป 20 เหรียญทองแดง แต่แค่นี้คงไม่ทำให้เธออิ่ม จึงเดินไปซื้อหมั่นโถวสีขาวลูกโตมาอีก 2 ลูกจ่ายไปอีก 30 เหรียญทองแดง และก่อนจะกลับไปที่ร้าน เธอยังได้ข้าวอบกุนเชียงห่อใบบัวไว้กินเป็นมื้อเที่ยงอีกหนึ่งห่อจ่ายเงินไปอีก 100 เหรียญทองแดง

ระหว่างที่เดินซื้ออาหารเธอมองเพียงแต่ของที่วางขายอยู่ไม่ได้สนใจว่าคนอื่นจะมองเธอด้วยสายตาและท่าทางแบบไหน เพราะไม่อย่างนั้นเธอคงไม่สามารถเดินได้อย่างสบายใจเช่นนี้ เพราะแต่ละคนต่างพากันตกตะลึงที่เห็นหญิงสาวงดงามราวกับออกมาจากภาพวาดมาเดินอยู่ในตลาดริมชายขอบของเมืองหลวงเช่นนี้

จินหลันผู้ที่ไม่ได้สนใจมองใครเดินกลับเข้ามาในร้านและไปนั่งลงที่โซฟาพร้อมกับเริ่มลงมือกินอาหารเช้าอย่างรวดเร็ว ซึ่งเวลาในตอนนี้เหลืออีกเพียงแค่ 5 นาทีเท่านั้น เพราะเธอไม่แน่ใจว่าพอถึงเวลาเปิดร้านแล้วระบบจะมีภารกิจอะไรออกมา และจะยังให้เธอกินอาหารต่อได้หรือเปล่า จนเมื่อถึงเวลา 8.00 เสียงของระบบก็ดังขึ้นอีกครั้ง

'ได้เวลาเปิดร้านวันแรกแล้ว ขอให้โฮสต์พลิกป้ายหน้าร้านเป็นคำว่าเปิด และเวลาเปิดปิดร้านของทุกวันจะเป็นแปดโมงเช้าจนถึงหกโมงเย็น โดยจะมีเวลาให้โฮสต์พักกินข้าวในตอนเที่ยงถึงเที่ยงครึ่งเป็นเวลาสามสิบนาที ขอให้โฮสต์เปิดปิดร้านให้ตรงเวลาในทุกวันเพื่อเพิ่มคะแนนความน่าเชื่อถือของร้าน เมื่อทำการเปิดร้านค้าแล้วจะทำการเปิดระบบป้องกันร้านค้าและตัวเถ้าแก่เนี้ย ตกลงหรือไม่'

'ตกลง' จินหลันรีบตอบรับระบบ พร้อมกับเดินไปพลิกป้ายหน้าร้านเป็นคำว่าเปิด แล้วเดินกลับมานั่งลงที่โซฟาเหมือนเดิม

'ระบบรักษาความปลอดภัยของร้านค้าทำงาน ระบบปกป้องเถ้าแก่เนี้ยของร้านทำงาน ภายในรัศมีสองกิโลเมตรจากร้านโฮสต์จะได้รับการปกป้องสูงสุดเหมือนกับเวลาที่อยู่ในร้าน และระบบความปลอดภัยนี้จะทำงานตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ขอโฮสต์จงวางใจและตั้งใจทำงานเพื่อเลื่อนขั้นขึ้นเป็นเถ้าแก่เนี้ยอันดับหนึ่งของร้านค้าไร้เทียมทานแห่งนี้ให้จงได้ ตอนนี้โฮสต์สามารถตรวจสอบสถานะของตนเองได้แล้ว'

หลังจากที่ระบบกล่าวจบก็มีหน้าจอเรืองแสงสีฟ้าขนาด 14 นิ้วปรากฏขึ้นมาตรงหน้าของเธอ ซึ่งในหน้าจอนั้นก็มีข้อความเหล่านี้แสดงขึ้นมา

[ระบบร้านค้าไร้เทียมทาน

ชื่อ : จินหลัน

อายุ : 18 ปี

สถานะ : โสด

พลังปราณ : ไม่มี

การฝึกฝน : ไม่มี

อาวุธประจำตัว : ไม่มี

ชุดป้องกัน : ไม่มี

ตำแหน่ง : เถ้าแก่เนี้ยระดับเริ่มต้น 1/9

ร้านค้า : ระดับเริ่มต้น(1) 0/100 เหรียญหยก

สินค้า : ไม่มี

ระบบรักษาความปลอดภัยของร้านค้า : ทำงาน]

'ระบบแล้วต้องทำยังไงถึงจะมีสินค้ามาขายได้ล่ะ' จินหลันหลังจากอ่านข้อมูลของตนเองครบหมดแล้ว ก็เอ่ยถามระบบถึงเรื่องสินค้าที่จะวางขาย

[ภารกิจหลัก : ร้านค้าที่ดีก็ต้องมีสินค้า แต่จะให้ดียิ่งกว่าก็ต้องมีลูกค้า

เงื่อนไข : มีลูกค้าเข้ามาในร้าน 0/1 คน

รางวัล : เครื่องสุ่มสินค้า

ระยะเวลา : 1 เดือน

ข้อกำหนด : ลูกค้าต้องเป็นคนคิดที่จะเดินเข้ามาภายในร้านด้วยตนเองเท่านั้น

บทลงโทษ : เมื่อครบระยะเวลาแล้วภารกิจยังไม่สำเร็จร้านค้าแห่งนี้จะถูกทำให้กลับไปอยู่ในสภาพเดิมก่อนการปรับปรุง และโฮสต์ต้องทำการปรับปรุงร้านค้าขึ้นใหม่เพื่อเปิดร้านอีกครั้งด้วยตนเอง]

'ฮ่ะ ฮ่ะ ไม่มีสินค้าให้ขายแต่กลับอยากให้มีลูกค้าเข้าร้าน แถมมีกำหนดระยะเวลาและใช้วิธีการเรียกลูกค้าก็ไม่ได้ ให้ฉันหาช่างมาเตรียมปรับปรุงร้านไว้รอเลยดีกว่าไหม' จินหลันที่ได้เห็นข้อความของภารกิจและข้อกำหนดที่ระบบแสดงให้เห็นบนหน้าจอก็ได้แต่นั่งน้ำตาตกใน และสิ่งที่เธอทำได้คงได้แต่นั่งภาวนาให้มีใครสักคนมองเห็นร้านนี้แล้วหลงเดินเข้ามาก็แล้วกัน

นับตั้งแต่ที่จินหลันเปิดร้านมาจนถึงวันนี้ก็ครบ 7 วันพอดี ในแต่ละวันที่ผ่านมาสิ่งที่เธอทำก็คือตื่นเช้ามาเปิดร้านพอถึงหกโมงเย็นก็ปิดร้านทำแบบนี้เหมือนเดิมในทุกวัน ส่วนเรื่องอาหารเธอก็ออกไปซื้อมาเก็บไว้ในตอนเช้าให้ครบทั้งสามมื้อเพราะเธอไม่อยากต้องออกไปข้างนอกบ่อยๆ

และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอเอาหนังสือจากชั้นบนลงมานั่งอ่านที่โซฟาด้านล่างในระหว่างเฝ้าร้าน หนังสือพวกนี้ส่วนใหญ่ก็เป็นความรู้ทั่วไปที่เกี่ยวข้องกับแผ่นดินแห่งนี้ ทั้งเรื่องระดับการฝึกฝนพลังปราณ เรื่องของสำนักศึกษาและขุมอำนาจที่มีอยู่แต่ละแห่ง เรื่องสภาพพื้นที่ สถานที่ตั้งของแต่ละแคว้น รวมถึงประเพณีและลักษณะของผู้คน หนังสือในชั้นยังมีไปจนถึงเรื่องของสัตว์อสูร การปรุงยา ยาชนิดต่างๆ และสุดท้ายเรื่องเกี่ยวกับสมุนไพรและสภาพอากาศที่เหมาะสมในการปลูกไปจนถึงการเก็บรักษาและการนำไปใช้ จนตอนนี้เหลืออีกเพียงเล่มเดียวที่เธอกำลังอ่านอยู่นี้ก็จะครบหมดทั้งชั้นแล้ว

ในขณะที่เหลืออีกไม่เกินสิบหน้าหนังสือเล่มนี้ก็จะจบ จินหลันก็ได้ยินเสียงกระดิ่งของประตูร้านดังขึ้น พร้อมกับร่างของหญิงสาวคนหนึ่งที่ก้าวเข้ามาภายในร้าน เธอสบตากับลูกค้าคนแรกด้วยหัวใจที่เต้นรัว แต่ด้วยระบบเถ้าแก่เนี้ยทำให้ความตื่นเต้นของเธอหายไปอย่างรวดเร็วและสีหน้าที่แสดงออกไปก็มีเพียงรอยยิ้มเล็กๆ ที่ดูสุภาพเท่านั้น

"ยินดีต้อนรับ" จินหลันเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งใบหน้ามีรอยยิ้มเล็กน้อย ส่วนลูกค้าคนแรกที่เดินเข้ามาพอมองเห็นเธอก็ดูเหมือนอีกฝ่ายจะตกตะลึงไปอยู่ครู่หนึ่ง

"น่ะ..หนีห่าว คือพอดีฉันเห็นที่ด้านนอกร้านตกแต่งได้สวยงามมากเลยเดินเข้ามาดู ว่าแต่ที่นี่ขายอะไรอย่างงั้นเหรอคะ?" ลูกค้าสาวคนแรกเอ่ยถามด้วยท่าทางประหม่าและนอกจากคำพูดที่ดูตะกุกตะกักในตอนแรกแล้ว สิ่งที่อีกฝ่ายพูดก็ไม่มีคำไหนผิด ก็อย่างที่บอกถึงแม้ที่นี่จะคล้ายยุคจีนโบราณแต่มันก็ค่อนข้างที่จะเป็นแฟนตาซีและมีสิ่งของบางอย่างที่ดูทันสมัยรวมถึงคำพูดที่ใช้ด้วย (หนีห่าว = คำทักทายของคนจีนกับคนที่ไม่สนิท หรือถ้าในภาษาไทยก็ตรงกับคำว่าสวัสดี)

"ร้านนี้เพิ่งจะเปิดยังไม่มีสินค้า แต่ถ้าอย่างไรแม่นางแวะมาใหม่อีกครั้งในวันพรุ่งนี้สิ อาจจะมีสินค้าบางอย่างมาวางขายแล้วก็ได้" จินหลันเอ่ยตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่คิดว่านุ่มนวลที่สุดแต่ระบบก็ปรับให้กลายเป็นน้ำเสียงที่สุภาพ รวมถึงรอยยิ้มที่เธอพยายามจะยิ้มให้กว้างมากขึ้นแต่ก็ทำได้แค่เพียงรอยยิ้มเล็กๆ ส่งไปให้เท่านั้น ส่วนคำเรียกขานที่นี่ยังนิยมใช้แบบจีนโบราณอยู่เพียงแต่คำแทนตัวหรือคำลงท้ายก็แล้วแต่บุคคล

"ถ้าอย่างนั้นฉันจะแวะมาใหม่ในวันพรุ่งนี้" หญิงสาวที่เป็นลูกค้าคนแรกหลังจากที่มองสำรวจรอบร้านด้วยความสนใจหันมาเอ่ยบอกกับเธอแล้วก็เดินกลับออกไป

หน้าจอแสดงข้อความของระบบปรากฏขึ้น พร้อมกับเสียงของระบบ

[ภารกิจหลักสำเร็จ : ร้านค้าที่ดีก็ต้องมีสินค้า แต่จะให้ดียิ่งกว่าก็ต้องมีลูกค้า

เงื่อนไข : มีลูกค้าเข้ามาในร้าน 1/1 คน

รางวัล : เครื่องสุ่มสินค้า

ระยะเวลา : 1 เดือน

ข้อกำหนด : ลูกค้าต้องเป็นคนคิดที่จะเดินเข้ามาภายในร้านด้วยตนเองเท่านั้น

บทลงโทษ : เมื่อครบระยะเวลาแล้วภารกิจยังไม่สำเร็จร้านค้าแห่งนี้จะถูกทำให้กลับไปอยู่ในสภาพเดิมก่อนการปรับปรุง และโฮสต์ต้องทำการปรับปรุงร้านค้าขึ้นใหม่เพื่อเปิดร้านอีกครั้งด้วยตนเอง

สามารถตรวจสอบและใช้งานเครื่องได้ในห้องเก็บของ]

'ระบบขอเตือนโฮสต์ได้โปรดระมัดระวังท่าทางและการแสดงออกต่อลูกค้า เพราะการเป็นเถ้าแก่เนี้ยอันดับหนึ่งต้องรู้จักการวางตัวให้น่าเชื่อถือการยิ้มแย้มที่มากเกินไปจะทำให้ลูกค้าคิดว่าเถ้าแก่เนี้ยดูไม่จริงจังได้ ครั้งต่อไปกรุณาวางตัวให้เหมาะสมด้วย'

********