เวลาค่อยๆ คืบคลานผ่านช่วงเช้าไปอย่างเงียบงัน
ที่โต๊ะกลมในห้องนอน เงาร่างสะท้อนหลังฉากกั้น ปรากฏภาพของเด็กสาวในชุดทหารหญิงนั่งจิบชาเพียงลำพัง
ท่าทางของนางยามนี้ คล้ายเด็กกำพร้ากำลังหลงทาง
แววตาดำขลับเศร้าสลดทุกขณะ กิริยาเซื่องซึมไม่แจ่มใส คล้ายมีเรื่องทุกข์ใจสะสมมาอย่างยาวนาน
‘ลี่เซียนเด็กดี เจ้าต้องเชื่อฟังทุกสิ่งที่ทุกคนสอนสั่ง’
คำพูดของเหล่านักพรตที่พร่ำสอน ลี่เซียนเข้าใจดี
ทุกคนในอารามผิงอันมักจะบอกนางเยี่ยงนี้ เด็กที่ว่าง่ายไม่ดื้อรั้นย่อมไม่ก่อเรื่องยุ่งยากสร้างความลำบากให้ผู้คน
หากดึงดันไม่ฟังความ ย่อมนำเภทภัยมาเยือน ความสงบสุขหาได้มีไม่ โดยเฉพาะที่ที่มองไปทางใดไม่มีญาติพี่น้องเช่นนี้
ลี่เซียนถอนหายใจแผ่วเบา ดวงหน้าเต็มไปด้วยความหมองเศร้า น้ำตาซึมหางตา ถ้วยชาในมือถูกถือค้างไว้เนิ่นนาน ก่อนยกขึ้นจิบแบบเย็นชืดแล้ว
นับตั้งแต่เกิด นางถูกจำกัดจากทุกเรื่องราว สิ่งนั
