เรือนส่วนตัวของรุ่ยอ๋องแม้ใหญ่โตทว่าเรียบง่าย มิได้หรูหราอันใด ด้านในเจือด้วยกลิ่นอายสูงศักดิ์เข้มข้น ไม่เคยมีสตรีนางใดได้รับอนุญาตให้เข้ามาเลยสักหน
ทว่าวันนี้กลับมีสตรีร่างระหงงดงามผู้หนึ่งถูกกักตัวเอาไว้ที่โต๊ะกลมในห้องนอน
นางกำลังนั่งประจันหน้ากับเจ้าของเรือน
เย่เสียถูกเว่ยฉีพาออกไปเพื่อจัดเตรียมห้องพักทางฝั่งหลังเรือนนานแล้ว ด้วยคำสั่งทรงอำนาจแต่เรียบง่ายแห่งรุ่ยอ๋อง
“ยกนางให้เจ้า...”
คงเหลือเพียงลี่เซียนที่ถูกตรึงด้วยสายตามหาภัย
เรือนร่างอรชรในอาภรณ์สีแดงบางเบากำลังถูกแววตาร้อนระอุไล่สำรวจจนทั่วหัวจรดเท้า ประดุจไฟลามพร้อมแผดเผา
แต่กระนั้น แม่นางน้อยเพียงมองชายร่างใหญ่ด้วยดวงตากลมโตดุจกวางน้อยไร้เดียงสา แม้ดูใสซื่อปราศจากพิษสงแต่กลับเปี่ยมเสน่ห์ยั่วยวนทุกกิริยา นางกำลังนั่งดื่มชาด้วยท่วงท่าแช่มช้า มีทีท่าแช่มชื่นยินดี ไร้ซึ่งอาการหวาดหวั่นหรือตื่นตระหนกอันใด
แม้ว่าก่อนหน้านี
