4

1556 Words

“คิดเรื่องอนาคตน่ะค่ะ” เธอขยับมานั่งบนตักของเขา สุริยันต์รวบเอวของเธอเอาไว้ เธอชอบจับมือของเขาไปลูบไล้หน้าท้องนูนๆ ของตัวเอง เขาก็ชอบสัมผัสมันเช่นกัน หลายครั้งที่รับรู้ถึงอาการสั่นสะเทือนในช่องท้องของเธอ บ่งบอกว่าทารกในครรภ์กำลังตอบรับการทักทายของฝ่ามือคนเป็นพ่อ “คิดว่ายังไง” เขาเอ่ยถามอย่างอยากรู้ความนึกคิดของเธอ “คิดว่าจะเลี้ยงลูกยังไงดี เรียนที่ไหน แล้วเราจะมีลูกกันอีกกี่คน” เธอตอบเขาด้วยท่าทียิ้มแย้มมีสีหน้าขบคิดถึงเรื่องที่เป็นหัวข้อสนทนาอยู่ “หัวปีท้ายปีไปเลย” เขาเอ่ยตอบ “เฮียพูดจริงๆ เหรอ” เธอตาโตมองเขาอย่างอึ้งๆ เป็นเพราะเขาความจำเสื่อมใช่ไหมเลยพูดแบบนี้ออกมา ความเป็นจริงแล้วเขาไม่อยากมีลูกนี่นา “ก็จริง มีสักหลายๆ คนก็ดีนะ” เขาทำท่าคิด “รักเฮียจัง” เธอหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ “แปลกๆ” เขาส่ายหน้าไปมากับคนเป็นเมีย “แปลกยังไงคะ” “ก็คำพูดแปลกๆ เหมือนฉันไม่อยากมีลูกอย่างนั้นแหละ” “เฮียเคยบอกว่าเป็นภาระ” “ภาระอะไร ฉันทำงานอะไรเหรอถึงเป็นภาระทำให้มีลูกไม่ได้” “ช่างมันเถอะค่ะ เฮียอยากกินอะไรเหรอ หยกจะทำให้กิน” เธอเปลี่ยนเรื่องอีกเช่นเคย “เธอนั่นแหละอยากกินอะไร ฉันจะทำให้กิน” “เฮียจะทำอาหารเหรอ” ปกติเขาเป็นลูกมือของเธอ “อืม” เขาครางรับก่อนจะยกเธอลงจากตักเดินไปทำอาหาร เธอมองเขาเพลินก่อนจะสะดุ้งคิดอะไรขึ้นมาได้ “เฮียทำอาหารที่ชอบกินได้ด้วยเหรอ เฮียความจำกลับมาแล้วเหรอ” เธอนึกสงสัยขณะเอ่ยถามเสียงระรัว เขาทำเมนูจากเป๋าฮื้อที่ชอบกินออกมาได้อย่างคล่องแคล่ว “จำอะไรไม่ได้หรอกแต่อยากกิน เห็นคนมาส่งวัตถุดิบเอาเป๋าฮื้อมาด้วย” เขาตอบเสียงเรียบขณะยืนทำอาหารอย่างไม่ติดขัด เห็นเขาแลดูเถื่อนๆ แบบนี้กลับทำอาหารได้อร่อยสุดใจ เธอถอยมานั่งมองเขานิ่ง เท้าคางมองเขาหยิบจับโน่นนี่แล้วกะพริบตาเมื่อเขาเอาอาหารรสเลิศมาจ่อที่ปาก “ชิมดูสิว่าอร่อยหรือยัง” เขาพูดขึ้น เธออ้าปากชิม “อร่อยค่ะ” “ดีนะ พักรักษาตัวอยู่แบบนี้ ยังได้กินอาหารแพงๆ” เขาแสดงความคิดเห็น พิมพ์รดาเลิกคิ้วเล็กน้อย คนความจำเสื่อมก็แค่จำเหตุการณ์อะไรไม่ได้เท่านั้น แต่เขากลับรู้จักสิ่งรอบกายว่ามันมีราคาถูกราคาแพงเหมือนคนปกติทั่วไป “คนที่ช่วยเหลือเราเอาไว้ เคยมีบุญคุณต่อกันน่ะค่ะ พอหยกคลอดและแข็งแรงเราก็จะย้ายกลับไปอยู่บ้านกันแล้วค่ะ” เธอหลบสายตาของเขาขณะพูดโกหกคำโต “เออดีเบื่อที่นี่เต็มกลืนแล้ว แต่ดีหน่อยมีวัตถุดิบอร่อยๆ ให้ทำกิน” เขาจัดการนำล็อบสเตอร์ไปลวกน้ำร้อนก่อนจะนำมาปรุงอาหาร เธอมองอย่างทึ่งๆ สังหรณ์ใจว่าความจำของเขาใกล้กลับคืนมาแล้ว พิมพ์รดากัดปากตัวเองเธอหวั่นใจอย่างไรบอกไม่ถูก “หิวหรือยัง” เขาหันมาถามจนเธอสะดุ้งเพราะกำลังใจลอย “เป็นอะไร” เขาถามเสียงดุเมื่อเห็นท่าทีของเธอ สัญชาตญาณของเขาบอกว่าเธอกำลังมีเรื่องปิดบังอะไรอยู่ เขาแค่ไม่ได้พูดหรือถามออกมาเท่านั้น สุริยันต์คิดว่าหากเธอต้องการจะบอกคงบอกออกมาเอง แต่ที่เธอยังไม่บอกเพราะไม่อยากบอก ถ้าคาดคั้นเอาคำตอบคงไม่ได้ความอะไร เขามีวิธีการที่จะทำให้เธอพูดมันออกมาเอง ซึ่งความคิดสลับซับซ้อนนี้มันเกิดขึ้นเองโดยที่เจ้าตัวไม่ได้ตั้งใจ “เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร” เธอยิ้มให้เขาก่อนจะเดินไปโอบกอดรอบเอวหนาเอาไว้ “หิวแล้วละค่ะ รอกินฝีมือเฮียอยู่นะ” เธอเกาะบ่าก่อนจะเขย่งขึ้นไปหอมแก้มเขา สุริยันต์หันมาจุ๊บปากของเธอเบาๆ ก่อนจะปรุงอาหารต่อ หลังจากนั้นอีกสองเดือน... พิมพ์รดาที่อาศัยอยู่ในเซฟเฮ้าส์ก็คลอดลูกสาวออกมา สุริยันต์เห็นหน้าลูกสาวตัวน้อยใบหน้ายับย่นตัวแดงเถือกก็รู้สึกประหลาดล้ำในอก เขาอุ้มทารกน้อยตัวจ้อยขึ้นมากอดแนบอก ร่างสูงใหญ่สั่นสะท้านเหลือกำลัง เจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนของเขาคือบุตรสาวที่เขาบังเกิดความรักตั้งแต่แรกเห็น “ลูกหน้าเหมือนใคร” สุริยันต์เอ่ยถามอย่างสนใจ “เหมือนเฮียนั่นแหละ” พิมพ์รดาค้อนคนช่างสงสัย สุริยันต์ช่างสงสัยเขาจะถามทุกอย่างที่อยากรู้ แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เธอน้ำตาไหลทุกครั้งคือการช่วยเลี้ยงลูก อาจเพราะเขาไม่มีอะไรทำเลยค่อนข้างมีความสุขกับการจัดการโน่นนี่ให้ได้ดั่งใจตัวเอง นิสัยของเขา ใช่เลย! ชอบจัดการดูแลคนอื่น ความรู้สึกของพิมพ์รดาวูบขึ้นมาในอก ความจำของเขาคงใกล้กลับมาเต็มทีแล้วใช่ไหม เพราะหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาทำมันออกมาแบบไม่รู้ตัวคือนิสัยดั่งเดิมของสุริยันต์ หลังจากนั้นสามเดือนพิมพ์รดาก็พาสุริยันต์และลูกกลับไปอยู่ทางใต้ สุริยันต์จึงพักรักษาตัวอยู่ที่เซฟเฮ้าส์นานถึงหนึ่งปี โดยก่อนหน้านี้เธอโกหกไปว่าเซฟเฮ้าส์ที่อาศัยอยู่นั้นไม่ใช่ของเธอ อดีตเจ้านายของบิดาให้พักแค่ชั่วคราวเท่านั้น เพราะเคยมีบุญคุณต่อกัน สุริยันต์รู้จักดอกเหมยในฐานะญาติของพิมพ์รดา เธอขอให้ดอกเหมยมาช่วยเลี้ยงลูกสาวตัวน้อย พิมพ์รดาตั้งชื่อลูกสาวคล้องจองกับตนคือพิมพ์รตา มีชื่อเล่นว่าแก้มใส เพราะเจ้าหนูน้อยตัวขาว ผิวนุ่ม แก้มใส แถมยังแก้มป่องน่าหยิก เห็นแล้วทั้งเอ็นดูทั้งมันเขี้ยวในเวลาเดียวกัน สุริยันต์รักลูกมาก เขาอุ้มเจ้าหนูน้อยไม่เคยให้ห่างมือ ความรักและสายใยของความเป็นพ่อลูกทำให้เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าลูก “ลูกหน้าเหมือนใคร” คำถามยอดฮิตของเขาทำให้พิมพ์รดายิ้มปนขำ เขาสังเกตใบหน้าของลูก ปาก จมูก คิ้ว คางและทุกส่วน ก่อนที่พิมพ์รดาใจหายวาบเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาศัลยกรรมใบหน้านี่นา ดังนั้นความละม้ายคล้ายคลึงของหน้าตาจึงแตกต่างกัน “ก็คล้ายเราสองคนไงคะ” เธอยื่นเอกสารฉบับหนึ่งให้เขาดู “เอกสารอะไร” “ผลตรวจดีเอ็นเอค่ะ” “ตรวจทำไม” “ก็เผื่อเฮียจะไม่เชื่อ” คนรอบคอบลอบผ่อนลมหายใจออกมา เขาหรี่ตามอง “ทำไมถึงจะไม่เชื่อล่ะ” “ก็เฮียความจำเสื่อม จู่ๆ มีผู้หญิงมาอ้างว่าเป็นเมียและท้อง ด้วยนิสัยของเฮีย เฮียไม่มีวันเชื่อหรอก อีกอย่างหยกศัลยกรรมใบหน้าของเฮียไปแล้วเพราะเฮียหน้าเสียโฉม หน้าเลยไม่ค่อยเหมือนกับลูกไง” “มีรูปของฉันสมัยก่อนไหม” “ไม่มีหรอกค่ะ เฮียไม่ชอบถ่ายรูป” คำตอบของเธอทำให้เขาหรี่ตามอง “ฉันขี้ระแวงเหรอ” “เรียกว่ารอบคอบค่ะ” เธอยิ้มให้เขาเมื่อเดินทางมาถึงที่หมายในที่สุด “ที่นี่บ้านเราเหรอ” เขามองบ้านหลังไม่ใหญ่มากนักแล้วขมวดคิ้วเข้าหากัน สถานที่พวกนี้ไม่คุ้นเคยเลยสักนิด หลังจากหญิงสาวที่เอ่ยอ้างว่าเป็นภรรยาของเขาพากลับปักษ์ใต้มา มันก็ดูมึนงงสับสนไปหมด “ใช่ค่ะ” “เมื่อก่อนฉันขี้เกียจเหรอ” “ทำไมถามแบบนั้นล่ะคะ” “บ้านหลังขนาดนี้ ไม่มีเครื่องใช้อะไรเลย ฉันคงเลี้ยงเธอไม่ดี เอาแต่เจ้าชู้ไปวันๆ สินะ” เขาเดา ในขณะที่พิมพ์รดาลอบอมยิ้ม เธอกลั้นหัวเราะเอาไว้เต็มกำลังใจ อยากจะหัวเราะออกมาแต่ก็กลัวเขาจะสงสัยเข้าไปอีก “ไม่ขี้เกียจค่ะ บ้านหลังนี้เราจะอยู่กันแค่ชั่วคราวเท่านั้น เพราะหลังจากนี้เราก็ต้องย้ายกันอีกค่ะ” เธอยิ้มให้เขา “แล้วฉันทำงานอะไร” เขาเอ่ยถามซ้ำ จำได้ว่าเธอเคยบอกเขาแล้ว แต่อยากจับพิรุธว่าเธอจะพูดเหมือนเดิมไหม พิมพ์รดาเงียบไปเหมือนต้องคิดก่อนตอบอย่างมีสติ แม้จะความจำเสื่อมแต่เธอประมาทไม่ได้เลย ตอนที่สุริยันต์ปกติดีเขาความจำเป็นเลิศและชอบสังเกต ลูกน้องคนไหนผิดปกติไปเขายังรู้เลย แต่ตอนโดนลอบยิง เธอได้ข่าวว่าเขาเมามาก อาจจะเผลอและประมาทเลยโดนทำร้าย “จับปลาค่ะ” พิมพ์รดาโกหกคำโต ตอนนี้กำลังหนีเอาตัวรอดอยู่ เธอจำต้องโกหกเขา เล่าเรื่องจริงให้เขาฟังทั้งหมดคงไม่ได้ “จับปลา” เขาทวนประโยคของเธอ หลับตาด้วยความปวดหัว เขามักมีอาการปวดหัวบ่อยๆ จนหลายครั้งต้องอยู่นิ่งๆ เพื่อยุติความคิดอันแสนวุ่นวาย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more