ดวงใจหมอกิต ตอนที่ 3
1047 Words
หลายสัปดาห์ต่อมา
“เฮ้อ ขออนุญาตค่ะ”
ทุกคนหันมามอง ส่วนฉันไม่ได้สนใจก้มมองเวลาที่หน้าจอมือถือ เหลืออีกหนึ่งนาทีการบรรยายจะเริ่ม โชคดีที่มาทัน ไม่อย่างนั้นจะถูกตัดสิทธิ์เข้าสอบของอาจารย์นุนีจริงๆ แน่ มองหาไอติมเพื่อจะได้ไปนั่งข้างๆ แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอเพราะนักศึกษาเยอะมากจริงๆ หลายชั้นปีหลากคณะที่เรียนของอาจารย์นุนีมารวมตัวกันวันนี้เพื่อเข้าฟังการบรรยาย
“หาที่นั่งสิ” พอหันไปตามเสียงฉันก็ต้องตาค้าง หมอกิต อย่าบอกว่านะว่าหมอกิตคือวิทยากร รุ่นพี่ศิษย์เก่าที่ทุกคนเลื่องลือกัน ทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย
“มะ หมอกิต”
“อืม พี่เอง เป็นยังไงบ้างแผลหายดีหรือยัง” แล้วหมอกิตก็เดินเข้ามาจับแขนฉันพลิกไปมา ฉันที่พยายามบอกว่าหายแล้วแต่ไม่สำเร็จ หมอคิดว่าที่นี่มันคือห้องตรวจหรือไง ฉันอายคนนะ
“หมอคะ จะได้เวลาบรรยายแล้วนะคะ” เผื่อว่าหมอจะหยุดแล้วปล่อยฉันไป ทีมงานช่วยชีวิตมาก
“หลังฟังบรรยายเสร็จ เจอกันหน่อยนะ”
“เอ่อ หมอมีเรื่องอะไรจะคุยกับหนูเหรอคะ” ฉันถามกลับอย่างงงๆ
“เดี๋ยวก็รู้ ไปหาที่นั่งได้แล้ว” ฉันเดินงงเกาหัวจนผมยุ่งแล้วก็ยังคิดไม่ออก ช่างเถอะ พอหาที่นั่งได้ก็ได้ยินเสียงเรียกจากไอติมจากแถวบน ฉันก็เลยย้ายก้นของตัวเองอีกครั้ง
“อะไรยังไง คุณหนูญารินรู้จักกับวิทยากรสุดฮอตได้ยังไง เล่ามาเดี๋ยวนี้นะ” ไม่น่าย้ายขึ้นมานั่งตรงนี้เลย
“ผมขอเวลาแค่หนึ่งชั่วโมงสำหรับการบรรยาย ใครที่ไม่พร้อม เชิญออกได้นะครับ” น้ำเสียงนิ่งเรียบชวนขนลุกประกาศผ่านไมค์จนทำให้ไอติมเพื่อนรักหัวหดเก็บปากแน่นทันที
พอได้เวลา การบรรยายก็เริ่มขึ้น เพิ่งรู้ว่าหมอกิตคือผู้บริหารของโรงพยาบาลชื่อดัง ว้าวมากอายุแค่นี้ เพราะแบบนี้นี่เองอาจารย์นุนีถึงได้เชิญมาบรรยาย ทีแรกก็งงว่าเชิญหมอกิตมาทำไม พอได้รู้ประวัติคร่าวๆ แล้วน่าทึ่งมาก ฉันแอบชื่นชมความเก่งรอบด้านของหมอกิตอย่างตั้งใจ
ทุกคนในห้องประชุมก็เช่นกัน ไม่มีใครคุยระหว่างการบรรยาย เวลาหนึ่งชั่วโมงผ่านไปเร็วมาก ตอนท้ายอาจารย์นุนีได้มอบของที่ระลึกและถ่ายรูปร่วมกันเป็นอันเสร็จสิ้นการบรรยาย
“ไปหาข้าวกินกันมั้ย” ไอติมเอ่ยชวนหลังจากทุกคนในห้องเริ่มแยกย้าย
“ฉันมีธุระต่อ แกไปกินกับพี่โบ๊ทได้มั้ย” พี่โบ๊ทที่ยืนรออยู่หน้าประตูส่งยิ้มทักทายมาให้ฉัน
“เมื่อคืนเพิ่งทะเลาะกัน ไม่อยากไปด้วยเลย” เป็นเรื่องประจำของสองคนนี้ไปแล้ว เป็นแฟนกันที่ทะเลาะกันบ่อยที่สุดในโลก
“ถือโอกาสปรับความเข้าใจไปเลย แกก็เบาๆ หน่อยสิเรื่องหึงหวงน่ะ”
“จะพยายาม ไปแล้วนะ” ฉันรู้ว่าไอติมอยากถามเรื่องหมอกิตมากแค่ไหน เอาเป็นว่าถ้าว่างจะเล่าให้ฟังก็แล้วกัน ตอนนี้ขอตัวไปหาหมอกิตที่ยืนรออยู่ข้างล่างก่อน
กำลังจะอ้าปากถาม ก็ถูกรุ่นพี่ปีสี่เดินเบียดแทบล้ม ขอโทษสักคำก็ไม่มี
“พี่หมอคะ ขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยคะ”
“หนูขอถ่ายด้วยค่ะ”
“พี่หมอไม่ค่อยอัปไอจีเหรอคะ หนูเข้าไปส่องมีแต่รูปเดิมๆ”
ถ้าเป็นแบบนี้ฉันจะเดินหนีแล้วนะ เสียเวลา รำคาญยัยรุ่นพี่ที่เอาแต่ถามคำถามไร้สาระพวกนี้ด้วย เอาเวลาไปตั้งใจเรียนดีกว่าทำเรื่องพวกนี้มั้ย เห็นแล้วหงุดหงิด หงุดหงิดเพราะถูกชนเกือบล้มนี่แหละ
“ขอโทษนะครับ พี่มีนัดสำคัญ ขอตัวก่อนนะ” ฉันเหวอ อยู่ๆ หมอกิตก็เดินแหวกรุ่นพี่พวกนั้นออกมาหยุดอยู่ตรงหน้า
“ไปกัน พี่เลี้ยงข้าวเอง”
“ค่ะ” ฉันตอบกลับอย่างงงๆ แต่ก็แอบรู้สึกสะใจไม่น้อย ขอโทษนะคะ เขาเลือกฉัน
“มีเรียนต่อหรือเปล่า”
“วันนี้ว่างทั้งวันค่ะ”
“กินกาแฟมั้ย หมายถึง กินกาแฟได้มั้ย มีร้านอาหารร้านนึง กาแฟอร่อยมาก”
“ได้หมดค่ะ”
ไม่ได้เห็นแก่กินแค่ไม่อยากกลับบ้านเร็วแค่นั้น หมอกิตก็ไม่ใช่คนแปลกหน้า คุ้นเคยและรู้จักกันมาก่อนหน้านี้แล้ว อาจจะไม่สนิทแต่ก็ดีกว่ากลับไปเจอแม่
วันนี้หมอกิตขับรถเอง ไม่ใช่คันเดียวกับวันที่เกิดอุบัติเหตุ เป็นทั้งหมอแล้วก็ผู้บริหารโรงพยาบาลก็ต้องรวยมากสิ ใช่มั้ย
ฉันมีญาติที่เป็นหมอ แค่หมอธรรมดาก็รวยแล้วนี่เป็นทั้งผู้บริหารโรงพยาบาลชื่อดังที่มีเครือข่ายอยู่ทั่วประเทศแล้วยังมีแพลนออกนอกประเทศอีกด้วยไม่รวยก็บ้าแล้ว
“อยากกินอะไร สั่งเลย”
“หมอเลี้ยงใช่มั้ย” ฉันถามเพราะจะได้เลือกเมนูถูก ถ้าต้องจ่ายเองสั่งเต็มที่ไม่ได้
“แน่นอน”
“เอาข้าวผัดอเมริกันค่ะ แล้วก็แบล็กคอฟฟี่เย็น “
“แค่นี้เองเหรอ”
“ค่ะ” มากกว่าก็พุงแตกแล้ว จะกินอะไรเยอะแยะ
“ผมเอาเหมือนเดิม”
“รอสักครู่นะคะ คุณหมอ” เสียงหวานของพนักงานทำให้ฉันต้องยิ้มตาม กับคุณหมอ สาวๆ ที่ไหนก็อยากเข้าใกล้ ความหล่อเนี่ยมันมีอิทธิพลมากจริงๆ โดยเฉพาะกับเพศตรงข้าม
“ร้านประจำของหมอเหรอคะ”
“ก็ไม่เชิง ว่างก็แวะมา” ฉันพยักหน้าน้อยๆ แล้วมองไปรอบๆ ร้าน ลูกค้าไม่ค่อยเยอะแต่ก็ทยอยมาเรื่อย ๆ ส่วนมากจะมาซื้อกาแฟแล้วก็กลับ มีพี่ๆ ไรด์เดอร์บางส่วนมานั่งรอออเดอร์อยู่ที่มุมของร้านพอสมควร
“แล้ว หมอมีเรื่องอะไรจะคุยกับหนูเหรอคะ”
“เรื่องติวน่ะ”
“ติว ?ติวใครคะ” ฉันงง งงอีกแล้ว อยู่ ๆ หมอก็พูดเรื่องติวออกมา
__________________
- Writer
