ดวงใจหมอกิต ตอนที่ 4
1053 Words
“กาแฟได้แล้วค่ะ” ระหว่างที่กำลังงง กาแฟก็มาเสิร์ฟ คุณหมอผายมือให้ฉันดื่มกาแฟก่อนค่อยเริ่มคุยต่อ
“ยังไงคะเรื่องติว”
“แม่เราเข้ามาคุยกับพี่ที่โรงพยาบาล แล้วบ่นเรื่องการเรียนของเราให้พี่ฟัง” ฉันอยากจะร้องไห้ แม่แอบไปหาหมอกิตที่โรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อไหร่กันแถมยังไปพูดเรื่องน่าอายแบบนั้นให้หมอกิตฟังอีก
“แต่หนูไม่ได้มีปัญหาเกี่ยวกับการเรียนเลยนะคะ” ฉันขอพูดบ้าง
“พี่ควรจะเชื่อใครดี” สายตาแบบนั้นมองก็รู้ว่าหมอกิตไม่เชื่อเด็กอย่างฉัน
“หนูไม่ติวค่ะ” เรียนก็เหนื่อยมากแล้วยังต้องแบ่งเวลาไปติวอีกทำไม ฉันไม่ได้เรียนแพทย์ แค่บริหารธรรมดา ทำไมแม่จะต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ด้วย
“แต่พี่ล็อกวันไว้แล้วนะ กว่าจะเคลียร์คิวได้ วุ่นวายไปหลายวัน” ฉันควรทำหน้าแบบไหนดี แม่นะแม่ทำอะไรเคยปรึกษากันก่อนเลย
“แต่หนูไม่ได้เต็มใจนี่คะ”
“เธอต้องไปคุยกับท่านให้เข้าใจ ได้เรื่องยังไงก็ไลน์มาบอกพี่ แอดไลน์ไว้สิ” หมอกิตยื่นคิวอาร์โค้ดมาให้แสกน
ติ๊ง
Dr.kit เป็นเพื่อนกับคุณแล้ว
“พี่ไม่สามารถยกเลิกได้จริงๆ ได้เรื่องยังไง ไลน์บอกพี่ได้ตลอด” ฉันเข้าใจหมอกิตแต่ไม่เข้าใจแม่ ทำไมต้องทำตามใจตัวเองแบบนี้ด้วย
“ค่ะ”
“ข้าวผัดอเมริกันได้แล้วค่ะ นี่ของคุณหมอค่ะ สเต๊กปลา”
“กินข้าวก่อน อย่าเพิ่งเครียด”
หลังจากกินข้าวดื่มกาแฟเสร็จหมอกิตก็ขับรถมาส่งฉันถึงบ้าน ก่อนลงรถก็ย้ำหนาว่าถ้าคุยแล้วให้ไลน์ไปบอกด้วยว่าได้เรื่องยังไง
“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”
ฉันกล่าวขอบคุณและก้าวลงจากรถเดินเข้าบ้านทันที
“ป้าต้อยแม่ล่ะคะ”
“ในครัวค่ะ” พอได้คำตอบฉันก็รีบก้าวยาวๆ เข้าครัวทันที
“แม่คะ”
“อ้าวมาพอดี แม่ทำพะแนงไก่มาชิมหน่อยเร็ว”
“ทำไมต้องให้หนูไปติวกับหมอกิตด้วย หนูเรียนแย่ตรงไหนคะแล้วทำไมไม่ปรึกษาหนูก่อน” ฉันรู้ว่าจะทำให้บรรยากาศดูแย่ลงแต่ก็จำเป็นต้องพูดให้เคลียร์ ทำแบบนี้ฉันไม่ชอบเลย
“ปรึกษาแล้วแกจะยอมไปเหรอ”
“แต่แม่ก็ควรบอกหนูสักนิด”
“รู้แล้วก็เตรียมไปติวด้วย หมอกิตคงบอกแกแล้วใช่มั้ย” แม่ไม่ได้สนใจฉันสักนิดเวลาพูด
“หนูไม่ไป หนูยอมไม่ขับมอเตอร์ไซต์ก็ใช่ว่าจะยอมทุกเรื่องที่แม่อยากให้ทำ” แม่วางทัพพีเสียงดัง รู้แหละว่าไม่พอใจ ฉันเองก็ไม่พอใจเหมือนกัน
“แกควรตั้งใจเรียนเอาเกรดดีๆ มาอวดให้ปู่แกดูบ้าง ไม่ใช่เอาแค่ผ่านอยู่รอดเป็นเทอมๆ ไป”
“มันก็แค่เกรด แม่เลิกบังคับหนูสักที แม่เอาแต่อ้างปู่แล้วก็คนอื่น ทำไมแม่ไม่แคร์ความรู้สึกหนูบ้าง” เสียงดังจนป้าต้อยต้องรีบวิ่งเข้ามาแล้วมาแตะแขนฉันเบาๆ
“ที่ฉันทำก็เพื่อแกทั้งนั้น อยากย้ายตามพ่อแกไปอีกคนหรือไง”
“ก็ดีกว่าต้องอยู่กับแม่”
เพี๊ยะ!
หน้าฉันหันไปตามแรงตบ ป้าต้อยรีบดึงฉันออกมาและจับที่แก้มเพื่อดูรอยแดงที่กำลังชัดขึ้นเรื่อย ๆ
“เจ็บมั้ยคะคุณหนู ไปทายากันนะคะ” ฉันยกมือขึ้นปาดน้ำตาแล้วส่ายหน้าให้ป้าต้อย
“แกจะไปไหน”
“ฝากดูแลแม่ด้วยนะคะ” อารมณ์ของฉันตอนนี้มันเกินที่จะควบคุม ทั้งโกรธแล้วก็โมโหที่แม่ไม่เคยเข้าใจเอาแต่อ้างว่าทำเพื่อฉันแต่ไม่เคยถามสักนิดว่าสิ่งที่ฉันต้องการคืออะไร
“แกจะไปไหน หยุดเดี๋ยวนี้นะ ใครอยู่ข้างนอกมาช่วยกันหน่อยสิ” ฉันรีบวิ่งออกจากบ้าน ปีนรั้วสูงกระโดดออกมาโดยไม่หันหลังกลับไปมองอีก ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะวิ่งไปไหน ไปหาใคร พอนึกได้ว่ายังมีเพื่อนที่สนิทอยู่คนหนึ่งฉันก็รีบหาทางไปที่นั่นทันที
พอถึงก็ต้องพบกับความผิดหวังเพราะไอติมอยู่คอนโดพี่โบ๊ท คงหายงอนกันแล้ว ฉันไม่ควรเอาปัญหาไปฝากเพื่อนที่กำลังมีความสุขสินะ
พักเหนื่อยด้วยการนั่งลงริมฟุตบาท
แจ้งเตือนจาก Dr.kit
ฉันร้องหึ เมื่อเห็นแจ้งเตือนไลน์เด้งขึ้นมา หมอกิตก็คงพวกเดียวกับแม่นั่นแหละ ส่วนแม่ก็ไว้ใจคนอื่นมากเกินไป รู้จักหมอกิตดีแค่ไหนถึงกล้าให้ฉันไปติวกับเขา
ไลน์!
แจ้งเตือนจาก Dr.kit
ผ่านไปสิบนาที
สายเข้าจาก Dr.kit
ฉันถอนหายใจเมื่อถูกหมอกิตตามรังควานไม่หยุดเลยตัดสินใจกดรับสายเพื่อให้จบๆ ไป
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“รับสายสักทีสินะ ตอนนี้อยู่ไหน” น้ำเสียงของหมอไม่ได้เกรี้ยวกราดและขู่บังคับให้ต้องตอบ ออกแนวเกลี้ยกล่อมและใจเย็นมากกว่า
“แม่ให้หมอโทรมาใช่มั้ยคะ”
“ทำไมแม่เธอต้องให้พี่โทรมาด้วย แค่จะถามว่าคุยกับแม่เป็นยังไงบ้างพี่รอคำตอบอยู่” ให้ตายสิ แค่เรื่องนี้ทำไมถึงต้องรัวแชทมาขนาดนี้ ไม่พอโทรเข้ามาอีก
“หนูขอยกเลิกติวค่ะ”
“ตกลงกันเรียบร้อยใช่มั้ย”
“.........” ฉันเงียบ เพราะไม่รู้จะตอบออกไปว่ายังไงดี ไม่อยากโกหก ไม่อยากเอาปัญหาภายในบ้านไปเล่าให้คนอื่นฟัง
“ตอนนี้อยู่ไหน”
“........” ไม่อยากตอบแล้วก็ไม่กล้ากดวางใส่หมอกิตเพราะนั่นมันเป็นการเสียมารยาทมาก
“แชร์โลมานะ”
ติ๊ง !
สายถูกตัดไปพร้อมกับสติกเกอร์รูปแมวสองตัวลูบหลังให้กัน
ฉันเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว บางทีการที่มีใครสักคนรับฟังปัญหาเราโดยที่ไม่สนใจว่าเราจะเต็มใจหรือไม่ มันก็รู้สึกดีไปอีกแบบเหมือนกัน
แชร์ตำแหน่งของคุณแล้ว
________________
- Writer
