เกร็งตัวแบบเขินอาย รถเข็นเลี้ยวไปทางไหนผ่านพยาบาล บุคลากรต้องทักทาย บางคนก็ยกมือไหว้จนฉันทำหน้าไม่ถูก
“หนูไม่ได้เจ็บขาสักหน่อย”
“แค่ไม่อยากให้เธอออกนอกเส้นทางต่างหาก ปล่อยให้เดินเองเดี๋ยวก็ต้องวิ่งไล่จับอีก” อีกแล้ว พูดอะไรแบบนั้น เปรียบเทียบเสียจนเห็นภาพ
“กระต่ายน้อยน่ารักนี่เอง”
“แล้วแต่นะ” ฉันยังน่ารักไม่พออีกหรือไง ทำหน้าเซ็งแบบนั้นแล้วจับฉันใส่รถเข็นพาทัวร์ไปทั่วโรงพยาบาลทำไม
“เรากำลังจะไปไหนกันคะ”
“ประชุม” ฉันตาโต สภาพเบ้าหน้าแบบนี้จะเอาฉันเข้าไปทำไม วันนี้ถูกหมอแกงเกือบทั้งวันแล้ว พักก่อนเถอะ ให้ฉันได้หายใจหายคอเรียกขวัญกับเรื่องวันนี้กลับมาให้ครบก่อนได้มั้ย
“ไม่ได้นะคะ ดูหน้าหนูสิ” ฉันเบะปากกะพริบตาปริบๆ เพื่อเรียกร้องความสงสาร
“ทำไม”
“หมอจะแกล้งหนูแบบนี้ไม่ได้นะคะ หนูยังเด็ก อนาคตอีกยาวไกล”
“พูดให้เข้าใจได้มั้ย”
“หนูจะขายออกได้ยังไง ไม่สวยเลยนะสภาพนี้”
“ขายไม่ออกก็อยู่
