ดวงใจหมอกิต ตอนที่ 16
1018 Words
“โอเค จะเข้ามาเลยใช่มั้ย”
“กาแฟมั้ย สภาพไม่น่าพ้นวันนี้”
“ปากดี ไปก่อนเลย มีเคส” ผมขมวดคิ้ว นี่มันเวลาพักทำไมถึงบอกว่ามีเคส
“งอนอะไร เลี้ยงก็ได้ กาแฟแค่แก้วเดียว”
“กูไม่ได้งอน บอกว่ามีเคสก็คือเคส มึงนี่มันกัดไม่ปล่อยจริงๆ นะ” แล้วมึงจะแรงเพื่ออะไร
“รับพิเศษเหรอ”
“อืม รุ่นน้องที่รู้จักจะพาน้องมาทำแผลฉีดยา” ในฐานะผอ.ของโรงพยาบาลนี้ผมไม่สนับสนุนสิทธิพิเศษสักเท่าไหร่ แต่ถ้าหมอยอมตกลงไม่ได้ถูกบังคับอันนี้ก็แล้วแต่ผมไม่ยุ่ง
“ให้กูรอมั้ย”
“แล้วมึงจะมารอกูทำไม ไม่เห็นหน้ากูแดกไม่ลงหรือไง”
“เออ งั้นกูรอ” ผมเลื่อนเก้าอี้ตรงหน้าแล้วหย่อนตัวลงนั่ง ด่าผมอีกสิ
“มึงนี่มัน”
“พี่ซีเจย์ ทำไมต้องขนาดนี้ด้วยล่ะคะ”
“ก็ดูสภาพตัวเองสิ เลือดไหลเยอะขนาดนี้ทำพี่จะเป็นลมอยู่แล้วรู้มั้ย” ก็แค่ปากแตกเอง ไม่เห็นต้องเรียกรถฉุกเฉินให้มารับเลย ไปเองเงียบๆ ก็ได้ ตายๆ หมอกิตได้รู้ก็คราวนี้แหละ ภาวนาขอให้ติดเคสติดงานติดอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ติดหญิง
พอถึงโรงพยาบาลทุกอย่างก็เริ่มชุลมุนเพราะเลือดที่ไหลไม่หยุดนี่แหละทำให้ทุกคนแตกตื่น
“พี่ธนิน ผมมาถึงแล้วครับ” ให้ตายสิ เจอหมอธนินในสภาพย่ำแย่ไม่ไหวเลย
“ไม่ต้องกังวลนะ รุ่นพี่พี่เก่งมาก” ฉันพยักหน้าทำท่าจะร้องไห้จนพี่ซีเจย์ต้องเข้ามาปลอบ ที่จะร้องไห้ไม่ใช่เพราะกลัวเรื่องแผลแต่กลัวหมอกิตจะรู้เรื่องต่างหาก แล้วเขาเป็นเพื่อนกันอ่ะแก ฉันอยากกรี๊ด
พอเข้ามาในห้องฉุกเฉินฉันก็ถูกน้องหมอรุมซักประวัติถามอาการเบื้องต้นก่อนที่ หมอธนินจะมา
“คุณญาริน พิทักษ์วงค์กุล ใช่มั้ยครับ” อยากกระโดดลงจากเตียงตอนนี้เลย ไม่ไหวแล้ว อยู่ๆ ก็รู้สึกหน้ามืดตาลายคล้ายจะตายให้ได้
“ผมถาม ถ้าไม่ใช่ก็แค่ตอบว่าไม่ ถ้าใช่ก็ช่วยตอบว่าใช่ด้วยครับ”
“ใช่ค่ะ”
“เคสนี้พี่จัดการเองครับ” แล้วน้องๆ ก็สลายตัวกันไปรุมเคสอื่นหมด เหลือแค่หมอกับฉัน เท่านั้น
“หมอธนิน ไปไหนคะ” วิงเวียนศีรษะคล้ายจะตายยังไงก็ไม่รู้ เพราะหมอที่ยืนมองฉันอยู่ตอนนี้ไม่ใช่หมอธนินแต่เป็นหมอกิต
“หมอธนินไม่ว่างเลยให้ผมมาแทน” เลิกเป็นทางการสักทีจะได้มั้ย เจ็บจะตายอยู่แล้วอย่าเพิ่งมางอนอะไรตอนนี้สิ อยากให้ง้อต่อหน้าคนเยอะๆ เหรอ ทำไม่ได้หรอก ฉันก็อายคนเป็นนะ
“แฮ่ เหรอคะ ต้องตรวจอะไรบ้างคะ ทำแผลเฉยๆ ก็พอแล้วมั้ง เนอะ”
“เอากระจกมั้ย”
“เลือดออกเยอะเฉยๆ แหละ” ฉันกลัวอ่ะ ทำหน้าดุยิ่งกว่าพ่ออีก
“พี่จะทำยังไงกับเธอดี”
“ทำแผลก่อนอันดับแรกค่ะ”
“ใครบอกว่าพี่จะทำให้ เตรียมตัวร้องครวญครางได้เลย” พูดจบก็มีคุณพยาบาลร่างท้วมเข็นรถอุปกรณ์ทำแผลมาหยุดข้างเตียง
“จัดการเลยครับพี่สา ไม่ต้องออมมือ ห้ามเกรงใจผมด้วย” ฉันเคยได้ยินว่าพยาบาลห้องฉุกเฉินดุดันและไม่เคยเกรงใจเสียงร้องของคนไข้ หมอกิตจะใจร้ายแบบนี้กับฉันไม่ได้
“พี่ดูใจร้ายไปเลยนะคะ ไม่ต้องกลัวนะคะ”
ยิ้มพิฆาตหลังจากนั้นฉันก็ไม่หยุดร้องอีกเลย แหกปากเสียงดังจนหมอต้องเอามือนุ่มๆ หอมๆ มาอุดปาก ค่อยยังชั่ว บ้าไปแล้ว
“ฮื่อ จะเสร็จหรือยังคะ เจ็บไม่ไหวแล้ว”
“อย่าร้อง ดื้อนัก เข็ดหรือยัง” ไม่เข็ดหรอก ลองมาหาเรื่องฉันอีกสิ
“ใกล้แล้วค่ะ” ใกล้แบบนี้มาเกือบชั่วโมงแล้วนะ พี่พยาบาลโกหก
“เสร็จแล้ว” หมอเอามือออกจากปากฉัน คราวนี้เสร็จแล้วจริงๆ ฉันจะคิดว่าการที่หมอเอามือมาอุดปากเป็นการปลอบก็แล้วกัน
“ขอบคุณครับ ผมจัดการต่อเอง” ห้องฉุกเฉินค่อนข้างวุ่นวาย พอทำแผลเสร็จหมอก็ยังไม่รูดม่านกั้นออก จะทรมานอะไรฉันอีก
“กลับได้หรือยังคะ ระบมไปหมดแล้ว”
“ไปกัดกับใครมา” ดูถามเข้า
“ไม่ได้กัดค่ะ หมอรู้อะไรมั้ยว่าหนูถูกรุมก่อน ถ้าไม่สู้จะรอดมาหาหมอได้มั้ย”
“เลี่ยงได้นี่ ทำไมต้องปะทะ” หมอใจเย็นแล้วก็ค่อยๆ พูด อยากจะสอนแหละแต่ว่าฉันเข้าไม่ถึงอะไรดีๆ แบบนี้เท่าที่ควร
“หนูสู้ได้นี่คะ”
“แล้วคู่กรณีเป็นยังไงบ้าง”
“ก็ตาเขียวไงคะ โดนทั้งตบแล้วก็ต่อยไปเยอะขนาดนั้น เจ็บมากกว่าหนูแน่นอน หนูชนะนะคะคราวนี้”
“ภูมิใจมากหรือไง ตัวเองก็เบาที่ไหน”
“ขอมือหน่อยสิ”
“อะไร จะเอาไปทำไม”
“ได้กลิ่นหมอแล้วหายเจ็บ” ฉันพยายามยิ้ม ขยับปากเพียงนิดก็ร้องเจ็บแล้ว
“อย่า”
“อย่าโกรธเลยนะ ไม่ชอบหมอทำหน้าดุเลย น่ากลัว”
“ก็ดูทำตัวเข้าสิ ไม่ให้ดุได้ไง” แน่ะ ทำเสียงเข้มแต่ก็ยื่นมือมาให้นะขอบอก
“เจ็บปากมากเลยจะกินข้าวยังไงล่ะทีนี้”
“มือปกติ”
“ช่วยสงสารหนูหน่อยได้มั้ย”
“หึ เธอนี่มัน”
“ถ้าดุอีก หนูจะอ้อนหมอเสียงดังๆ ให้น้องหมอได้ยิน”
“กล้า ก็เอาสิ”
จะวูบ ยื่นหน้าลงมาใกล้ขนาดนี้ได้ยังไง
“หมอ”
“กล้ามั้ย” เดี๋ยวก็กระชากคอเสื้อลงมาจูบซะนี่ อ๊าย ความคิดจากจิตใจดำมืดของฉันเอง รีบเม้มริมฝีปากอย่างเร็ว
พึบ !
"ให้มาทำแผลไม่ใช่มาเล่นบทเลิฟซีนแบบนี้" หมอธนินช็อตฟิลเราทั้งคู่
"สวัสดีค่ะ พี่หมอธนิน"
"ครับ ขยันมาโรงพยาบาลบ่อยจังเลยนะครับ"
___________________
- Writer
