ดวงใจหมอกิต ตอนที่ 6
851 Words
“ก็ไม่ได้อยากลำบาก เป็นความเคยชินมากกว่า อ่อ ครัวอยู่ตรงนั้นนะ น้ำเปล่าในตู้ดื่มได้ตามสบาย ถ้าหิว มาม่ามี ตามสบาย” เธอพยักหน้าตามที่ผมเอ่ย อย่าคาดหวังว่าตู้เย็นคอนโดผมจะมีของกินแบบอลังการเลย มีแค่น้ำดื่มแล้วก็เบียร์อีกไม่กี่กระป๋องเท่านั้น
“ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่ช่วย ใจดีกับหนูแบบนี้ไปอีกนานๆ เลยนะคะ”
ผมไม่รู้หรอกนะว่าเธอมีปัญหาอะไร มันใหญ่มากแค่ไหน เท่าที่สัมผัสได้มันคงหนักมากสำหรับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้
ครืด ครืด
คุณน้าญานิน
“ฟู่ววววว ยังไงดีล่ะทีนี้”
“สวัสดีครับคุณน้า” สุดท้ายผมก็ต้องกดรับสายเพราะไม่อยากให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่สบายใจ เรื่องทุกอย่างมีทางออกและสามารถคุยกันได้ ผมเชื่อว่าตอนนี้คุณน้าก็คงร้อนใจและเป็นห่วงญารินมาก
“หมอ ญารินอยู่กับหมอหรือเปล่าคะ” คำถามนี้ทำให้ผมลำบากใจมากจริงๆ
“ดึกขนาดนี้แล้ว ญารินยังไม่กลับบ้านอีกเหรอครับ” ผมถามกลับเพื่อลองเชิง และอยากรู้คำตอบ
“กลับมาแล้วค่ะ น้ากับญารินทะเลาะกัน” น้ำเสียงของคุณน้าทำให้ผมไม่อยากถามต่อเหมือนกับที่เห็นรอยแดงบนแก้มของญาริน คงเจ็บปวดกันทั้งสองฝ่าย
“ญารินอยู่กับผมครับ”
“น้าจะได้สบายใจค่ะ เขาคงโกรธมาก น้าฝากญารินด้วยนะคะหมอ” ผมที่กำลังจะอ้าปากขอร้องไม่ให้คุณน้าบุกมาคอนโดผมตอนนี้ก็ต้องรีบหุบปากลงทันที
“ได้ครับ คุณน้าไม่ต้องห่วงนะครับ” ญารินก็เปรียบเสมือนน้องสาวเพราะปู่ของเราเป็นเพื่อนกัน แล้วผมก็ยังโทษตัวเองว่ามีส่วนทำให้เรื่องเป็นแบบนี้
“ขอบใจมากนะคะหมอ”
พอกดวางผมก็นั่งลงพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมายาวๆ
แกร็ก!
“ลุง อาบน้ำมั้ย หนูอาบเสร็จแล้วนะ”
“คืนนี้พี่จะไปนอนโรงพยาบาล เธออยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย” เธอคงไม่คิดสั้นฆ่าตัวตายหรอกมั้ง
“โกรธเหรอคะที่หนูเรียกหมอว่าลุง”
“ไม่ใช่สักหน่อย มันจะดูไม่ดี เธอเป็นผู้หญิง”
“ไม่ทันแล้วค่ะ เดินขึ้นคอนโดด้วยกันมาขนาดนั้น ว่าแต่ เบียร์ในตู้เย็น ดื่มได้มั้ยคะ”
“ได้สิ ดื่มเป็นเหรอ”
“แน่นอนค่ะ”
เสียงเปิดกระป๋องเบียร์ของเด็กสาวข้างๆ ทำให้ผมต้องหันไปมองเพื่อความแน่ใจ กระป๋องแรกหมดไปอย่างรวดเร็ว คอแห้งหรือยังไง
“สักหน่อยมั้ยลุง”
“ไม่ดีกว่า พรุ่งนี้ต้องทำงาน”
“วันเสาร์ ทำงานด้วยเหรอ ขยันจัง” ผิวขาวใสเริ่มมีรอยแดงชัดขึ้นเรื่อย ๆ รวมถึงรอยนิ้วมือบนใบหน้าที่ยังไม่จางหายไป
“ทำสิ หันหน้ามานี่สิ”
“ทำไมคะ”
“เจ็บมั้ย รอแป๊บ พี่ไปหายามาทาให้” อย่าคิดว่ากล่องยาสามัญจะมี ห้องผมมีของแบบนั้นที่ไหน โชคดีที่มียาทาแก้ฟกช้ำเหลืออยู่บ้าง
“อึก อึก อึก”
“กระป๋องที่สามแล้วเหรอ ดื่มเก่งเหมือนกัน” ผมเปิดตลับยาแก้ฟกช้ำครอบจักรวาลที่ทุกบ้านควรมีแล้วใช้ปลายนิ้วปาดเนื้อยาขึ้นมา สายตาจดจ้องไปที่รอยแดงบนแก้มใส คิดเสียว่ากำลังรักษาคนไข้ก็แล้วกัน
“แม่ตบหนูแรงมากเลย” ผมใช้ปลายนิ้วคลึงเบาๆ เพื่อให้ตัวยาซึมลงผิว ในที่สุดก็ยอมปริปากออกมาสักทีว่าเกิดอะไรขึ้นถึงได้วิ่งหนีออกจากบ้านในเวลากลางคืนแบบนี้
“เพราะเรื่องติวหรือเปล่า”
“เรื่องติวก็แค่ส่วนเล็กๆ หนูแค่อยากให้แม่ฟังหนูบ้าง ไม่เลี้ยงหนูให้เป็นยอดมนุษย์แข่งกับลูกคนอื่น แค่นี้หนูก็พอใจแล้วค่ะ”
“คงหนักมากใช่มั้ย”
“หนักจนไม่อยากมีแม่เลยค่ะ” มือที่กำลังทายาหยุดชะงัก หนักหนาจนกล้าพูดประโยคนี้ออกมาเชียวเหรอ
“ขนาดนั้นเชียวเหรอ”
“คงงั้นมั้งคะ” เธอหัวเราะแล้วดื่มเบียร์ต่อ
“เล่าให้พี่ฟังได้มั้ย เผื่อว่าข้างในนั้นจะเบาลงบ้าง” ข้างในที่ว่าหมายถึงหัวใจที่กำลังรับภาระอย่างหนักอึ้ง ถึงผมจะไม่ค่อยถนัดให้กำลังใจและคำปรึกษาแต่ผมก็เป็นผู้ฟังที่ดีให้ได้
“ลุงเนี่ย เป็นคนดีจริงๆ เลย แสนดีแบบนี้ขอให้มีแฟนน่ารักๆ เร็วๆ นะคะ”
“ไม่สนเรื่องน่ารัก”
“แบบหนู ได้มั้ย แก้มป่องๆ ตัวเตี้ยๆ แบบเนี๊ยะ” เธอกำลังเมาเบียร์ยี่ห้อแมวเหลืองในมือแน่นอน ขอร้องเมาแล้วอย่าพูดจาเลอะเทอะแบบนี้กับผม
“พี่ไม่ชอบเด็ก วุ่นวาย”
“แต่พี่ มาวุ่นวายกับหนูก่อนนะ ฮ่าๆ ทำหน้าแบบนั้นทำไม หนูล้อเล่น”
โอเคผมถูกเด็กหลอก เพราะแบบนี้ไงถึงไม่ชอบเด็ก มันชอบแกล้งแล้วยังทำให้ผมคิดไปไกลอีกด้วย
____________________
- Writer
