“หนูชื่อเจ้าขานะคะ เป็นน้องสาวบุญธรรมของเฮียพิชญ์กับเฮียภีม ส่วนนี่ลุงพิชญ์ค่ะ พี่ชายเฮียภีม”
บุหลันราตรีแนะนำตัวกับแม่ของหลาน และไม่ลืมแนะนำตาแก่ข้างๆ ให้เก็ตถวารู้จักด้วย ผู้หญิงสองคนเหมือนแม่เหล็กคนละขั้ว ถึงแม้จะแตกต่างแต่ก็มีพลังบางอย่างดึงดูดเข้าหากัน
“พี่ชื่อแก้มจ๊ะ เราน่าจะอายุน้อยกว่าพี่นะพี่ว่า”
“เจ้าขาพึ่งจบมหาลัยค่ะ”
“จบมาเป็นปีแล้วครับ ไม่ใช่พึ่งจบ”
“เจ้าขาจบมาแค่ปีเดียว แต่เฮียพิชญ์จบมาเป็นสิบๆ ปีแล้วนะ”
ช่างพูดช่างจาไม่มีใครเกิน ภาสกรดึงจมูกเล็กที่โด่งรั้นเหมือนนิสัยของเจ้าตัวอย่างมันเขี้ยว
“เจ็บนะเฮีย! พอเถียงไม่สู้ก็ทำร้ายร่างกาย”
“พอเลยๆ พี่แค่หยอกเล่น ตัวเองอย่ามาทำให้คุณแก้มเข้าใจผิดว่าพี่เป็นคนชอบรังแกผู้หญิงสิ”
“เรียกแก้มเฉยๆ ก็ได้ค่ะ อย่าเรียกคุณเลย แก้มจั๊กจี้”
ภาสกรยิ้มให้อดีตน้องสะใภ้ พลางแอบมองสำรวจหญิงสาว ดวงตากลมโตประดับด้วยแพขนตาหนางอนยาวดูเป็นธรรมช
