EP#12 “กอด”

1649 Words

เธอเห็นคนร้ายหยิบมีดจะเข้าไปแทงปราณนต์ซ้ำ จึงรีบวิ่งเข้าไปช่วยเขาทันที เธอใช้เท้าเตะมีดกระเด็นออกไปไกล “แคว้ก” เสียงกระโปรงของเธอขาด แต่นาทีชีวิตแบบนี้เธอคงไม่มีเวลามาสนใจ เธอใช้เท้าถีบคนร้ายให้หงายหลังลงไป แล้วเขาไปเตะซ้ำที่ใบหน้าอีกที ด้วยความแรงทำให้คนร้ายสลบไป เธอหยิบมีดติดตัวมาด้วย ดีที่เป็นมีดพกพับเก็บได้ แล้วรีบวิ่งมาหาปราณนต์ “คุณปราณเป็นอะไรหรือเปล่า” เธอประคองเขาขึ้น “ไม่ เรารีบไปกันเถอะ ก่อนตำรวจจะมา” เอิงจับแขนชายหนุ่มพาดที่บ่า แล้วค่อยๆ ประคองเดิน “คุณทนหน่อยนะ” ปราณนต์สติเริ่มเลือนลาง เพราะเลือดไหลไม่หยุด “คุณปราณๆ คุณปราณ” เธอวางปราณนต์ให้พิงกำแพง เธอฉีกชายเสื้อเชิ๊ตของชายหนุ่มมาพันที่หัวให้เขา เพื่อห้ามเลือด “ขืนปล่อยแบบนี้ เลือดออกหมดตัวแน่” เธอหยิบโทรศัพท์ของชายหนุ่มมา หวังจะโทรหาเอกรัตน์ แต่โชคไม่ดีที่โทรศัพท์ของเขาแบตหมด “มีรอยเลือดไปทางนี้ ตามไปเร็ว” คนร้ายเจอรอยเลือด “คุณปราณ ทนหน่อยนะ” เธอรีบพยุงเขาขึ้น พาเดินลงบันไดต่อ โชคดีที่เธอพันแผลให้เลือดจึงหยุดไหลแล้ว ทำให้ไม่รอยเลือดหยดตามพื้น “มึงไปดูทางโน้น ส่วนมึงตามกูมา” มีคนร้ายแยกตัวไปหาตรงอื่น “แบบนี้คนร้ายต้องตามมาทันแน่ ต้องหาที่ซ่อนตัวก่อน” เธอกระซิบบอกปราณนต์ “คุณรีบไป ไม่ต้องห่วงผม” ถ้าเธอไปคนเดียว เธออาจมีสิทธิ์มากว่าพาเขาไปด้วย เพราะขาเขาน่าจะหักด้วย “ไม่ เราต้องไปด้วยกัน” เธอจึงหยุดตรงประตูหนีไฟ เธอมองผ่านประตูออกไป พบฝั่งตรงข้ามเป็นห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดของแม่บ้าน เธอวางเขาลง “คุณรอตรงนี้แป๊บนะ” เธอจะลองประตูห้องเก็บอุปกรณ์ดู ภาวนาให้เปิดได้ด้วยเถอะ “แก๊ก” เธอยิ้มออกทันที รีบกลับมาหาปราณนต์ กำลังจะพยุงเขาขึ้น แต่เธอชะงักนิดหนึ่ง แล้วหยิบมีดพกที่หยิบติดมือมา กรีดที่ปลายนิ้วของเธอเอง “อุ้ย” เธอร้องเพราะความเจ็บ ปราณมองดูการ กระทำของเธอ เธอพยายามหยดเลือดตามบันไดลงไปชั้นล่างอีก เพื่อหลอกคนร้ายว่าพวกเธอวิ่งลงข้างไปแล้ว จากนั้นรีบมาพยุงปราณนต์ไปซ่อนในห้องเป็นดั่งคาด คนร้ายวิ่งตามลงมา เจอรอยเลือด ก็รีบวิ่งตามลงไป เธอวางปราณนต์ลงให้นั่งพิงกำแพง รีบล๊อกห้องทันที แล้วนั่งลงข้างเขา ด้านปราณนต์เอง แม้เขาสติจะเริ่มเลือนลาง แต่เขาเห็นทุกอย่างที่เธอทำ ทั้งที่เธอสามารถเอาตัวรอดไปได้แล้ว จะกลับมาช่วยเขาทำไม “เจ็บไหม” เขาเอื้อมมือไปจับปลายนิ้วของเธอที่เลือดยังไม่หยุดไหล “เอิงทนได้ค่ะ” ปราณนต์เอามีดตัดชายเสื้อของเขามาพันแผลที่นิ้วให้ ถ้าเขาออกไปได้ เขาไม่เอาพวกมันไว้แน่!! “แคร่กๆๆ” เสียงโทรศัพท์ของเธอสั่น เอิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู มีเบอร์ที่เธอไม่รู้โทรเข้ามา ปราณนต์ที่นั่งข้างๆ เห็นเบอร์ก็จำได้ทันที นี่เบอร์เอกรัตน์เลขาของเขา “รับ” เขาพยายามบอกเธอ เธอหันมองเขา เขาพยักหน้าให้เธออีกครั้ง “คุณเอิงๆ นี่ผมเอง เอกรัตน์” เอิงได้ยินเสียงปลายสายรู้สึกมีความหวังขึ้นมา “คุณเอกคะ รีบมาช่วยคุณปราณด้วยคะ คุณปราณหัวแตกด้วย” “ผมกำลังไป ใกล้ถึงโรงแรมแล้ว” เขารู้สึกผิดที่ไม่ได้ไปกับปราณนต์ และไม่ได้รับสายของเขา เป็นเพราะหมอเห็นเขาอาการไม่สู้ดี จึงฉีดยาทำให้เขาหลับไป เมื่อตื่นขึ้นมาเห็นสายที่ปราณนต์โทรเข้ามาหลายสาย เขารีบโทรกลับ แต่ปราณนต์ปิดเครื่องไปแล้ว เขาดึงสายน้ำเกลือออก โทรเรียกบอดี้การ์ดฝีมือดีให้มารับเขาที่โรงพยาบาล เพื่อไปหาปราณนต์ที่โรงแรมทันที แล้วโทรไปฝ่ายบุคคลเพื่อขอเบอร์เอิงเอย “พวกคุณซ่อนตัวไว้ก่อน ผมกำลังจะถึงแล้ว” “ค่ะ” หลังเอกรัตน์ทราบเรื่องปราณนต์หัวแตก ก็รีบโทรตามหมอประจำตระกูล เตรียมไปรอที่เซฟเฮ้าส์ของปราณนต์ทันที “คุณทนอีกนิด คุณเอกกำลังมาช่วยเรา” “อืม” ใบหน้าของปราณนต์เริ่มซีด เขายกแขนกอดอกไว้ “คุณหนาวเหรอ” ชายหนุ่มไม่ตอบ หญิงสาวกวาดสายตาไปรอบๆ ในห้องนี้มีแต่อุปกรณ์ทำความสะอาด เธอจึงถอดเสื้อคลุมของเธอออกมาคลุมตัวให้เขา ทำให้ตอนนี้เธอใส่เพียงเสื้อเชิ้ตตัวสั้น สีขาว และกระโปรงผ่าหน้าที่มีรอยขาดขึ้นมาถึงโคนขา ชายหนุ่มเหลือบมอง แล้วดึงเสื้อที่เธอเอามาคลุมให้เขาออก มาคลุมที่ขาให้เธอแทน ให้ออกไปจากที่นี่ได้ก่อน สงสัยเขาต้องออกกฎเพิ่มอีกข้อหนึ่งแล้ว ห้ามใส่กระโปรงสั้นเหนือเข่า แล้วก็ห้ามผ่าด้วย ผ่าซะสูงจน พอขาดอีก ดูสิเห็นไปถึงไหนๆ แล้ว ทำไมชอบโชว์กันจังนะ เขานึกบ่นในใจ “คุณหนาวไม่ใช่เหรอ” “อืม” หนาวแล้วยังจะมาหยิ่งอีกนะ “รังเกียจเสื้อเอิงเหรอ” เธอถามเขา “เปล่า” แล้วชี้ไปที่ขาของเธอ เธอดึงเสื้อขึ้นดูว่ามีอะไร “อ๊ะ” กระโปรงผ่าหน้าของเธอขาดขึ้นมาถึงโคนขา เผยให้เห็นบีกินนี่สีขาวออกมา เธอเอาเสื้อปิดทันที “เข้าใจแล้วค่ะ” เธอก้มหน้าด้วยความอาย “อาการคุณเป็นยังไงบ้างคะ” เธอเห็นเขาเงียบไป จึงเอ่ยภามขึ้น “ไม่เป็นไร” เขาหลับตาอยู่ และตอบเสียงเบามากจนแทบฟังไม่ได้ยิน หญิงสาวหันไปมองเห็นเขาหน้าซีดมาก เธอจึงหันหน้าเข้าหาเขา ยืดตัวขึ้น ทำให้หน้าอกของเธออยู่แนวสายตาของชายหนุ่มพอดี เสื้อเชิ้ตตัวน้อยของเธอมีร่องเสื้อเปิดออกอยู่เล็กน้อย ชายหนุ่มที่หลับตาอยู่ ลืมตาขึ้นมาสายตาของเขามองเข้าไปในร่องเสื้อเธอ ใจเต้นเร็วขึ้น เขาเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น จึงรีบหลับตาลงทันที เขาไม่อยากฉวยโอกาสกับเธอ หญิงสาวที่ดูแผลบนหัวของเขาอยู่ด้วยความเป็นห่วงไม่รู้ตัวเลยว่า เธอทำให้ชายหนุ่มใจเต้นเร็วอีกแล้ว “ถึงเลือดจะไม่ไหลหยดลงมาแล้ว แต่ยังซึมออกมาที่ผ้าอยู่” เธอบอกเขา ชายหนุ่มเงยหน้ามองเธอ ไม่กล้ามองตรงไป ยัยบื้อเอ้ยยังไม่รู้ตัวอีกว่าเขาเผลอไปเห็นอะไรของเธอแล้ว ยังจะมาพูดเป็นห่วงเขาอีกนะ แต่ไม่ทันได้พูดอะไร ปราณนต์สลบล้มคาอกเธอ “ว้าย” เธอรีบพลักเขาออกทันที เธอไม่รู้ว่าเขาสลบไปแล้ว หัวเขากระแทกกำแพง “โป๊ก” แต่เขาไม่ไหวติง “นี่คุณ คุณปราณๆ” เอิงเอยลองเรียกเขา เขานิ่งไปคงไม่ได้.. เธอรีบเอานิ้วอังตรงจมูก “แค่สลบ” เธอพ่นลมหายใจออกมา เอิงเอยเห็นชายหนุ่มสลบไป ก็รีบบอกเอกรัตน์ทันที ด้านเอกรัตน์บอกเธอว่า “ตอนนี้เหตุการณ์สงบแล้ว ผมใกล้ถึงแล้ว” “ค่ะ” “รออยู่ตรงนั่นนะ” เขากำชับ แม้ว่าเขาจะเคลียร์สงบแล้ว แต่เพื่อความไม่ประมาท เขาจึงบอกให้ซ่อนตัวไว้ก่อน โรงแรมนี้เป็นโรงแรมในเครือของตระกูลคุณปราณนต์เช่นกัน ตั้งอยู่นอกเมือง ทำให้เอกรัตน์ต้องใช้เวลาเดินทาง ระหว่างทางมีอุบัติเหตุบนถนน ทำให้เขาเดินทางช้าลงไปอีก เขารีบจัดการส่งคนของเขาเข้ามาเคลียร์พื้นที่ เคลื่อนย้ายคนของจอร์จให้ออกไปอยู่ที่เซฟเฮ้าส์อีกที่ก่อนตำรวจจะมาถึง เพื่อให้ความลับที่ปราณนต์มาติดต่อธุรกิจกับจอร์จไม่รั่วไหลออกไป พอตำรวจมาถึงที่โรงแรม เอกรัตน์สั่งให้พนักงานบอกตำรวจไปว่า พวกคนร้ายที่ยิงกันมาด้วยกัน ทะเลาะกันเอง เลยไล่ยิงกันในโรงแรม คนของเอกรัตน์จับคนร้ายไว้ได้ 2 คน ส่วนคนที่เหลือโดนคนของเอกรัตน์จัดการพาไปคุยกับท่านยมในนรกหมดแล้ว เขาต้องสืบให้รู้ให้ได้ว่าเป็นพวกไหน ถึงใจกล้ามายิงกันในโรงแรม ที่สำคัญบังอาจมาทำให้ท่านประธานของเขาบาดเจ็บ หลังจากวางสายเอกรัตน์ เธอเอาเสื้อคลุมมาปูที่พื้นให้ปราณนต์นอน ปราณนต์นอนสั่น ด้วยฤทธิ์ไข้ “ตัวร้อนจัง” เธอเอามือวัดที่หน้าผาก “หนาว หนาว พ่อครับ ผมหนาวจัง” ชายหนุ่มนอนตัวคู้ละเมอถึงพ่อ เอิงเอยไม่รู้จะทำไงดีที่จะให้ความอบอุ่นแก่เขาได้ นอกจากลงนอนหันหน้าเข้าหาเขา ยกศรีษะเขาให้มาหนุนที่แขนเธอ อีกมือกอดชายหนุ่มเพื่อให้ความอบอุ่น “พ่อๆ ใครทำพ่อ” เขาละเมอออกมา “พ่อๆ” เธอจึงลูบหลังเขาเบาๆ เอิงเอยเข้าใจผิดคิดว่าพ่อของปราณเสียแล้ว จึงรู้สึกเห็นใจเขา เพราะเธอเองก็เสียพ่อไปแล้วเหมือนกัน เธอกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น “เมื่อไหร่คุณเอกจะมาสักทีนะ” “คุณอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ” หญิงสาวกระซิบข้างหูปราณนต์

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more