EP#10"พาเธอไปพบลูกค้า"

2087 Words

ด้านพนักงานต่างจับกลุ่มซุบซิบพูดถึงกฎข้อใหม่ที่เพิ่งประกาศ ต่างเดากันไปต่างๆ นานาถึงที่มาของกฎ แต่ไม่มีใครรู้จริงสักคนว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ “ทำไมท่านประธาน ถึงตั้งกฎแปลกๆ แบบนี้กันนะ” พนักงานจับกลุ่มคุย “นั่นสิ ชั้นรู้มาว่า ท่านประธานสั่งมาเองเลยนะ” “ท่านประธานสนใจ เรื่องพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” เอิงเอยที่กำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำ ได้ยินที่พนักงานจับกลุ่มคุยกัน “คงไม่ใช่ อีตาประธานเข้าใจเธอกับพี่ธันผิดหลอกนะ” เธอบ่นคนเดียว -วันรุ่งขึ้น- “นายไหวไหม” ปราณเอ่ยถามเอกรัตน์ สภาพเดินตาลอย น้ำมูกไหล ไอตลอดเวลา “ไหว แค่กๆ ไหวครับ” ไอไปตอบไป “พอเถอะ นายไปหาหมอซะ” ปราณเอ่ยตัดความรำคาญ พูดคำไอคำ ยังจะมาบอกไหวอีก “แต่วันนี้ท่านประธานมีไปพบลูกค้าคนสำคัญนะครับ ท่านประธานจะไปคนเดียวหรือครับ” ใช่วันนี้เค้านัดคุณจอห์จไว้ เค้าบินมาทำธุระที่ไทย จะกลับวันนี้แล้ว ถ้าพลาดโอกาสนี้ไป คงจะนัดเจอได้ยากเต็มที แต่เค้าก็ไม่ใจร้ายพอที่จะลากเอกรัตน์ ที่ยืนตาลอยแบบนี้ไปด้วยแน่ ส่วนคนอื่นในบริษัทเขาก็ไม่ใจใครนั้น ปราณนต์ต้องการจะขยายฐานการตลาดไปยังประเทศจารากัว คุณจอร์จคือตัวเลือกที่ดีที่สุด ทั้งความน่าเชื่อถือ และคอนเน็กชั่น ถ้าปราณนต์สามารถทำการค้ากับคุณจอร์จได้ หุ้นของบริษัทต้องพุ่งขึ้นแน่ๆ ทุกสำนักข่าวต้องตีข่าวเรื่องนี้ เขาจะได้พื้นที่ข่าว โดยที่ไม่ต้องลงทุน เขาต้องคว้าโอกาสทองนี้ให้ได้ เอกรัตน์รู้ดีว่า เจ้านายของเขาไม่ไว้ใจใครในบริษัท ทุกที่มีคนที่คอยจับจ้องเขา และพร้อมเอาข่าวในบริษัทไปขาย และสืบข่าวไปบอกคนที่ไม่หวังดีกับเขา “ให้คุณเอิงไปด้วยดีไหมครับ (แค่กๆ)” เอกรัตน์เสนอ ถ้าปล่อยให้ปราณนต์ไปคนเดียว เขาเองคงไม่สบายใจ “ยัยนั่น จะช่วยอะไรได้” ดีแต่หว่านเสน่ห์ไปวันๆ “(แค่กๆๆ) ผมเคยดูประวัติของเธอ เธอได้สายดำเทควันโดมานะครับ” เอกรัตน์บอกเจ้านายของเขา “ยัยนี่เนี๊ยะนะ” หน้าตาบื้อๆ ไม่น่าเชื่อ ส่วนเลขาของเขานี่ก็ช่างสอดรู้สอดเห็นจริงๆ เขายังไม่สั่งเลย “จริงครับ (แค่กๆ)” “พอๆ นายไม่ต้องพูดแล้ว รีบไปหาหมอ แล้วโทรตามยัยนั่นมาพบผมด้วย ” คืนปล่อยให้เอกรัตน์ไอใส่เขาอยู่แบบนี้ เขาคงได้ติดไข้ ก่อนไปพบคุณจอร์จแน่ๆ “ครับ” เอกรัตน์หันหลังเตรียมออกไป “เดี๋ยว” “ท่านประธานมีอะไรครับ” “ก่อนไปหาหมอ นายไปเอาประวัติมาวางไว้ที่โต๊ะให้ด้วย” “ประ (แค่กๆ) ประวัติใครเหรอครับ” เอกรัตน์แกล้งถามอย่างรู้ทัน “นายอยากโดนไล่ออกใช่ไหม” รู้ทั้งรู้ ยังจะมาย้อนถามอีก “ครับๆ ไปแล้วๆๆ ฮ่าๆ” เอกรัตน์รีบวิ่งออกไป สงสัยเจ้านายของเขาจะเลิกจำศีลแล้วสินะ ที่เขาไปประวัติเธอไม่ใช่เพราะเขาชอบเธอ แต่เพราะเขาดูออกว่า เจ้านายของเขาปฎิบัติกับเอิงเอยไม่เหมือนคนอื่น เขากำลังให้คนไปตามสืบประวัติของเธอโดยละเอียดอย่างลับ นี่เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่คุณปราณีคอยกำชับเขา คุณปราณีมีบุญคุณกับตัวเขามากๆ ครอบครัวเขาในอดีตจัดว่าเป็นคนมีฐานะพอสมควร เรียนที่เดียวกับปราณนต์ แต่มาวันหนึ่งบ้านของเขาประสบกับปัญหาทางการเงิน พ่อของเขาชื่อสาโรจน์เป็นเลขาคนสนิทของคุณไพบูลย์พ่อของปราณนต์ เมื่อทางคุณไพบูลย์ทราบเรื่องก็รีบยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือทันที ทำให้บ้านของเขาผ่านวิกฤตมาได้ ทั้งยังส่งเสียเขาเรียนจนจบปริญญาโท ด้วยสำนึกบุญคุณ เขาจึงเลือกเรียนปริญญาตรีด้านกฎหมาย และปริญญาโทด้านเลขานุการ เพื่อมาช่วยงานปราณนต์โดยเฉพาะ เขาและปราณนต์เกิดปีเดียวกัน จะเรียกว่า พวกเราเติบโตมาพร้อมๆ กันก็ว่าได้ แต่เขาระลึกอยู่เสมอว่าปราณนต์ คือ ลูกชายของผู้มีพระคุณ เขาไม่เคยคิดตีตัวเสมอ เขาให้เกียรติปราณนต์ในฐานะเจ้านายของเขาด้วยใจจริง ยิ่งไปกว่านั้นทั้งพ่อและแม่ของเขา ต่างย้ำเขาอยู่เสมอว่าให้ช่วยงานปราณนต์ให้เต็มที่ เขาจึงต้องสืบประวัติเอิงเอยให้ละเอียด เพราะเขากลัวว่าเอิงเอยจะทำให้ปราณนต์ต้องเสียใจ “คุณเอิงครับ (แค่กๆ) ท่านประธานเชิญที่ห้องครับ” เขาโทรบอกเธอ “ค่ะ คุณเอกรัตน์” นายนั่นมีอะไรกับเธออีกนะ หรือจะพาไปหาคุณการุณอีก เธอส่ายหัว แล้วลุกขึ้น เตรียมไปพบเจ้านายที่หน้าตึงได้ โดยไม่พึ่งโบท๊อกซ์ “เอิงเป็นอะไร หรือเปล่าครับ” ธันวาที่สนใจทุกการกระทำของเอิงเอย ถามขึ้นทันที “เดี๋ยวเอิงมานะคะ” เธอเลี่ยงไม่ตอบว่าไปไหน เพราะไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจเธอผิดอีก รอบนี้เธอจึงเลือกขึ้นลิฟท์ฝั่งพนักงานที่ขึ้นไปได้แค่ชั้น 12 และเดินขึ้นบันไดอีก 2 ชั้น เพื่อไปห้องทำงานของท่านประธานที่อยู่ชั้น 14 “ก๊อกๆ” เธอรีบวิ่งขึ้นมา เพราะกลัวเขารอนาน “เชิญ” “คุณปราณนต์ มีธุระกับเอิงเหรอคะ” “เดี๋ยวคุณออกไปข้างนอกกับผมหน่อย” “ไปไหนคะ” “แอร์ข้างนอกเสียเหรอ” เขาเห็นหน้าผากเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ “เปล่านี่คะ” “แล้วทำไมเหงื่อคุณออกขนาดนั้น” “เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะ ว่าแต่คุณปราณจะพาเอิงไปไหนคะ” “พบลูกค้า” “แล้วคุณเอกรัตน์หละคะ” “ถามมากจัง ตามมา” ปราณนต์ลุกขึ้นเดินนำไป “เดี๋ยวก่อนสิ ขอเอิงไปเอากระเป๋ากับโทรศัพท์ก่อนได้ไหมคะ” ปราณนต์ไม่ตอบ แล้วเดินต่อไปจนถึงหน้าลิฟท์ แล้วนี่เธอต้องลงด้วยลิฟท์ตัวนี้อีกเหรอ ที่เธอยอมเหนื่อยเมื่อกี้ เธอทำไปทำไม เธอยอมเดินขึ้นบันได 2 ชั้น เพื่อไม่ให้คนเข้าใจผิดอีก “เข้ามาสิ” “อิงลงบันได ดีกว่าค่ะ” “อย่าเรื่องมาก ผมรีบ” ปราณนต์ไม่เข้าใจ เธอกำลังเล่นอะไรอยู่ หรืออยากออกกำลังกายเวลานี้ ผู้หญิงนี่เข้าใจยากจริง “เห้อ ก็ได้ค่ะ” เธอเดินตามเขาเข้าไป เขาจะรู้บ้างไหม ว่าแบบนี้จะทำให้เธอโดนนินทาอีกแล้ว แต่เขาไม่กดลิฟท์ไปชั้น 1 เขากดไปชั้น 7 ซึ่งเป็นที่ทำงานฝ่ายการตลาด เขาคงให้เธอไปเอาของแน่ๆ “ติ๊ง!” ลิฟท์เปิดออก “เดี๋ยวเอิงตามลงไปค่ะ” เธอก้าวออกมาจากลิฟท์ แต่แทนที่ชายหนุ่มจะกดปิด แล้วลงไปชั้นล่าง เขาเดินตามเธอออกมา พนักงานที่เห็นต่างก็ตกใจ ที่เห็นท่านประธานเดินออกมาจากลิฟท์พร้อมเอิงเอย ต่างรีบยกมือไหว้สวัสดี แล้วไปทำงานทันที เอิงเอยเองก็ตกใจ ที่เขาเดินตามเธอออกมาด้วย “คุณตามออกมาทำไมคะ เห็นไหมคนอื่นมองกันใหญ่แล้ว” เธอรีบกระซิบบอกเขา “รีบไปเอากระเป๋ามา” “ค่ะ” เอิงเอยที่เห็นคนเริ่มหันมาสนใจ รีบวิ่งไปเอากระเป๋าออกมา ธันวาเองก็ตกใจที่เห็นท่านประธานมาที่แผนกบุคคล เพราะเขาเองทำงานที่นี่มา 4 ปี นี่เป็นครั้งแรกที่เห็น “เสร็จแล้วค่ะ” เธอรีบบอกท่านประธานที่ยืนรอเธออยู่ เธอรีบกดลิฟท์ “ตึ๊ง” “เชิญค่ะ” เธอรีบให้เขาเข้าไปในลิฟท์ “เธอเป็นอะไรไป” ทำไมเธอต้องรอนรนขนาดนั้น “คุณออกมาทำไมคะ” “รอคุณไง” “ท่านประธานทำแบบนี้ คนจะยิ่งเข้าใจผิดเอาได้นะคะ” เธอพยายามเตือนเขาอ้อมๆ “เข้าใจผิดเรื่องอะไร” “ช่างเถอะค่ะ ว่าแต่คุณจะไปพบลูกค้าที่ไหน” “ขับรถเป็นไหม” ทำไมถามเยอะจริงนะ ยัยผู้หญิงคนนี้ ทำไมต้องคอยถามว่าเขาจะไปไหน ทีเอกรัตน์ไม่เห็นเขาต้องบอกเลย ยัยนี่บื้อจริงๆ “เป็นค่ะ” “ดี” “โยนกุญแจให้” “คุณต้องบอกด้วยสิคะ ว่าจะไปไหน ไม่งั้นดิชั้นก็พาไปไม่ถูกหรอกค่ะ” “โรงแรม xxxx” เขาลืมไปว่าเธอไม่ใช่เอกรัตน์ที่จะรู้ โดยที่เขาไม่ต้องบอก ปราณนต์เดินไปรอที่ประตูหลัง หญิงสาวเดินแยกไปฝั่งคนขับ ขึ้นรถสตาร์ทรอให้เจ้านายขึ้นมา แต่เขายังยืนนิ่ง เธอจึงลงไปถาม “มีอะไรคะ” “ทำไมไม่เปิดประตูรถให้ผมด้วย” “ห๊ะ อ่อ ค่ะๆ” ชายคนนี้ สมแล้วเป็นท่านประธาน มือคงจับได้แค่ปากกา เธอรีบเปิดประตูให้เขา “เชิญค่ะท่านประธาน” เธอผายมือ โค้งศรีษะลงเล็กน้อย เขาจึงยอมเดินขึ้นรถ “ขออนุญาตปิดประตูนะคะ” “อย่าปิดเสียงดัง” เขากำชับ “ได้ค่าท่านประธาน” เธอกัดฟันฉีกยิ้ม รอให้เธอหมดหนี้ก่อนนะ หึ เธอรีบวิ่งไปขึ้นรถ แล้วขับออกไปทันที เขาหยิบไอแพดที่วางอยู่ในรถมาเปิดเอกสารอ่านระหว่างทาง - โรงแรม xxx - “เชิญค่ะ ท่านประธาน” เธอรีบลงมาเปิดประตูให้ เขาค่อยๆ ก้าวเท้าลงมา “คุณเข้าไปกับผม” “แล้วรถหละคะ” “ให้พนักงานเอาไปเก็บสิ” ถามเรื่องแค่นี้ต้องให้เขาคอยบอกด้วยนะ “ค่ะ” “เอากระเป๋าเอกสารในรถลงมาด้วยสิ แล้วถือตามผมเข้าไป” “ได้ค่า” เธอรับคำเสียงยาน ไม่รู้คุณเอกรัตน์ทนตานี่ได้ยังไง “สวัสดีค่ะ มาพบคุณจอร์จใช่ไหมคะ” มีหญิงสาวเดินเข้ามาทักทั้งคู่ คุณจอร์จ ค่อยข้างจะระวังตัว ไม่พบใครส่งเดช ต้องนัดไว้ก่อนเท่านั้น เพราะเขาเองก็มีคนปองร้ายอยู่เช่นกัน “อืม” หญิงสาวจึงเดินนำพวกเขาไป “สวัสดีครับ คุณปราณนต์” คุณจอร์จกล่าวทักทาย “สวัสดีครับ” ยื่นมือไปจับมือคุณจอร์จ “แล้วคนที่มาด้วยคือ ใครหรอครับ” คุณจอร์จเอ่ยถามด้วยความสนใจ “เลขาผมครับ” เขาตอบกลับไป “สวัสดีครับ” คุณจอร์จยื่นมือมาทักทาย “สวัสดีค่ะ” เธอจับมือคุณจอร์จทักทาย เพิ่งมาถึงเริ่มหว่านเสน่ห์ ส่งยิ้มหวานให้ผู้ชายเลยนะ ดีที่เขาไม่มีทางหลงเสน่ห์ของเธอแบบคนอื่น “แล้วคุณเลขาที่แสนสวยชื่ออะไรเหรอครับ” เขาแสดงความสนใจอยากเห็นได้ชัด “นวิยาค่ะ” เธอเลือกบอกชื่อจริง สวยตรงไหน หน้าตาก็แค่พอดูได้ ตาไม่ดีเลย เขาบ่นในใจ “ชื่อเพราะจัง เชิญๆ เชิญนั่งก่อนครับ” “วันนี้ผมมา เพราะข้อเสนอมาคุยกับคุณ” เขารีบเข้าเรื่องทันที “ได้สิครับ” ตอบคำถามเขา แต่มองยัยบื้อไม่ละสายตาเลยนะ “เอาเอกสารมา” เขาบอกเอิงเอย เธอหยิบเอกสารที่วางบนตักส่งให้เขา ทำให้ไม่มีอะไรมาปิดขาของเธอไว้อีก เผยให้เห็นขาอ่อน ทำไมพวกผู้หญิงบื้อๆ ชอบใส่กระโปรงสั้นๆ นะ ไม่หนาวกันบ้างหรือไง ไอ้จอร์จนี่ก็เหมือนกันจะจ้องทำไมหนักหนาตาไม่กระพริบเลยนะ ทั้งที่ความจริง กระโปรงที่เธอใส่มาไม่ได้สั้นอะไรมากเลย แค่เวลานั่งมันรั้งขึ้นแค่นั้นเอง เขาจึงทอดเสื้อสูทของเขาออก แล้วยื่นให้เธอ “ผมร้อน ถือไว้” “ค่ะ” เธอรับมาวางไว้ที่ตัก ทำให้เสื้อปิดขาเธอ ปราณนต์เหลือบมอง แบบนี้ค่อยดีหน่อย ขาก็ไม่สวย ยังจะมานั่งโชว์อีก เขาหันไปทางไอ้จอร์จ มันทำท่าเสียดายที่เสื้อของเขาปิดขาเธอไปซะแล้ว “ไปปรับแอร์ให้เย็นอีก ท่าทางคุณปราณนต์จะร้อนมาก” ไอ้จอร์จสั่งลูกน้อง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more