จิรัญญาแวะเวียนไปหาดนย์อยู่บ่อยๆ ด้วยหวังว่า ความสัมพันธ์ที่เขาบอกว่าแค่เพื่อนจะขยับกลับมาเป็นคนรักเหมือนแต่ก่อน แต่จนแล้วจนเล่าชายหนุ่มก็ยังคงเว้นระยะห่าง และยิ่งเธอพยายามเข้าหา เขาก็ยิ่งขีดเส้นใต้คำว่าเพื่อนให้เธอชัดขึ้น
“ดนย์คะ จีจี้มาชวนไปกินข้าวเที่ยง” หญิงสาวพาร่างสะโอดสะองสมกับที่เป็นแอร์โฮสเตสของสายการบินชื่อดังของประเทศไทยมานั่งบนพนักวางมือของเก้าอี้เขา
“ผมว่าคุณไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามผมดีกว่าไหม”
จิรัญญาเกือบจะชักสีหน้าไม่พอใจใส่เขา แต่ก็ยังเก็บอาการไว้ทัน หล่อนเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวนั้นตามที่เขาบอก
“ว่าไงคะ ไปกินข้าวกับจีจี้นะ”
“ผมขอโทษด้วยนะ วันนี้ผมมีประชุมตอนบ่าย” ดนย์บอกปัดไปเพราะไม่อยากให้ความหวังหญิงสาว ครั้นจะบอกตรงๆ ก็ดูจะทำร้ายน้ำใจกันเกินไป เขารู้ดีว่าจิรัญญาต้องการอะไร แต่สิ่งที่เธอต้องการเขาไม่สามารถทำให้ได้ ไม่ใช่เพราะเขายังโกรธเรื่องที่เธอท้องและหนีไปแต่ง
