อี้เฟยหยางนั่งไล่ดูคอมเมนต์และโพสที่อวยพรและสนับสนุนตัวเองกับไป๋หรง แม้จะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าสิ่งเหล่านั้นล้วนแต่เป็นตนเองจัดหามา แต่รอยยิ้มมีความสุขก็ยังเอ่อล้นเต็มใบหน้า
เลขาและเหล่าบอดี้การ์ดต่างก้มหน้าไม่อาจมองภาพนี้ของเจ้านายตนเองได้
หนึ่งในบอดี้การ์ดใจกล้าเพราะจำเป็นที่เขาต้องเอ่ยเตือน
“ท่านครับไม่ทราบว่าภาพวาดนี้จะให้กระผมนำไปเก็บไว้ที่ไหน” พอเอ่ยถึงภาพวาดอี้เฟยหยางก็เปลี่ยนสี ไม่ทันที่เขาจะเอ่ยตอบเสียงเจื้อยแจ้วของอี้เฟยหลิงก็ดังขึ้น
“พี่ชาย..ทำไมวันนี้ได้กลับมานอนที่บ้านได้..เอ้ะ!! นั่นภาพอะไร” หน้าของอี้เฟยหยางเลิ่กลั่กกำลังจะหันไปสั่งลูกน้อยแต่ไม่ทันเสียแล้ว อี้เฟยหลิงวิ่งไปยืนอยู่ตรงหน้าภาพวาดนัั้นเรียบร้อย
“โอ้โหภาพพี่ชาย..พี่ไป๋หรงช่างถ่ายทอดได้ดียิ่งนักทั้งหล่อกะล่อน ดูแววตาเจ้าเล่ห์นี่สิช่างชั่วร้ายเหลือเกิน” คำพูดอี้เฟยหลิงล้วนต้องการทำร้ายพี่ชายให้เจ็บซ้ำใจ ฮ่า ฮ่า
“
