ฮองเฮารับราชการโองการเสร็จก็ขึ้นเกี้ยวหงส์ไปยังพระที่นั่งบังลังก์มังกร ท่วงทีสีหน้าท่าทางสุขุมงามสง่า รัศมีเรื่องรองข่มให้คนสยบทว่ากลับแฝงความอบอุ่นอ่อนโยน สมเป็นมารดาของแผ่นดิน
ผู้คนในกองถ่ายต่างตระหนกขนลุกชูชันกับภาพประวัติศาสตร์ในละคร ผ่านมาจนถึงช่วงหนึ่ง คนหาบก็เริ่มมองหน้ากัน ไป๋หรงก็ชำเลืองหน้ามองมายังผู้กำกับ ดวงตากะพริบส่งสัญญาณบางอย่าง
ทำไมยังไม่สั่งคัท
เมื่อได้เห็นว่าฮองเฮาส่งสายตามองมา ผู้กำกับพลันได้สติ
“คัท คัท” เสียงผู้กำกับโจวดังก้องทำลายความเงียบสงัดนั้น แม้จะดูขัดเขินอยู่บ้าง
ทว่าก็ทำให้ทุกคนจึงได้สติถอดหายใจยาวกับฉากเมื่อสักครู่ ตกตะลึงจนลืมหายใจทีเดียว
“เยี่ยมมากไป๋หรงคุณถ่ายทอดได้ดีมาก ฉากต่อไป” อย่างไรผู้กำกับก็ไม่ลืมที่จะชื่นชม เขาพอใจฉากเมื่อสักครู่มากที่เดียว
ไป๋หรงเองก็ยินดี ดีใจที่ได้รับคำชม หญิงสาวก็ยิ้มพรายจนถึงดวงตา หลายคนจึงได้ตระหนักว่าหญิงสาวผู
