เลขา...คู่นอน

พี่เป็นผู้ปกครองเรานะ

“ตารางงานมีเพียงเท่านี้ค่ะ”ร่างบางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงฉะฉานมองร่างสูงที่ผ่อนตัวไปพิงกับเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยล้า

“ขอบคุณที่เหนื่อยครับโรส”ร่างบางยิ้มอ่อนนี่เป็นคำขอบคุณเล็กๆที่แมทธิวมักพูดขึ้นเสมอหลังจากจบงานอันแสนหนักหน่วงมาทั้งวัน

“ไปกินข้าวกันไหม?”ใบหน้าหล่อคมเข้มเอ่ยถามกับอีกฝ่าย

“พอดีโรสมีนัดแล้วน่ะค่ะ”เธอเอ่ยตอบแต่คำตอบของเธอกลับทำให้คิ้วเข้มๆของอีกฝ่ายขมวดกันแสดงถึงความไม่พอใจที่เธอปฏิเสธ

“นัด?”

“ค่ะ..ขอตัวก่อนนะคะ”แมทธิวมองโรสที่พอพูดจบก็เดินออกจากห้องทำงานของเขาไปทันทีร่างสูงถอนหายใจออกมาเบาๆวันนี้ทั้งวันเลขาของเขานั่นเอาแต่ทำหน้าเรียบเฉยอย่างกับหุ่นยนต์ก็ไม่ปานไม่รู้ว่าเธอกำลังไม่พอใจอะไรเขาอยู่หรือจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานกัน

“วันนี้กลับบ้านเร็วจัง”

“อ่าวดีค่ะพี่พุด^^”ใบหน้าสวยฉีกยิ้มทักทายให้กับคนตรงหน้าพี่พุทคือผู้ชายวัยกลางคนที่อาศัยอยู่ข้างบ้านของเธอและคอยช่วยเหลือเธอมาตลอดตั้งแต่ย้ายเข้ามาใหม่ๆแถมยังเคยเป็นอดีตเจ้าของบ้านหลังที่เธออยู่อีกด้วย

“ดีครับทำไมวันนี้กลับบ้านเร็วล่ะ?”เขาเอ่ยถามอีกครั้งเพราะปกติกว่าอีกฝ่ายจะกลับมาก็ดึกดื่นหรือไม่ก็ไม่กลับมาเลยเขาเลยมักจะต้องได้เข้าไปให้อาหารแมรี่แมวสุดที่รักของโรสอยู่เป็นประจำ

“วันนี้โรสอยากพักผ่อนน่ะค่ะ”เธอเอ่ยตอบเสียงเบาก่อนจะก้มหัวลาอีกฝ่ายและรีบเข้าบ้านไปทันที

“แมรี่เมี้ยวๆมาหาแม่เร็ว”ร่าบางเอ่ยเรียกแมวสุดที่รักไม่นานแมวตัวอ้วนสีขาวฟูก็วิ่งเข้ามาหาอย่างรู้งานโรสอุ้มแมรี่ขึ้นด้วยรอยยิ้มทั้งจูบทั้งหอมด้วยความคิดถึง

Rrrr

โรสจำใจต้องปล่อยแมรี่ลงก่อนจะรีบหยิบมือถือขึ้นมารับสาย

“ค่ะคุณแมทธิว”เธอตอบปลายสายหากในเวลาปกติเธอจะเรียกอีกฝ่ายว่าคุณแมทธิวแต่ถ้าอยู่ด้วยกันสองต่อสองเธอสามารถเรียกเขาว่าแมทอย่างเดียวได้ซึ่งเป็นชื่อที่น้อยคนมากจะเรียกอีกฝ่ายได้เช่นกัน

(ผมมีนัดคุยกับลูกค้าด่วนโรสช่วยเตรียมตัวให้ผมหน่อยได้ไหม?)น้ำเสียงรีบๆบ่งบอกว่าเรื่องที่เขาพูดไม่ได้เป็นการปั้นแต่งขึ้นมาแต่มันช่างเหมาะเจาะเสียจริงเพราะเธอพึ่งจะได้เหยียบเข้าบ้านมาได้ไม่ถึง2นาทีเลยด้วยซ้ำ

“ได้ค่ะ”ร่างบางตอบกลับในทันทีเพราะมันเกิดขึ้นหลายครั้งกับงานที่มานอกตารางที่กำหนดเธอซึ่งเป็นเลขาก็ต้องตามติดไปด้วยตลอด

(โรสอยู่บ้านใช่ไหมเดี๋ยวผมขับไปรับ)

“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวโรสไปเองจะได้ไม่ต้องเสียเวลาวนไปวนมา”เธอเอ่ยตอบกลับไปส่วนมือก็เร่งรีบกับการเทอาหารให้แมรี่เพราะสงสัยคืนนี้เธอคงจะได้กลับบ้านดึกหรือไม่ก็ไม่ได้กลับบ้าน

(งั้นก็ได้ครับ)หลังจากนั้นสายก็ถูกตัดไปโรสรีบจัดการตัวเองเช็กความเรียบร้อยอีกครั้งก่อนจะรีบล็อคประตูบ้านทันที

“อ่าวจะไปไหนอีก”พุดเอ่ยถามเพราะเขาพึ่งเห็นอีกฝ่ายเข้าบ้านไปได้ไม่นานเอง

“คือว่ามีงานด่วนน่ะค่ะต้องรีบไป”ร่างบางตอบกลับเธอรีบมากจนกองเอกสารในมือร่วงจนกระจัดกระจาย

“เดี๋ยวพี่ช่วยเก็บ”พุดเอ่ยบอกก่อนจะรีบเข้ามาช่วยร่างบางเก็บเอกสารทันที

“จะไปที่ไหนให้พี่ขี่มอไซค์ไปส่งไหม?”

“ไม่เป็นไรค่ะโรสเกรงใจ”

“เกรงใจทำไมกันพี่เป็นผู้ปกครองเรานะ”คำพูดของอีกฝ่ายทำเธอชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่ริมฝีปากบางจะยิ้มขำออกมา

“นั่นมันเมื่อก่อนนิคะ”มันเป็นเรื่องจริงที่พุดเคยมาเป็นผู้ปกครองของเธอตามคำสั่งของทางราชการแต่พอเธอบรรลุนิติภาวะแล้วก็ไม่จำเป็นต้องมีผู้ปกครองอีกต่อไป

“จะเมื่อก่อนหรือตอนนี้พี่ก็เป็นห่วงเราเหมือนน้องในไส้แหละหน่า”มือหนายกขึ้นยีหัวโรสอย่างเอ็นดูเขายังจำวันที่เด็กน้อยมาขอซื้อบ้านที่เขาประกาศขายได้อยู่เลยตอนแรกก็คิดว่าอีกฝ่ายพูดเล่นเพราะเห็นเป็นเด็กแต่พอรู้ว่าเด็กคนนี้พูดจริงก็ทำเอาเขาช็อคไปทันทีแต่แน่นอนว่าเขาก็ปล่อยบ้านให้เธอในราคาที่ตัวเองขาดทุนด้วยเพราะสงสาร

“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ”ร่างบางเอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งหมวกกันน็อคให้อีกฝ่ายสุดท้ายเธอก็ต้องยอมรับความช่วยเหลือจากพุดเพราะกลัวว่ารถจะติดจนมาเตรียมตัวสาย

“ด้วยความยินดีครับ^^”อีกฝ่ายตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

“โรส”ร่างบางหันไปตามเสียงที่คุ้นเคยเธอมองแมทธิวที่ยืนอยู่หน้าโรงแรมด้วยสีหน้าหงุดหงิด

“โรสไปก่อนนะคะขอบคุณอีกครั้งค่ะพี่พุด”โรสรีบหันไปขอบคุณพุดอีกครั้งก่อนจะรีบสาวเท้ามาหาแมทธิวทันทีสายตาคมจ้องมองเลขาสาวที่ส่งยิ้มหวานให้กับผู้ชายคนอื่นอย่างไม่ชอบใจดูจากรถมอไซค์คันเล็กๆนั่นแล้วคงจะกอดเอวกันมาอย่างหวานชื่นแน่นอน

“ลืมเรื่องภาพลักษณ์ไปแล้วหรอครับ”ร่างสูงเอ่ยเสียงตำหนิการที่เลขาเขานั่งรถมอไซค์มาว่าแย่พอแล้วแต่เธอยังใส่กระโปรงนั่งมาอีกด้วยพวกคนที่เห็นคงจะมองขาอ่อนขาวๆของเธอตาเป็นมันกันน่าดู

“ขอโทษค่ะพอดีเห็นว่ามันเร่งด่วน”โรสเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนเป็นการยอมรับผิดแต่มันยังดีกว่าการที่เธอนั่งแท็กซี่ทามกลางเวลาเลิกงานที่รถติดสะบัดเป็นไหนๆ

“ผมไม่ได้มีปัญหากับการขับรถไปรับคุณหรอกนะโรส..ต่อให้มันจะอ้อมโลกแค่ไหนผมก็ไปรับคุณได้”ร่างบางมองแมทธิวที่เอ่ยขึ้นแม้ว่ามันจะเป็นน้ำเสียงที่หงุดหงิดแต่ประโยคของเขากลับเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความใส่ใจเพราะเขาเป็นแบบนี้ไงเธอถึงตกหลุมรักเขา

“โรสจะจำไว้ค่ะ”เธอตอบกลับสั้นๆด้วยรอยยิ้มแมทธิวที่เห็นรอยยิ้มอีกฝ่ายเขาก็หายหงุดหงิดทันทีแต่ก็ยังมีหงุดหงิดบ้างเล็กน้อยเมื่อนึกถึงตอนที่เธอกอดเอวผู้ชายคนอื่น

กอดคนอื่นไม่ได้เลยยย แต่ตัวเองไปจูบกับสาวคนอื่นได้