เนวิลล์ยืนมองร่างสูงนิ่งกระทั่งหายไปลับสายตา ผมไม่แปลกใจนักว่าทำไมร็อบบ์ถึงรู้ชื่อผม นั่นก็คงเป็นเพราะคำบอกเล่าของเนวิลล์นั่นแหละ ผมเลยได้แต่เบ้หน้ามองเขา ขณะเดียวกันก็โล่งใจที่ได้ยินว่าทั้งบ้านมีแค่เนวิลล์ ไม่อย่างนั้น ผมคงจะต้องถูกท่านนายพลถามซักไซ้ไล่เลียงยาวเป็นหางว่าวแน่
ครู่เดียว เขาก็รู้สึกตัวว่าถูกผมจ้องอยู่ พลันหันมาว่าเสียงเข้ม
“มองอะไร”
“เปล๊า!” ผมตอบรับเสียงสูง
“งั้นก็ขึ้นมาได้แล้ว จะยืนรากงอกไปถึงไหน” สุดท้ายก็จบลงที่เขาแดกดันผมอีกจนได้
แหม ทีกับร็อบบ์นี่เสียงอ่อนเสียงหวาน ทีกับผมนี่โหดเอา ๆ
เราไม่พูดอะไรกันอีก ผมเดินตามเนวิลล์ขึ้นบันไดชั้นบน จากการปรายตามองสำรวจชั้นบนคร่าว ๆ ชั้นบนนี้ประกอบไปด้วยห้องทั้งหมดสามห้อง ซึ่งมันน่าจะเป็นห้องนอนของท่านนายพล ร็อบบ์ แล้วก็เนวิลล์นั่นแหละ การตกแต่งก็ไม่ได้พิเศษอะไรมากนัก มีแค่รูปถ่ายครอบครัวของร็อบบ์และรูปถ่ายของท่านนายพลในชุดเค
