เรื่องบัดซบของผมแพร่กระจายไปทั่วกองทัพอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าการแตกตัวของสัตว์เซลล์เดียว ไม่ต้องถามเลยว่าผมอายมั้ย นี่ถ้าเอาหน้ามุดดินเหมือนนกกระจอกเทศได้ ผมคงทำไปแล้ว
“เฮ้ยไอ้งั่ง ตอนอยู่ที่เขต 13 ก็เป็นไอ้ขี้แพ้เหมือนกันหรือเปล่าวะ!”
เสียงของใครบางคนดังมาขณะที่ผมเดินเข้าไปในโรงนอน ทำให้ผมต้องหันไปมองอย่างไม่ชอบใจนัก
“เอ้ามอง ทำไม จะเอาปืนปาใส่ฉันหรือไง” หมอนั่นพูดขึ้นมาอีก เรียกเสียงหัวเราะของเพื่อนรอบข้างดังขรม
ผมไม่รู้จักหมอนั่น แต่เจ้าพวกนี้ดันรู้จักผมเพราะวีรกรรมบ้า ๆ ในสนามรบจำลอง ให้ผมเดานะ พวกนี้คงจะเป็นทีมคู่แข่งของทีมที่ผมอยู่นั่นแหละ
ใช่ว่าผมไม่อยากจะตอบโต้หรอก ผมล่ะอยากจะไปลากคอมันมาทุ่มลงพื้น แล้วล็อคคอค้างไว้จนหมอนั่นคอเคล็ดสักที แต่การมีเรื่องกับในสถานการณ์อย่างนี้ไม่ใช่เรื่องที่ฉลาดเลยแม้แต่น้อย ผมจึงได้แต่แสร้งเมิน เดินหนีไปยังบันไดแล้วขึ้นมาชั้นบนแทน ปล่อยให้พวกนั้นล้อ
