บรรยากาศบริเวณห้องหนังสือของหม่าจิ้งซิ่นเงียบเหงากว่าทุกวัน บ่าวรับใช้ถูกไล่ให้ไปทำงานที่อื่น ร่างสูงยืนเอามือขัดหลังทอดสายตามองไปยังต้นอวิ๋นเซียงที่เกิดอยู่หย่อมหนึ่งในสวนข้างเรือน สีหน้าของเขาเรียบเฉยจนไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“นายท่าน” หลิวปันบ่าวรับใช้คนสนิทของหม่าจิ้งซิ่นเรียกเสียงเบายามเห็นผู้เป็นนายเอาแต่นิ่งเงียบ
“ไปกันแล้วรึ” ใต้เท้าหม่าถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกระซิบ
“ขอรับ”
หม่าจิ้งซิ่นหลับตาลงชั่วอึดใจแล้วจึงลืมตาขึ้น ถามว่า “ทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือไม่”
“เรียบร้อยขอรับ บ่าวกำชับฟั่นถงไปแล้วว่าให้ดูแลคุณหนูใหญ่ให้ดี ส่วนคนจากสำนักคุ้มภัยที่จ้างมาก็ให้ตามคุ้มกันอยู่ห่างๆ ทางด้านอำเภออู๋ท่งบ่าวสั่งให้คนไปเตรียมการรอไว้แล้วขอรับ คาดว่าคุณหนูอยู่ที่นั่นคงไม่ได้รับความลำบากอันใด” หลิวปันเหลือบสายตามองหม่าจิ้งซิ่งแวบเดียวแล้วก็ไม่พูดอะไรออกมาอีก
หม่าจิ้งซิ่นพยักหน้าพลางทอดถอนใจ
