หม่าอวิ๋นเซียงเฝ้ารอการกลับมาของพี่ชายคนเลี้ยงม้าด้วยจิตใจว้าวุ่น นางภาวนาให้เขาพาหมอมาเร็วๆ ดวงตาหงส์มองไปยังประตูอย่างจดจ้อ เขาหายไปเกือบสามเค่อแล้วเหตุใดยังไม่กลับมาเสียที หรือจะตามหมอมาไม่ได้ คิดได้ดังนั้นเด็กน้อยจึงออกจากเรือนหมายจะไปตามคนเสียเอง
ฉับพลันที่ร่างเล็กย่างเท้าพ้นธรณีประตูเรือนก็พบกับชายหนุ่มเข้าพอดี นางคลี่ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ “ข้าคิดว่าท่านจะไม่กลับมาเสียแล้ว”
ยามได้ยินน้ำเสียงสั่นเครือของหม่าอวิ๋นเซียง ฟั่นถงก็ยิ้มเจื่อนอย่างรู้สึกผิด “ขออภัยที่ข้าน้อยไปนานขอรับ ตอนนี้เราเข้าไปในเรือนก่อนดีกว่าท่านหมอจะได้ตรวจดูอาการของแม่นมถางและคุณหนู”
“อืม” เด็กหญิงพยักหน้ารับ ปล่อยให้เขาประคองเข้าเรือนไป
“ท่านหมอไปตรวจแม่นมก่อนเถิด ข้าทนได้” หม่าอวิ๋นเซียงปฏิเสธทันทีที่เห็นว่าท่านหมอจะรักษาบาดแผลให้นางก่อน
หมอหนุ่มจำต้องปล่อยเด็กน้อยไปก่อน เขาเห็นใบหน้าช้ำเลือดของนางที่เริ่มขึ
