ข้อมือบางบิดไปมาเพื่อให้หลุดพ้นพันธนาการ แต่กลับไม่เป็นผล คนตรงหน้ายังคงนิ่งและจับข้อมือเธอไว้เช่นเดิมไม่ยอมปล่อย พีรยาไม่รู้ว่าตนเองควรทำเช่นไร เขาถึงจะเลิกทำเหมือนเธอเป็นทาสเสียที
“พี่วิทย์ต้องการอะไร?”
คำถามนี้เธออยากรู้จริงๆ ต้องการอะไรทำไมถึงได้ทำกับเธอแบบนี้ ตลอดเวลาความเจ็บปวดที่เธอได้รับมันมากเสียเหลือเกิน เขาสะใจหรือยังไง หรือมีความสุขหากเธอได้รับความทุกข์ ยิ่งคิดน้ำตาก็รื้นขึ้นมาปลายหางตา เจ็บแค่ไหนเขาไม่เคยรู้หรอก
“ถ้าฉันบอกว่าฉันต้องการนอนกับเธอ เธอจะว่ายังไงพีรยา”
เพียะ!
มือบางฟาดลงไปบนใบหน้าเขาอย่างไม่คาดคิด พีรยาก้มลงมองมือตนเองอย่างไม่เชื่อ เธอไม่ได้ตั้งใจแต่ใบหน้าของเขากลับแดงเป็นรอยฝ่ามือเธอ รณวิทย์ขบกรามจ้องมอง
“กล้ามากนะพีรยา ที่ทำกับฉันแบบนี้ ฉันจะเก็บเรื่องนี้ไว้ในบัญชีของฉัน รอให้เจอเอลี่ก่อนเถอะ กลับมาถึงบ้านเมื่อไหร่ฉันจะสะสางให้หมดเลยทีเดียว!”เขาเข่นเขี้ยวแ
