รณวิทย์หันควับจ้องมองคนดื้อ แต่ต้องชะงักเมื่อเสื้อผ้าที่เธอใส่กำลังเปียกปอนจนแนบเนื้อเห็นสัดส่วนของวัยสาวอย่างชัดเจน ชายหนุ่มลอบกลืนน้ำลายลงคอแสร้งมองสายตาขุ่น
“กลับห้องเดี๋ยวนี้!”เขาสั่งพร้อมกับรั้งร่างบางให้เดินตาม
“พี่วิทย์ปล่อยพีนะคะ พีจะหาของ”
“ของบ้าบออะไรของเธอ เธอนึกว่าที่นี่มีฉันเป็นผู้ชายคนเดียวหรือไง ทั้งคนขับรถ บอดี้การ์ดก็เป็นผู้ชายเหมือนกับฉัน หรือว่าเธอต้องการอ่อยเหยื่อถึงได้มาหาของในสภาพแบบนี้พีรยา!”
พีรยาก้มลงมองตนเองเมื่อพบว่าอยู่ในสภาพเช่นไร ใบหน้าเรียวสวยเลยแดงซ่าน เธอไม่รู้ตัวเองเลยสักนิด เพียงแค่คิดว่าต้องการหาของให้พบ ไม่นึกว่าตนเองจะอยู่ในสถานการณ์ล่อแหลมเช่นนี้
“พีขอโทษคะ แต่พีขอหาของก่อนนะคะแล้วพีจะรีบขึ้นห้อง”เธอบอกเขาเสียงเบา
“ไม่ได้! ขึ้นห้องไปเดี๋ยวนี้พีรยา”เขาตวาดเสียงลั่น
ริมฝีปากบางเม้มแน่นด้วยความไม่พอใจ เขาจะเอายังไงกับเธอกันแน่ ทั้งๆ ที่ทำเหมือนว่
