Babam telefondaki mesajı okuduğunda beni sakinleştirmeye çalışıyordu ama olmuyordu. Başımı masaya dayamış hıçkırarak ağlıyordum. Sesimi duyamasam da ağlarken fazlasıyla duyulduğuna emindim.
Babamın güçlü kolu omzuma sarılmış teselli etmeye çalışıyordu. Başımı masadan kaldırıp kendine çevirdi. “Emek verdiğini biliyorum ama öncelik senin sağlığın. Bu yarışma kariyerinin sonu değil iyileştiğinde başka yarışmaya katılırsın. Ayrıca o erkeklerin hepsi beceriksiz bir sonraki yarışman çift değil tek olsun bir başına daha iyi iş çıkarırsın.”
Söylediklerine omuz silkerek ağlamaya devam ettim. Babam mutfaktan çıktığında tekrar geri gelmeyince evin her yerine baktım ama yoktu. Bu saatte nereye gitmişti ki?
Salonda oturup ağlamaya devam ettim. Ağlamamın tek sebebi yarışma değildi. Hayatım güzel gid
